Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Są to ostrzeżenia, których Bóg udzielił, aby powstrzymać ludzi od zmienienia<br />
czegokolwiek w tym, co On objawił i rozkazał. Tę uroczystą groźbę Bóg kieruje do<br />
wszystkich tych, którzy swym wpływem skłaniają ludzi do lekceważenia przykazań<br />
Bożych. Powinny one wzbudzić bojaźń i drżenie u tych, którzy lekkomyślnie twierdzą, że<br />
nie jest ważne czy zachowujemy przykazania Boże, czy też nie. Wszyscy, którzy własne<br />
poglądy stawiają ponad objawienie Boże, którzy chcieliby wyraźne wypowiedzi Pisma<br />
Świętego przystosować do własnych teorii lub powszechnie panujących opinii, wszyscy ci<br />
biorą na siebie ciężką odpowiedzialność. Prawo Boże, zapisane w Biblii, oceni charakter<br />
każdego człowieka, i potępi wszystkich nie odpowiadających temu bezbłędnemu<br />
wzorcowi. {WB 142.5}<br />
„A gdy już złożą swoje świadectwo”. Okres, w którym dwaj świadkowie odziani w wory<br />
mieli prorokować, skończył się w roku 1798. Gdy ich działalność w ukryciu zbliżała się do<br />
końca, moc przedstawiona jako „zwierzę wychodzące z otchłani” miała stoczyć z nimi<br />
walkę. W wielu narodach Europy ludzie sprawujący władzę w Kościele i państwie byli<br />
kierowani przez szatana za pośrednictwem papiestwa. Lecz w tym okresie szatańska moc<br />
przejawiła się w innej postaci. {WB 142.6}<br />
Polityka Rzymu polegała na tym, by pod pozorem czci dla Biblii zataić jej znaczenie i<br />
ukryć ją przed ludźmi, nie tłumacząc jej na języki znane ogółowi. Świadkowie „odziani w<br />
wory” prorokowali w czasie panowania papiestwa, ale miała powstać inna moc — zwierzę<br />
wychodzące z otchłani — która wypowie jawną walkę Słowu Bożemu. {WB 143.1}<br />
„Wielkie miasto”, na którego ulicach zabijani byli świadkowie Boży, i gdzie leżały ich<br />
zwłoki, nazywa się w przenośni Egiptem. Ze wszystkich narodów wymienionych w Biblii<br />
Egipt najbardziej zuchwale zaprzeczył istnieniu Boga i sprzeciwił się Jego przykazaniom.<br />
Żaden monarcha nie odważył się tak otwarcie i władczo wystąpić przeciwko autorytetowi<br />
nieba, jak władca egipski. Gdy Mojżesz w imieniu Boga przyszedł do faraona z poselstwem,<br />
ten dumnie odpowiedział: „Któż to jest Pan, bym miał słuchać głosu jego i wypuścić<br />
Izraela? Pana nie znam, a Izraela nie wypuszczę”. 2 Mojżeszowa 5,2. Jest to negacja Boga,<br />
a naród, którego symbolem był Egipt, w podobny sposób zaprzeczył Bogu i Jego prawdom<br />
oraz wykazał podobnego ducha niedowierzania i buntu. „Wielkie miasto” jest także<br />
porównywane do Sodomy. Przestępstwo przykazań Bożych uwidoczniało się w tym mieście<br />
szczególnie w rozpuście i nierządzie. Ten sam grzech był wyróżniającą cechą narodu, który<br />
miał wypełnić przepowiednię zapisaną w owym tekście. {WB 143.2}<br />
Według słów proroka, na krótko przed rokiem 1798 miała powstać pewna moc,<br />
pochodząca od szatana i posiadająca jego charakter, by stoczyć walkę ze Słowem Bożym.<br />
W kraju, w którym świadectwo obu świadków Bożych miało być w ten sposób stłumione,<br />
miała się objawić niewiara faraona i rozpusta Sodomy. {WB 143.3}<br />
177
Change language