Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Świętego, a nie postanowień soboru. Choć mieszkańcy Genewy odrzucili zwierzchnictwo<br />
Rzymu, nie mogli jeszcze pozbyć się zła, jakie tkwiło pod jego panowaniem. Niełatwo było<br />
wprowadzić w życie czyste zasady ewangelii i przygotować ludzi do godnego wypełniania<br />
posłannictwa, do którego Opatrzność zdawała się ich powołać. {WB 123.5}<br />
Farel był przekonany, że znajdzie w Kalwinie człowieka, który będzie mógł przyłączyć<br />
się do tego dzieła. Zaklinał więc młodego ewangelistę w imię Boże, aby pozostał w<br />
Genewie i tu pracował. Kalwin przeraził się. Lękliwy i miłujący spokój, drżał przed<br />
zetknięciem się z odważnymi, niezawisłymi, a nawet gwałtownymi mieszkańcami Genewy.<br />
Słabe zdrowie i przyzwyczajenie do studiów skłaniały go do szukania odosobnienia. W<br />
mniemaniu, że piórem lepiej przysłuży się reformacji, pragnął znaleźć spokojne miejsce do<br />
studiów, aby tam, za pomocą pism, nauczać i budować. Ale uroczyste ostrzeżenie Farela<br />
potraktował jak głos z nieba, dlatego też nie odważył się przeciwstawić temu wezwaniu.<br />
Wydawało mu się, jak powiedział, że „wyciągnięta z niebios dłoń Boża schwyciła go i<br />
postawiła nieodwołalnie na miejsce, które tak bardzo pragnął opuścić”. — D’Aubigné,<br />
History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin IX, 17. {WB 123.6}<br />
Sprawie protestanckiej groziło w tym czasie wielkie niebezpieczeństwo. Na Genewę<br />
spadły klątwy papieża, a potężne narody groziły jej zniszczeniem. Jak to małe miasto mogło<br />
oprzeć się potężnej mocy papiestwa, która tak często zmuszała królów i cesarzy do<br />
poddaństwa? Jak miało stawić czoło wojskom największych zwycięzców świata? {WB<br />
124.1}<br />
Gdziekolwiek protestanci znajdowali się w chrześcijańskim świecie, zagrażali im<br />
straszni wrogowie. Gdy minęły pierwsze zwycięstwa reformacji, Rzym zebrał nowe siły z<br />
zamiarem jej zniszczenia. W tym właśnie czasie założono zakon jezuitów, najbardziej<br />
nieludzkich, pozbawionych wszelkich skrupułów, a zarazem mocnych obrońców papiestwa.<br />
Odcięci od ziemskich więzów i ludzkich stosunków, nieczuli na prawa naturalnych uczuć,<br />
zmusiwszy umysł i sumienie do całkowitego milczenia, jezuici nie uznawali żadnej innej<br />
władzy oraz więzów prócz tych, które obowiązywały w ich zakonie, a także żadnego innego<br />
obowiązku oprócz wzmacniania jego potęgi.13 Ewangelia Chrystusa umożliwiała swym<br />
wyznawcom, bez względu na zimno, głód, znój i biedę, znosić cierpienia, odważnie stawić<br />
czoło niebezpieczeństwom, a także wysoko dzierżyć sztandar prawdy w obliczu więzień,<br />
tortur i płonących stosów. Aby pokonać takie siły, jezuityzm wyposażył swych bojowników<br />
w fanatyzm, który pozwolił im znieść podobne trudy. Nie istniały dla nich przestępstwa,<br />
których nie byliby zdolni popełnić, nie cofali się przed najbardziej nikczemnymi podstępami<br />
i nietrudno było im oszukiwać. Związani ślubem ubóstwa i pokory dążyli w rzeczywistości<br />
do zdobycia bogactwa i siły, do obalenia protestantyzmu i przywrócenia hegemonii<br />
papiestwa. {WB 124.2}<br />
152
Change language