Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Chrystusa Jezusa”, było „błogosławioną<br />
nadzieją”. Tytusa 2,13. Gdy chrześcijanie z Tesalonik opłakiwali swoich umiłowanych<br />
zmarłych, którzy mieli nadzieję dożycia do dnia powrotu Pana, apostoł Paweł, ich<br />
nauczyciel, przypomniał im o zmartwychwstaniu, jakie będzie miało miejsce przy<br />
powtórnym przyjściu Chrystusa. Wtedy to umarli w Chrystusie powstaną z martwych i<br />
razem z żyjącymi zabrani zostaną w powietrze na spotkanie Pana. „I tak zawsze będziemy z<br />
Panem. Przeto pocieszajcie się nawzajem tymi słowy”. 1 Tesaloniczan 4,16-18. {WB<br />
160.5}<br />
Na skalistej wyspie Patmos umiłowany uczeń usłyszał taką obietnicę: „Zaiste przyjdę<br />
rychło”. Jego pełna tęsknoty odpowiedź wyraża modlitwę pielgrzymującego Kościoła:<br />
„Amen przyjdź, Panie Jezu!” Objawienie 22,20. {WB 160.6}<br />
Z więzień, szafotów i stosów, gdzie święci i męczennicy składali świadectwo prawdzie,<br />
słychać było przez całe wieki ten głos nadziei i wiary. „Przekonani o zmartwychwstaniu<br />
Chrystusa, a tym samym o swoim własnym w dzień Jego przyjścia, pogardzali śmiercią —<br />
mówi jeden z tych chrześcijan — i byli ponad nią”. — Daniel T. Taylor, The Reign of<br />
Christ on Earth, or The Voice of the Church in All Ages 33. Byli gotowi zejść do grobu,<br />
aby „wstać wolnymi”. — Tamże 54. Oczekiwali na „przyjście z nieba Pana w obłokach i<br />
chwale Ojca”, „przynoszącego sprawiedliwym królestwo niebios”. Tę samą wiarę posiadali<br />
waldensi (tamże 129-132), a Wiklif widział w zjawieniu się Zbawiciela nadzieję Kościoła.<br />
— Tamże 132-134. {WB 160.7}<br />
Luter oświadczył: „Zaiste wierzę, że dzień sądu nastąpi nie później niż za trzysta lat.<br />
Bóg nie chce i nie może już dłużej znieść tego niezbożnego świata”. „Zbliża się wielki<br />
dzień, w którym królestwo zła zostanie obalone”. — Tamże 158.134. {WB 161.1}<br />
„Ten stary świat jest już blisko swego końca” — powiedział Melanchton. Kalwin<br />
wzywał chrześcijan, „by zdecydowanie i gorąco pragnęli przyjścia dnia Pańskiego jako<br />
najwspanialszego ze wszystkich wydarzeń”. Oświadczył, że „cała rodzina wierzących<br />
będzie mieć przed oczyma ten dzień”. „Musimy łaknąć Chrystusa, szukać Go, rozmyślać o<br />
Nim aż do nadejścia tego wielkiego dnia, kiedy nasz Pan objawi w pełni wspaniałość swego<br />
królestwa”. — Tamże 158.134. {WB 161.2}<br />
„Czy Pan Jezus nie wzniósł się w naszym ciele do nieba — mówił Knox, reformator<br />
szkocki — i czy nie powróci? Wiemy, że powróci i to wkrótce”. Ridley i Latimer, którzy<br />
oddali swe życie za prawdę, z wiarą oczekiwali przyjścia Pana. Ridley napisał: „Świat bez<br />
wątpienia — wierzę w to i dlatego to mówię — zmierza ku swemu końcowi. Wołajmy<br />
zatem w naszych sercach razem z Janem, sługą Bożym: «Przyjdź rychło, Panie Jezu»”. —<br />
Tamże 151.145. {WB 161.3}<br />
200
Change language