Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Lollardowie, przybyli z Anglii z Biblią i naukami Wiklifa, przyczynili się do<br />
rozpowszechnienia nauk ewangelii, a każdy wiek miał swoich świadków i<br />
męczenników. {WB 132.3}<br />
Wraz z nadejściem wielkiej reformacji ukazały się pisma Lutra, a potem Nowy<br />
Testament, tłumaczony na język angielski przez Tyndale’a. Niezauważeni przez<br />
duchowieństwo, posłowie spokojnie wędrowali przez góry i doliny, podsycając wszędzie<br />
ogień prawdy, który w Szkocji został prawie całkiem stłumiony, i niwecząc skutki ucisku,<br />
stosowanego przez Rzym w ciągu czterystu lat. {WB 132.4}<br />
Krew męczenników była dla reformacji nowym bodźcem. Papiescy przywódcy, którzy<br />
nagle uświadomili sobie grożące im niebezpieczeństwo, spalili na stosie kilku<br />
najszlachetniejszych i najbardziej szanowanych synów Szkocji. Jednak była to ambona, z<br />
której słowa umierających świadków prawdy słychać było w całym kraju. Budziły one w<br />
sercach narodu niewzruszone postanowienie zrzucenia kajdan Rzymu. {WB 132.5}<br />
Hamilton i Wishart, książęta szlachetnego pochodzenia oraz charakteru, a także ich<br />
pokorni uczniowie, ofiarowali swe życie na stosie. Jednak po Wisharcie przyszedł ten,<br />
którego płomienie nie mogły zmusić do milczenia, który z Bożą pomocą miał w Szkocji<br />
zagrać papiestwu pogrzebową pieśń. {WB 132.6}<br />
Jan Knox porzucił tradycje i mistycyzm Kościoła, by żyć prawdami Słowa Bożego.<br />
Nauki Wisharta utwierdziły go w decyzji opuszczenia Kościoła rzymskiego i przyłączenia<br />
się do prześladowanych reformatorów. {WB 132.7}<br />
Przyjaciele skłaniali Knoxa, by został kaznodzieją, lecz ten obawiał się<br />
odpowiedzialności, jaka by na nim spoczęła. Dopiero po wielu dniach walki w samotności<br />
wyraził zgodę, a gdy już rozpoczął to dzieło, wykonywał je z nieugiętą odwagą i<br />
determinacją do ostatnich dni swego życia. Ten prawdziwie oddany sprawie reformator nie<br />
lękał się ludzi. Płonące wokół niego stosy podsycały jedynie jego gorliwość. Mimo stale<br />
wiszącej nad nim siekiery rzymskiego tyrana trwał w swym postanowieniu, zadając na<br />
prawo i lewo mocne ciosy mające na celu zniszczenie bałwochwalstwa. {WB 133.1}<br />
Przyprowadzony przed oblicze królowej Szkocji, w obecności której odwaga wielu<br />
przywódców protestanckich topiła się jak wosk, Jan Knox złożył niewzruszone świadectwo<br />
prawdzie. Nie pokonały go pochlebstwa. Nie zadrżał przed groźbami. Królowa oskarżyła go<br />
o herezję. Oświadczyła, że skłania naród do przyjęcia religii zabronionej przez państwo, w<br />
czym przekracza przykazanie Boże, nakazujące poddanym posłuszeństwo wobec ich<br />
władców. Knox stanowczo odpowiedział. {WB 133.2}<br />
„Ponieważ właściwa religią otrzymała swój początek i swój autorytet nie od ziemskich<br />
książąt, lecz od wiecznego Boga, przeto poddani nie są zmuszeni do naginania swej wiary<br />
stosownie do upodobań panujących. Często się bowiem zdarza, że książęta bardziej niż inni<br />
164
Change language