Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
wykorzystywali uprzedzenie ludu twierdząc, że protestancka nauka „zwodzi ludzi do<br />
nowinek i głupstw, kradnie królowi serca oddanego ludu i rujnuje państwo oraz Kościół”.<br />
W ten sposób Rzymowi udało się podburzyć Francję przeciwko reformacji. „To właśnie dla<br />
utrzymania tronu, ochrony stanu szlacheckiego oraz podtrzymania feudalnych praw, Francja<br />
pierwsza podniosła miecz prześladowań”. — Wylie XIII, 4. {WB 147.1}<br />
Panujący tego kraju nie przewidzieli skutków swej zgubnej polityki. Nauki biblijne<br />
wpoiły w serca i umysły ludu zasady sprawiedliwości, umiaru, prawdy, równości i<br />
uczynności, które są podstawą dobrobytu narodów. „Sprawiedliwość wywyższa<br />
naród”. Przypowieści 14,34. „Na sprawiedliwości opiera się tron”. Przypowieści 16,12. „I<br />
pokój stanie się dziełem sprawiedliwości, a niezakłócone bezpieczeństwo owocem<br />
sprawiedliwości po wszystkie czasy”. Izajasza 32,17. Kto zachowuje przykazania Boże, ten<br />
szanuje prawa swego kraju i jest im posłuszny. Kto Boga się boi, będzie także szanował<br />
prawowitą władzę króla. Ale nieszczęsna Francja zakazała słuchania Biblii i skazała na<br />
wygnanie jej uczniów. Stulecia mijały, a najlepsi ludzie o niewzruszonych zasadach i<br />
prawości, o głębokiej wiedzy i sile moralnej mieli odwagę otwarcie wyznać swoje<br />
przekonania i z wiarą cierpieli za prawdę — w każdym wieku ludzie ci pracowali na<br />
galerach jako niewolnicy albo ginęli na stosach lub w więziennych celach. Tysiące innych<br />
ratowały się ucieczką, trwało to przez dwieście pięćdziesiąt lat od chwili rozpoczęcia<br />
reformacji. {WB 147.2}<br />
„W ciągu tego długiego okresu nie można chyba znaleźć wśród Francuzów pokolenia,<br />
które nie byłoby świadkiem tego, jak uczniowie ewangelii uciekali przed obłędną<br />
nienawiścią swoich prześladowców, zabierając ze sobą wykształcenie, sztukę, rzemiosło,<br />
pilność oraz umiłowanie ładu i obdarowując tymi zaletami kraje, które ich przygarnęły. Im<br />
bardziej bogaciły się tymi darami inne kraje, tym bardziej ich własna ojczyzna stawała się<br />
biedniejsza. Gdyby wszyscy wygnani pozostali we Francji, gdyby w ciągu tych trzystu lat<br />
ich zręczność w różnych rzemiosłach rozwijała się na ojczystym gruncie, gdyby ich<br />
artystyczne zamiłowania polepszyły francuski przemysł, gdyby w ciągu tych trzystu lat ich<br />
twórczy geniusz i badawcza mądrość prowadziła panujących, ich odwaga staczała bitwy,<br />
ich zasady równości były podstawą prawa, a religia oparta na Biblii wzmocniła siłę sumień<br />
Francuzów, jaka chwała otaczałaby dziś Francję! Jakim wielkim, bogatym i szczęśliwym<br />
byłaby krajem, wzorem dla innych!” {WB 147.3}<br />
„Niestety, ślepy i nieubłagany fanatyzm wygnał z francuskiej ziemi wszystkich<br />
nauczycieli cnoty, bojowników o ład i porządek, wszystkich uczciwych obrońców tronu.<br />
Mówiono do ludzi, którzy chcieli uczynić swój kraj sławnym i wspaniałym: «Wybierajcie<br />
męczeński słup albo wygnanie!» W końcu państwo całkowicie pogrążyło się w ruinie. Nie<br />
pozostało już żadne sumienie, które można byłoby zniewolić, żadnej religii, którą można<br />
byłoby zawlec na stos, żadnego patriotyzmu, który można byłoby skazać na banicję”. —<br />
183
Change language