Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Gdy ową kobietę wprowadzono do Konwentu, mówca wziął ją za rękę i zwracając się do<br />
zgromadzenia powiedział: „Śmiertelnicy, przestańcie drżeć przed bezsilnymi gromami<br />
Boga, które stworzył wasz strach. Od dziś nie uznawajcie żadnego bóstwa, prócz rozumu.<br />
Przedstawiam wam najczystszy jego wizerunek, jeśli musicie mieć bogów, poświęćcie się<br />
tylko takiemu, jak ten. (...) O, Zasłono Rozumu, opadnij przed dostojnym Senatem<br />
Wolności!” {WB 146.2}<br />
„Gdy przewodniczący zgromadzenia uścisnął boginię, umieszczono ją we wspaniałej<br />
lektyce i wśród ogromnych tłumów zaniesiono do katedry Notre Dame, ażeby tam zajęła<br />
miejsce Boga. Posadzono ją na wielkim ołtarzu i wszyscy obecni oddali jej cześć”. —<br />
Alison I, 10. {WB 146.3}<br />
Niedługo potem zaczęto publicznie palić Biblie. Przy jednej z takich okazji<br />
przedstawiciele „Powszechnego Towarzystwa Muzeum” weszli do sieni ratusza z<br />
okrzykiem: „Vive la Raison!” (Niech żyje Rozum!) Na końcu drąga nieśli na wpół spalone<br />
szczątki rozmaitych książek, między innymi modlitewniki, mszały, Nowy i Stary<br />
Testament, które, jak stwierdził przewodniczący, „pokutują w wielkim ogniu za głupstwa,<br />
do których popełnienia skłaniały cały rodzaj ludzki”. — Journal of Paris, 1793, Nr 318, cyt.<br />
w Buchez-Roux, Collection of Parliamentary History XXX, 200-201. {WB 146.4}<br />
To papiestwo rozpoczęło dzieło, które dokończyli niezbożni. Ówczesna sytuacja<br />
społeczna, religijna i polityczna, która niechybnie prowadziła Francję do ruiny, była<br />
rezultatem polityki Rzymu. Pisarze, opisujący okropności rewolucji, mówią, że o to<br />
wszystko należy oskarżyć tron i Kościół. Sprawiedliwy wyrok musi ekscesy rewolucji<br />
przypisać Kościołowi rzymskiemu. Papiestwo zasiało w umysłach królów uprzedzenie do<br />
reformacji, jako wroga korony i powodu rozłamu, który będzie zgubny dla wolności, pokoju<br />
oraz jedności narodu. W ten sposób Rzym stał się przyczyną straszliwego okrucieństwa i<br />
ucisku, nakazanego przez tron.17 {WB 146.5}<br />
Biblii towarzyszył duch wolności. Gdziekolwiek przyjmowano ewangelię, tam budziły<br />
się umysły ludzi. Zaczęli oni zrzucać z siebie zniewalające więzy niewiedzy, grzechu i<br />
zabobonu, zaczęli myśleć i działać jak wolni ludzie. Z drugiej strony monarchowie widząc<br />
to, zaczęli obawiać się o swój despotyzm. {WB 146.6}<br />
Rzym nie omieszkał podsycać tych egoistycznych obaw. W roku 1525 papież<br />
powiedział do regenta Francji. „Ta mania (protestantyzm) wprowadzi zamieszanie i<br />
zniszczy nie tylko religię, lecz także wszystkich książąt, szlachtę, zakony i ludzi wszelkich<br />
stanów”. — G. de Felice, History of the Protestants of France I, 2,8. Kilka lat później poseł<br />
papieski ostrzegł króla: „Sir, proszę się nie łudzić, protestanci zniszczą wszelki obywatelski<br />
i religijny porządek (...). Tron znajduje się w takim samym niebezpieczeństwie, jak ołtarz<br />
(...). Wprowadzenie nowej religii nieuchronnie doprowadzi do zmiany rządu”. —<br />
D’Aubigné, History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin II, 36. Teologowie<br />
182
Change language