Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
postanowił przeprowadzić reformę państwa i Kościoła. W walce przeciwko Rzymowi<br />
otoczył opieką zdolnych pomocników. {WB 129.1}<br />
W obecności monarchy i czołowych osobistości Szwecji Olaf Petri zręcznie bronił nauk<br />
zreformowanej wiary przed atakami zwolenników papiestwa. Stwierdził, że doktryny ojców<br />
Kościoła mogą być tylko wtedy zaakceptowane, gdy zgadzają się z Biblią, natomiast istotne<br />
zasady wiary przedstawione są w Piśmie Świętym w sposób tak jasny i wyraźny, że<br />
wszyscy ludzie mogą je zrozumieć. Chrystus powiedział: „Nauka moja nie jest moją, lecz<br />
tego, który mnie posłał”. Jana 7,16. Apostoł Paweł oświadczył, że w wypadku, gdyby głosił<br />
inną ewangelię niż tę, którą otrzymał, „niech będzie przeklęty”. Galacjan 1,8. „Jakże więc<br />
— mówił reformator — inni ośmielają się ustanawiać nauki i narzucać je jako konieczne do<br />
zbawienia?” — Wylie X, 4. Wykazał, że zarządzenia Kościoła nie są żadnym autorytetem,<br />
jeżeli są sprzeczne z przykazaniami Boga i podniósł do wysokiej rangi protestancką zasadę,<br />
że „Biblia i tylko Biblia” jest wytyczną wiary oraz życia. {WB 129.2}<br />
Choć walka ta odbywała się w stosunkowo mniej znanych krajach, pokazała jednak „z<br />
jakich żołnierzy składa się armia reformatorów. Nie byli to niewykształceni, sekciarscy i<br />
hałaśliwi szermierze słowa, lecz ludzie, którzy studiowali Biblię i potrafili użyć jej broni.<br />
Jeśli chodzi o wykształcenie, to daleko wyprzedzili swoje czasy. Kiedy zwracamy uwagę<br />
jedynie na tak wspaniałe ośrodki, jak Wittenberga i Zurych, oraz tak sławne imiona, jak<br />
Luter, Melanchton, Zwingli czy Oekolampadiusz, skłonni jesteśmy uznać, że są to<br />
prawdziwi przywódcy ruchu, obdarzeni niezwykłą siłą uzdalniającą ich do wielkich<br />
czynów, nie przypisujemy natomiast tych cech drugoplanowym postaciom reformacji.<br />
Zwróćmy więc uwagę na Szwecję i skromne imiona Olafa i Laurencjusza Petriego. Od<br />
mistrzów do uczniów — kogoż znajdujemy? Uczonych i teologów, ludzi, którzy gruntownie<br />
poznali prawdę i łatwo osiągnęli zwycięstwo nad sofistami i dostojnikami Rzymu”. —<br />
Tamże X, 4. {WB 129.3}<br />
Na skutek toczących się dyskusji król szwedzki przyjął wyznanie protestanckie, a<br />
zgromadzenie narodowe wkrótce także opowiedziało się za protestantyzmem jako religią<br />
obowiązującą. Olaf Petri przetłumaczył Nowy Testament na język szwedzki, a na życzenie<br />
króla wraz z bratem podjął się przekładu całej Biblii. W ten sposób naród szwedzki po raz<br />
pierwszy otrzymał Słowo Boże w ojczystym języku. Sejm zarządził, by w całym kraju<br />
kaznodzieje wykładali Biblię, a dzieci w szkołach uczyły się ją czytać. {WB 129.4}<br />
Stopniowo i pewnie światło ewangelii rozpraszało ciemnotę niewiedzy i zabobonu.<br />
Uwolniony z ucisku rzymskiego, naród zdobył siłę i wielkość, jakiej nigdy przedtem nie<br />
posiadał. Szwecja stała się bastionem protestantyzmu. Sto lat później, w czasie<br />
największego niebezpieczeństwa, ten mały i do tej pory słaby naród, jako jedyny w Europie<br />
przyszedł z pomocą Niemcom w czasie wojny trzydziestoletniej. Wydawało się wtedy, że<br />
cała Europa Północna znów dostanie się pod jarzmo Rzymu, ale właśnie wtedy szwedzkie<br />
159