Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 17 — Obietnica Powtórnego przyjścia Chrystusa<br />
Jedną z najuroczystszych, a jednocześnie najwspanialszych prawd objawionych w Biblii,<br />
jest obietnica powtórnego przyjścia Chrystusa w celu dokończenia wielkiego dzieła<br />
zbawienia. Pielgrzymujący lud Boży, który tak długo przebywa w „ciemności cienia<br />
śmierci” znajduje w tej obietnicy cenną i radosną nadzieję na objawienie się Tego, który jest<br />
„zmartwychwstaniem i żywotem” i który sprowadził wygnańców do domu. Nauka o drugim<br />
adwencie (powtórnym przyjściu Chrystusa) jest centralnym poselstwem Pisma Świętego.<br />
Od dnia, kiedy pierwsi rodzice opuścili Eden, dzieci wiary oczekują przyjścia Obiecanego,<br />
który złamie moc niszczyciela i przywróci im utracony raj. Święci ludzie dawnych czasów<br />
czekali na przyjście Mesjasza w chwale, jako na spełnienie swych nadziei. Już siódmy<br />
potomek Adama, Henoch, który przez trzy wieki chodził na ziemi z Bogiem, mógł z daleka<br />
spojrzeć na przyjście Zbawiciela. „Oto przyszedł Pan — mówi Henoch — z tysiącami<br />
swoich świętych, aby dokonać sądu nad wszystkimi”. Judy 14-15. Patriarcha Hiob podczas<br />
swoich cierpień zawołał z niezachwianą pewnością: „Aczci ja wiem, że mój Odkupiciel<br />
żyje, a iż w ostateczny dzień nad prochem mym stanie (...) przecież w ciele mojem oglądam<br />
Boga, którego ja sam oglądam i oczy moje ujrzą go, a nie inny”. Joba 19,25-27 (BG). {WB<br />
159.1}<br />
Powtórne przyjście Chrystusa w celu odbudowania królestwa sprawiedliwości jest<br />
treścią wielu wzniosłych wypowiedzi Pisma Świętego. Poeci i prorocy Biblii mówili o tym<br />
wydarzeniu w słowach płonących niebiańskim ogniem. Psalmista tak śpiewał o mocy i<br />
majestacie Króla Izraelskiego: „Z Syjonu pełnego piękności zajaśniał Bóg. Bóg nasz<br />
przybywa i nie milczy (...). Przyzywa niebiosa z góry i ziemię, aby sądzić swój<br />
lud”. Psalmów 50,2-4. „Niech radują się niebiosa i weseli się ziemia (...) przed obliczem<br />
Pana, bo idzie! Zaiste idzie, by sądzić ziemię. Będzie sądził świat sprawiedliwie, a ludy<br />
według swej wierności”. Psalmów 96,11.13. {WB 159.2}<br />
Prorok Izajasz powiedział: „Ożyją twoi umarli, twoje ciała wstaną, obudzą się i będą<br />
radośnie śpiewać ci, którzy leżą w prochu, gdyż twoja rosa jest rosą światłości, a ziemia<br />
wyda zmarłych”. Izajasza 26,19. „Wszechmocny Pan zniszczy śmierć na wieki i zetrze łzę z<br />
każdego oblicza, i usunie hańbę swojego ludu na całej ziemi, gdyż Pan powiedział. I będą<br />
mówić w owym dniu: Oto nasz Bóg, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi, to Pan, któremu<br />
zaufaliśmy. Weselmy i radujmy się z jego objawienia”. Izajasza 25,8-9. {WB 159.3}<br />
Prorok Habakuk również w zachwycającym widzeniu oglądał przyjście Chrystusa. „Bóg<br />
przychodzi z Temanu, Święty z góry Paran. Jego wspaniałość okrywa niebiosa, a ziemia jest<br />
pełna jego chwały. Pod nim jest blask jak światłość (...). Trzęsie się ziemia, gdy powstaje,<br />
gdy patrzy drżą narody. Pękają odwieczne góry, zapadają się prastare pagórki, jego drogi są<br />
wieczne (...). Panie (...) siadasz na swoje rumaki, na swoje wozy zwycięskie. (...) Na twój<br />
198
Change language