Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
skruszone serca, wypuszczał więźniów, przywracał ślepym wzrok, leczył chorych i<br />
głuchych, oczyszczał trędowatych, wskrzeszał umarłych, a ubogim kazał Ewangelię. Dzieje<br />
Apostolskie 10,38; Łukasza 4,18; Mateusza 11,5. Laska Boża spływała na wszystkich bez<br />
wyjątku, do wszystkich było skierowane chwalebne wezwanie: „Pójdźcie do mnie wszyscy,<br />
którzy jesteście spracowani i obciążeni, a Ja wam dam ukojenie”. Mateusza 11,28. {WB<br />
14.4}<br />
Chociaż płacono Mu złem za dobro, nienawiścią za miłość (Psalmów 109,5), On jednak<br />
nie uchylał się od swego posłannictwa łaski. Nigdy nie odrzucał tych, którzy szukali Jego<br />
miłosierdzia. Jak bezdomny włóczęga, żyjący codziennie we wzgardzie i niedostatku, żył,<br />
aby służyć potrzebującym, łagodzić ból i skłaniać dusze do przyjęcia daru żywota. Chociaż<br />
przekorne serca odrzucały Jego łaskę, to jednak wracała ona silniejszymi falami<br />
współczującej, niewypowiedzianej miłości. Mimo to Izrael odwrócił się od swego<br />
najlepszego Pomocnika, znieważał Jego miłość, wyśmiewał Jego rady, a ostrzeżenia<br />
odrzucał. {WB 14.5}<br />
Czas nadziei i łaski szybko zbliżał się ku końcowi, czasza długo wstrzymywanego<br />
gniewu dopełniała się. Niebezpieczeństwo, jakie powstało w okresie odstępstwa i buntu,<br />
miało spaść na lud, a Ten, który jedynie mógł obronić go przed zbliżającą się karą, był<br />
znieważony. Z chwilą śmierci Chrystusa na Golgocie miał się skończyć dla Izraela okres<br />
czasu, kiedy to, jako naród, był uprzywilejowany i błogosławiony. Strata choćby jednej<br />
duszy jest nieszczęściem nieskończenie przewyższającym zdobycze i skarby tego<br />
świata. {WB 14.6}<br />
Kiedy Chrystus spoglądał na Jerozolimę, widział zgubę tego miasta i narodu, który<br />
kiedyś był wybrańcem Bożym, Jego szczególnym klejnotem. {WB 15.1}<br />
Prorocy płakali nad odstępstwem Izraela i spustoszeniami jakie były wynikiem<br />
grzechów ludu. Jeremiasz pragnął, by oczy jego stały się źródłami łez, aby mógł w dzień i w<br />
nocy opłakiwać pobitych synów i córki swego ludu, który dostał się w obcą<br />
niewolę. Patrz Jeremiasza 9,1; 13,17. Jakiż ból musiał odczuwać Chrystus, który swym<br />
wzrokiem ogarniał nie tylko lata, ale i wieki. Jezus widział anioła śmierci z mieczem<br />
zwróconym ku miastu, które tak długo było mieszkaniem Boga. Z wierzchołka góry<br />
Oliwnej, z tego miejsca, które później zajęli Tytus i jego wojsko, spoglądał Jezus na święte<br />
przedsionki i sale, a przed Jego zamglonymi łzami oczyma wyłaniał się obraz przyszłości —<br />
mury miasta otoczone wojskiem nieprzyjacielskim. Słyszał odgłos zbliżających się wojsk<br />
oraz wołania o chleb matek i dzieci zgromadzonych w oblężonym mieście. Widział tę<br />
wspaniałą świątynię, jej pałace i wieże oddane na pastwę płomieni, a potem tlące się na ich<br />
miejscu zgliszcza. {WB 15.2}<br />
Kierując wzrok dalej w przyszłość Jezus widział lud przymierza rozproszony po całej<br />
ziemi. W doczesnej zapłacie, jaka nawiedzi Jego naród, widział pierwszą kroplę z czaszy<br />
8
Change language