Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Whitefield i Wesley’ owie zostali przygotowani do wykonania swego dzieła przez<br />
głębokie i długotrwałe przeświadczenie o swym grzesznym stanie. Ażeby móc jako dobrzy<br />
żołnierze Chrystusa znosić wszelkie trudności, musieli przejść ognistą próbę szyderstw,<br />
pogardy i prześladowań zarówno na uniwersytecie, jak i w pracy kaznodziejskiej. Nazwano<br />
ich pogardliwie metodystami.* {WB 136.4}<br />
Jako członkowie Kościoła anglikańskiego byli bardzo przywiązani do jego obrzędów,<br />
ale Pan ukazał im w swym Słowie lepszy wzór. Duch Święty skłonił ich do głoszenia<br />
ukrzyżowanego Chrystusa. Moc Najwyższego towarzyszyła ich pracy, przekonali i<br />
nawrócili tysiące ludzi. Zjawili się w momencie, gdy trzeba było chronić wiele owiec przed<br />
szalejącymi wilkami. Wesley nie myślał o tym, by stworzyć nowy Kościół, lecz złączył<br />
swych zwolenników w Związek Metodystyczny. {WB 136.5}<br />
Ciężki był opór, jaki kaznodzieje ci napotykali ze strony Kościoła państwowego, jednak<br />
Bóg w swej mądrości tak kierował wydarzeniami, aby reformacja powstała w łonie<br />
Kościoła. Gdyby przyszła całkowicie z zewnątrz, nie przeniknęłaby tam, gdzie była<br />
najbardziej potrzebna. Ponieważ przywódcami ruchu byli duchowni, którzy działali na<br />
terenie Kościoła, prawda znalazła dostęp tam, gdzie w przeciwnym wypadku drzwi byłyby<br />
zamknięte. Niektórzy księża dali się wyrwać ze swej duchowej śpiączki i stali się gorliwymi<br />
kaznodziejami w swych parafiach. Zbory, skamieniałe w formalizmie, budziły się do<br />
nowego życia. {WB 136.6}<br />
Za czasów Wesley’ a, jak we wszystkich epokach historii Kościoła, ludzie posiadający<br />
najrozmaitsze dary wykonywali powierzone im dzieło. Nie wszyscy zgadzali się w każdym<br />
punkcie z nową nauką, ale wszyscy byli pobudzeni przez Ducha Świętego i ich wspólnym<br />
celem było pozyskiwanie ludzi dla Chrystusa. Różnice między Whitefieldem a Wesley’ami<br />
zagroziły w pewnym momencie rozłamem, ale ponieważ w szkole Chrystusa nauczyli się<br />
oni łagodności, pogodzili się dzięki obopólnej wyrozumiałości i chrześcijańskiej miłości.<br />
Nie mieli czasu by się spierać, podczas gdy wszędzie panoszyły się błędy i grzech, a<br />
niepokutujący ludzie zmierzali ku zagładzie. {WB 136.7}<br />
Słudzy Boży kroczyli po kamienistej ścieżce. Uczeni i ludzie wpływowi przeciwstawiali<br />
się im. Po krótkim czasie wielu duchownych nie ukrywało swej wrogości wobec nich i<br />
drzwi Kościołów zamknęły się dla czystej wiary i tych, którzy ją głosili. Oskarżenie ich z<br />
ambony poruszyło moce ciemności, grzechu i nieświadomości. Jan Wesley kilkakrotnie<br />
uchodził śmierci dzięki cudowi i łasce Bożej. Kiedy nienawiść tłumu do niego sięgnęła<br />
szczytu i zdawało się, że nie ma już drogi ucieczki, zjawiał się u jego boku anioł w ludzkiej<br />
postaci, tłum odstępował i sługa Boży bezpiecznie opuszczał miejsce zagrożenia. {WB<br />
137.1}<br />
O takim ratunku przed szalejącym tłumem Wesley powiedział: „Wielu próbowało mnie<br />
przewrócić, kiedy śliską ścieżką schodziliśmy do miasta. Rozumiecie dobrze, że gdybym<br />
169
Change language