Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
nic, na czym mógłbym oprzeć swe nadzieje”. — John Whitehead, Life of the Rev. Charles<br />
Wesley 102. Taka była ciemność, która spowiła Kościół, ukrywała pojednanie, okradała<br />
Chrystusa z Jego chwały, a umysły ludzi odwracała od jedynej nadziei zbawienia — krwi<br />
ukrzyżowanego Zbawiciela. {WB 134.5}<br />
Wesley i jego współpracownicy zrozumieli, że prawdziwa religia ma swe miejsce w<br />
sercu i że prawu Bożemu podlegają nie tylko myśli, ale także słowa i uczynki. Przekonani o<br />
konieczności uświęcenia serc i poprawy postępowania, gorliwie dążyli do zmiany życia.<br />
Pobożnością i modlitwą starali się zwyciężyć zło serca. Ich życie było pełne miłości, pokory<br />
i samozaparcia się, surowo i dokładnie przestrzegali wszystkich przepisów, które — jak<br />
sądzili — mogły im pomóc w zdobyciu upragnionej świętości, będącej warunkiem<br />
uzyskania przychylności Boga. Niestety, nie osiągnęli tego celu. Ich wysiłki, zmierzające do<br />
uwolnienia się od potępienia za grzech i złamania jego zniewalającej mocy, spełzły na<br />
niczym. Była to ta sama walka, jaką Luter stoczył w Erfurcie w swej klasztornej celi. Było<br />
to identyczne pytanie, które i jego męczyło: „Jak człowiek może być sprawiedliwy przed<br />
Bogiem?” Joba 9,2. {WB 135.1}<br />
Na ołtarzach protestantyzmu ogień prawdy prawie wygasł, miała go ponownie rozpalić<br />
stara pochodnia, przekazywana w ciągu stuleci przez czeskich chrześcijan. Po reformacji<br />
czeski protestantyzm został zdławiony przez Rzym. Kto nie chciał wyrzec się prawdy,<br />
zmuszony był opuścić kraj. Niektórzy z wygnańców znaleźli schronienie w Saksonii, gdzie<br />
podtrzymywali swą wiarę. To właśnie potomkowie tych chrześcijan przynieśli światło<br />
Wesley’ owi i jego współpracownikom. {WB 135.2}<br />
Kiedy Jan i Karol Wesley’ owie zostali wyświęceni na kapłanów, wysłano ich do<br />
Ameryki. Na pokładzie statku, którym płynęli, znajdowała się także grupa braci<br />
morawskich. W drodze zaskakiwały ich gwałtowne burze i Jan Wesley, spotkawszy się<br />
twarzą w twarz ze śmiercią, czuł, że nie ma pewności pojednania z Bogiem. Natomiast<br />
bracia morawscy przez cały czas wykazywali spokój i ufność, jaka była mu obca. {WB<br />
135.3}<br />
„Od dłuższego czasu — powiedział — obserwowałem głęboką powagę w ich<br />
zachowaniu. Bezustannie okazywali pokorę, spełniając dla innych podróżnych usługi,<br />
których żaden Anglik nie chciałby wykonać. Nie żądali za to żadnej zapłaty, przeciwnie,<br />
odrzucali ją mówiąc, że praca ta ich dumnym sercom wychodzi na dobre, i że Zbawiciel<br />
uczynił dla nich więcej. Każdego dnia okazywali łagodność, jakiej żadne wyrządzone im<br />
krzywdy nie mogły zmienić. Gdy byli popychani lub bici, podnosili się i odchodzili, ale<br />
żadna skarga nie wyszła z ich ust. Teraz nadarzyła się sposobność, by stwierdzić, czy<br />
rzeczywiście byli wolni od lęku, pychy, gniewu lub chęci zemsty? Podczas śpiewania<br />
psalmu, którym rozpoczynali swe nabożeństwa, na pokład wdarła się ogromna fala, łamiąc<br />
główny maszt, zakrywając większą część statku i wlewając się przez deski pod pokład, tak<br />
167
Change language