Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 14 — Późniejsi Reformatorzy Angielscy<br />
W czasie, gdy Luter udostępniał narodowi niemieckiemu Biblię, William Tyndale pod<br />
wpływem Bożym czynił to samo w Anglii. Biblia Wiklifa została przetłumaczona z<br />
Wulgaty, która zawierała wiele błędów. Nigdy też nie była wydana drukiem, zaś ceny<br />
egzemplarzy pisanych ręcznie były tak wysokie, że poza bogaczami i szlachtą mało kto<br />
mógł sobie na nią pozwolić. Poza tym, ponieważ Kościół zakazał jej czytania i posiadania,<br />
była znana stosunkowo małej liczbie ludzi. W roku 1516, rok przed ogłoszeniem tez Lutra,<br />
Erazm z Rotterdamu opublikował greckie i łacińskie wydanie Nowego Testamentu. Po raz<br />
pierwszy Słowo Boże zostało wydrukowane w języku oryginalnym. W dziele tym<br />
poprawiono wiele błędów z wcześniejszych wydań i jaśniej oddano sens, co pozwoliło<br />
lepiej poznać biblijne prawdy, stanowiąc jednocześnie nowy bodziec dla reformacji.<br />
Niestety, dla prostego ludu Słowo Boże nadal pozostawało niedostępne. Tyndale miał<br />
dokończyć dzieło Wiklifa, oddając Biblię w ręce swych rodaków. {WB 130.1}<br />
Będąc pilnym uczniem, gorliwie szukającym prawdy, poznał ewangelię z greckiego<br />
Nowego Testamentu Erazma. Nieustraszenie głosił swe przekonania i nalegał, aby<br />
wszystkie nauki były oceniane według Słowa Bożego. Na oświadczenie papieskie, że<br />
Kościół dał Biblię i tylko on może ją objaśniać, Tyndale powiedział: „Kto nauczył orła<br />
szukać żeru? Otóż ten sam Bóg uczy swoje głodne dzieci szukać Ojca w Jego Słowie. A<br />
jeśli chodzi o was, to nie tylko nie daliście nam Pisma Świętego, lecz to właśnie wy<br />
ukryliście je przed nami. To wy paliliście tych, którzy je głosili, a gdybyście mogli,<br />
spalilibyście i samo Pismo”. — D’Aubigné, History of the Reformation of the Sixteenth<br />
Centuty XVIII, 4. {WB 130.2}<br />
Nauki Tyndale’a wzbudziły wielkie zainteresowanie, wielu przyjęło prawdę. Jednak<br />
duchowieństwo było czujne, gdy tylko opuszczał miejsce, w którym głosił, księża groźbami<br />
i fałszywymi oskarżeniami starali się zniweczyć jego pracę i trzeba przyznać, że często im<br />
się to udawało. „Co mam robić? — wołał — Kiedy sieję w jednym miejscu, wróg pustoszy<br />
pole, które właśnie opuściłem. Nie mogę być naraz wszędzie. O, gdyby chrześcijanie<br />
posiadali Pismo Święte we własnym języku, mogliby wtedy sami przeciwstawiać się tym<br />
sofistom. Bez Biblii nie można utwierdzić laikatu mocno w prawdzie”. — Tamże XVIII,<br />
4. {WB 130.3}<br />
W jego umyśle dojrzewało teraz nowe zamierzenie. „W świątyni Jahwe śpiewano<br />
psalmy w języku Izraelitów. Czyżby ewangelia nie mogła do nas przemawiać w języku<br />
Anglii? (...). Czy Kościół w południe ma posiadać mniej światła niż o świcie? (...).<br />
Chrześcijanie muszą czytać Nowy Testament w ich języku ojczystym”. Doktorzy i uczeni<br />
Kościoła nie byli co do tego zgodni, a przecież tylko dzięki Biblii naród mógł dotrzeć do<br />
prawdy. „Jeden popierał tego doktora, drugi innego. (...) Uczeni zaprzeczali sobie<br />
161
Change language