Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
zapragnął skorzystać z osobistych lekcji reformatora. Jednak, aby urzeczywistnić te<br />
pragnienia, musiał się narazić swym władzom klasztornym i utracić ich pomoc. Wkrótce<br />
powziął decyzję i po niedługim czasie został studentom w Wittenberdze. {WB 128.3}<br />
Po powrocie do Danii udał się do swego klasztoru. Nikt jeszcze nie podejrzewał go o<br />
luteranizm. Nie zdradził swej tajemnicy, bowiem postanowił, bez wzbudzania podejrzeń u<br />
zakonnej braci, przyprowadzić ich do czystej wiary i świętszego życia. Otworzył przed nimi<br />
Biblię, wyjaśnił jej prawdziwy sens, a w końcu zaczął głosić o Chrystusie będącym<br />
sprawiedliwością grzesznika i jedyną nadzieją zbawienia. {WB 128.4}<br />
Gniew przeora, który z Tausena miał nadzieję uczynić dzielnego obrońcę Rzymu, był<br />
ogromny, gdy dowiedział się o wszystkim. Bezzwłocznie przeniesiono młodego zakonnika<br />
do innego klasztoru i tam oddano pod surowy nadzór. {WB 128.5}<br />
Ku przerażeniu jego nowych opiekunów, kilku mnichów opowiedziało się wkrótce za<br />
protestantyzmem. Okazało się, że przez kraty swojej celi Tausen zapoznał swych<br />
towarzyszy z prawdą. Gdyby duńskim ojcom zakonnym znane były sposoby, jakimi<br />
posługiwał się Kościół w stosunku do heretyków, nie usłyszano by więcej głosu Tausena.<br />
Zamiast zabić go w jakimś podziemnym lochu, wygnano go z klasztoru. Odtąd zwolennicy<br />
papiestwa byli już bezsilni. Wydano właśnie edykt królewski, który brał w opiekę głosicieli<br />
nowej nauki. Tausen zaczął więc wygłaszać kazania. Udostępniono mu kościoły, a ludzie<br />
tłumnie gromadzili się, by go słuchać. Inni również głosili Słowo Boże. Nowy Testament,<br />
przetłumaczony już w tym czasie na język duński, stawał się coraz bardziej popularny.<br />
Wysiłki zwolenników papiestwa, zmierzające do zniszczenia tego dzieła, rozwijały je<br />
jeszcze bardziej i wkrótce Dania ogłosiła przyjęcie zreformowanej wiary. {WB 128.6}<br />
Również w Szwecji młodzi mężczyźni, którzy czerpali ze źródła w Wittenberdze,<br />
przynieśli wodę życia swoim rodakom. Dwaj pierwsi przywódcy szwedzkiej reformacji,<br />
Olaf i Laurencjusz Petri, synowie kowala z Orebo, studiowali u Lutra i Melanchtona i<br />
gorliwie nauczali prawdy, jaką poznali. Olaf, podobnie jak wielki reformator, zdobył<br />
posłuch u ludu dzięki swej gorliwości i elokwencji, podczas gdy Laurencjusz, tak jak<br />
Melanchton, posiadał większą wiedzę, rozwagę i spokój. Obu cechowała gorliwa<br />
pobożność, wybitna wiedza teologiczna oraz niewzruszona odwaga w szerzeniu prawdy.<br />
Zwolennicy papiestwa także mieli swe mocne strony. Katoliccy duchowni podżegali<br />
nieświadomy i zabobonny lud. Olaf Petri często był napadany przez tłum i ledwie uchodził<br />
z życiem. Na szczęście reformatorów bronił król. {WB 128.7}<br />
Pod panowaniem Kościoła rzymskiego lud był uciskany i żył w nędzy. Nie znał Pisma<br />
Świętego, a ponieważ jego religią były ceremonie nie dające żadnego światła rozumowi,<br />
wracał do zabobonów i zwyczajów swych pogańskich przodków. Naród był podzielony na<br />
zwalczające się strony, a nie kończące się waśnie mnożyły tylko jego niedolę. Lecz król<br />
158
Change language