Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
nie znają prawdziwej religii. (...) Gdyby potomkowie Abrahama przyjęli wiarę faraona,<br />
którego poddanymi byli przez długie lata, to pytam się, o Pani, jaka religią panowałaby na<br />
świecie? Albo, gdyby wszyscy ludzie żyjący w czasach apostolskich, wyznawali religię<br />
cesarza rzymskiego, jaka religią istniałaby na ziemi? (...). Tak więc Pani, możecie<br />
zrozumieć, że poddani nie są zależni od religii swoich władców, chociaż muszą oddawać im<br />
cześć”. {WB 133.3}<br />
Królowa odpowiedziała na to: „Wykładacie Pismo Święte w taki sposób, a oni<br />
(nauczyciele rzymscy) w inny. Komu mam wierzyć i kto ma być sędzią?” „Bogu należy<br />
wierzyć, który wyraźnie wypowiada się w swoim Słowie — odpowiedział reformator — i<br />
nie potrzebujecie, Pani, wierzyć ani jednym, ani drugim, tylko temu, co uczy Słowo. Słowo<br />
Boże jest bowiem zrozumiałe same w sobie, a jeśli występuje w nim gdzieś jakaś<br />
niejasność, to Duch Święty, który nigdy sobie nie przeczy, wytłumaczy ją wyraźniej w<br />
innym miejscu, nie pozostawiając już żadnych wątpliwości, chyba że dla tych, którzy<br />
uparcie nic nie chcą wiedzieć”. — D. Laing, The Collected Works of John Knox II, 281-<br />
284. {WB 133.4}<br />
Takie prawdy nieustraszony reformator głosił królowej pod groźbą utraty życia. Bez<br />
lęku trwał przy swoim postanowieniu, modlił się i dalej walczył w imię Boże, dopóki<br />
Szkocja nie uwolniła się od papiestwa. {WB 133.5}<br />
Dzięki wprowadzeniu w Anglii protestantyzmu jako religii państwowej, prześladowania<br />
zmniejszyły się, choć nie ustały całkowicie. Pomimo to, że odrzucono wiele nauk Rzymu,<br />
wiele z jego obrzędów obowiązywało nadal. Odrzucono zwierzchnictwo papieża, lecz na<br />
jego miejsce ustanowiono panującego monarchę głową Kościoła. Kościelne praktyki i<br />
obrzędy daleko jeszcze odbiegały od prostoty i czystości ewangelii. Nie pojęto jeszcze<br />
znaczenia zasady religijnej wolności. Choć protestanccy władcy rzadko się uciekali do<br />
okrucieństw, jakie stosował Rzym wobec heretyków, to jednak prawo każdego człowieka<br />
do czczenia Boga zgodnie z własnym sumieniem wciąż jeszcze nie było przestrzegane.<br />
Wszyscy zmuszeni byli do przyjęcia nauk i form służby Bogu, które ustanowił nowo<br />
powstały Kościół państwowy. Dysydenci przez długie lata w mniejszym lub większym<br />
stopniu byli prześladowani. {WB 133.6}<br />
W XVII wieku usunięto z posad tysiące kaznodziejów. Pod karą ciężkich grzywien,<br />
więzienia i banicji zabroniono ludziom uczestniczyć w religijnych zebraniach nie<br />
uznawanych przez Kościół. Wierni, którzy nie mogli zaprzestać zbierania się w celu<br />
wspólnego czczenia Boga, zmuszeni byli to czynić w ciemnych uliczkach, na strychach, a w<br />
odpowiednich porach roku o północy w lasach. W zapewniających schronienie zaułkach<br />
lasu, tej świątyni zbudowanej przez Boga, zbierały się rozproszone i prześladowane dzieci<br />
Boże, aby w modlitwach i pieśniach pochwalnych wynurzać przed Panem swe serca. Jednak<br />
pomimo stosowania wszelkich środków ostrożności wiele osób musiało cierpieć z powodu<br />
165
Change language