Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Duchowieństwo jednak nie próżnowało. Ponieważ król nie zgadzał się na zakazanie<br />
głoszenia ewangelii, postanowili oddziaływać na samych ludzi. Nie szczędzili żadnych<br />
środków, aby wzbudzić obawy, uprzedzenia i fanatyzm nieświadomego i zabobonnego<br />
tłumu. Paryż, który ślepo słuchał fałszywych nauczycieli, nie poznał — jak przed laty<br />
Jerozolima — czasu swego nawiedzenia ani tego, co miało służyć jego pokojowi. Przez dwa<br />
lata głoszono w stolicy Francji ewangelię i choć wielu ją przyjęło, większość odrzuciła<br />
prawdę. Franciszek okazywał pewną tolerancję religijną jedynie po to, aby służyła mu w<br />
realizacji własnych celów. W wyniku tego zwolennicy papiestwa zdobyli ponownie<br />
przewagę. Zamknięto kościoły i znów zapłonęły stosy. {WB 118.2}<br />
Kalwin wciąż jeszcze był w Paryżu i poprzez studia, rozmyślania i modlitwę<br />
przygotowywał się do dalszej pracy, nie przestawał też szerzyć światła ewangelii. W końcu<br />
jednak i na niego padło podejrzenie. Władze Kościoła postanowiły spalić go na stosie.<br />
Uważając, że jest bezpieczny w swym zacisznym schronieniu, nie myślał o<br />
niebezpieczeństwie. Wtem nieoczekiwanie przybyli do jego pokoju przyjaciele z<br />
wiadomością, że żołnierze znajdują się już w drodze, by go zaaresztować. W tym momencie<br />
usłyszeli głośne pukanie do drzwi wejściowych. Nie było czasu do stracenia. Kilku<br />
przyjaciół zatrzymało żołnierzy przy wejściu, podczas gdy inni pomogli reformatorowi<br />
spuścić się z okna na ulicę i szybko uciec na kraniec miasta. Kalwin znalazł schronienie w<br />
chacie pewnego wieśniaka, który był przyjacielem reformacji. Tam przebrał się w strój<br />
swego gospodarza i z motyką na ramieniu poszedł w dalszą drogę. Kierując swe kroki na<br />
południe znalazł schronienie w posiadłościach Małgorzaty. — Patrz D’Aubigné, History of<br />
the Reformation in Europe in the Time of Calvin II, 30. {WB 118.3}<br />
Tutaj przez kilka miesięcy przebywał bezpiecznie pod opieką możnych przyjaciół i<br />
zajmował się, jak poprzednio, swoimi studiami. Jednak będąc stale całym sercem przy<br />
głoszeniu ewangelii, nie mógł długo trwać w tej bezczynności. Gdy tylko burza trochę<br />
przycichła, poszukał nowego pola pracy w Poitiers, gdzie znajdował się uniwersytet i gdzie<br />
nowe poglądy spotkały się z życzliwym przyjęciem. Ludzie wszystkich stanów z radością<br />
słuchali ewangelii. Kalwin nie głosił jej publicznie, lecz w domu burmistrza, w jego<br />
własnym mieszkaniu, a czasem w jednym z parków. Przekazywał Słowa Żywota tym,<br />
którzy chcieli je słuchać. Po jakimś czasie, gdy liczba słuchaczy wzrosła, uznano, że<br />
bezpieczniejsze będzie zebranie się za miastem. Na miejsce spotkań wybrano pieczarę na<br />
stoku głębokiego i wąskiego wąwozu, gdzie drzewa i wystające skały gwarantowały<br />
odosobnienie. Małe grupki ludzi, opuszczając miasto różnymi drogami, w końcu spotkały<br />
się w wąwozie. Na tym ustroniu czytano i wyjaśniano Pismo Święte. Tutaj po raz pierwszy<br />
protestanci Francji obchodzili wieczerzę Pańską. W tym małym zborze wyrosło kilku<br />
wiernych ewangelistów. {WB 118.4}<br />
Kalwin jeszcze raz wrócił do Paryża. Miał wciąż nadzieję, że cała Francja przyjmie<br />
reformację. Niestety, drzwi każdego domu były zamknięte. Głoszenie ewangelii równało się<br />
145
Change language