Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
herezję, które zwolennicy papiestwa starali się rzucić na niego, zwrócił przeciwko nim. Jego<br />
najbardziej aktywnymi i zaciekłymi przeciwnikami byli doktorzy i zakonnicy fakultetu<br />
teologicznego uniwersytetu w Paryżu, jednego z najwyższych autorytetów kościelnych<br />
zarówno miasta, jak i narodu. W ich pismach Berquin znalazł dwanaście twierdzeń, które<br />
„publicznie ogłosił za sprzeczne z Pismem Świętym i heretyckie” i zwrócił się do króla o<br />
rozsądzenie tej sprzeczności. {WB 115.2}<br />
Monarcha, chcąc zmierzyć siłę i ostrość umysłu zwalczających się przywódców, a także<br />
korzystając z okazji, by upokorzyć pychę mnichów, polecił im bronić swej sprawy przy<br />
pomocy Biblii. Zwolennicy papiestwa wiedzieli, że broń ta niewiele im pomoże. Więzienie,<br />
tortury i stos — to była jedyna broń, z której potrafili robić skuteczny użytek. Teraz sytuacja<br />
zmieniła się i zobaczyli siebie na skraju dołu, do którego chcieli zepchnąć Berquina.<br />
Bezradnie szukali jakiegoś wyjścia. {WB 115.3}<br />
„Akurat w tym czasie został zniszczony wizerunek Marii Panny na rogu jednej z ulic”.<br />
W mieście zapanowało podniecenie. Ludzie z oburzeniem i ubolewaniem tłumnie zdążali na<br />
owo miejsce. Król również był głęboko poruszony. Była to świetna okazja dla zakonników,<br />
by wybrnąć z kłopotliwej sytuacji. „To właśnie są owoce nauki Berąuina” — wołali.<br />
„Niedługo wszystko obalą — religię, prawo, a nawet tron — ci luterańscy spiskowcy”. —<br />
Tamże XIII, 9. {WB 115.4}<br />
Znowu uwięziono Berquina. Król opuścił Paryż, zakonnicy mieli więc całkowitą<br />
swobodę działania. Aby Franciszek nie miał czasu, by się wstawić i uratować go,<br />
postanowiono wykonać wyrok tego samego dnia. W południe zaprowadzono Berquina na<br />
plac straceń. Niezliczony tłum zebrał się dokoła, ażeby przyjrzeć się egzekucji, a wielu z<br />
przerażeniem i zdumieniem stwierdziło, że ofiara pochodzi z najznakomitszego i<br />
najszlachetniejszego rodu Francji. Trwoga, oburzenie, pogarda i gorzka nienawiść<br />
zaciemniła oblicze falującej rzeszy; tylko na jednej twarzy nie było cienia. Myśli<br />
męczennika były daleko od miejsca kaźni, był świadomy jedynie obecności Bożej. Nie<br />
zwracał uwagi na nędzny wóz, na którym siedział, na ponure twarze swych prześladowców<br />
i na okrutną śmierć, u progu której stał. Ten, który żyje, a był umarły, który<br />
zmartwychwstał, by wiecznie żyć, który dzierży klucze do piekła i śmierci, Ten był u jego<br />
boku. Oblicze Berquina promieniało światłością i niebiańskim pokojem. „Odziany był w<br />
płaszcz z aksamitu, kubrak z atłasu i adamaszku oraz pozłacane pończochy”. — D’Aubigné,<br />
History of the Reformation in Europe in the Time of Calvin II, 16. Miał wyznać swoją wiarę<br />
w obecności Króla królów oraz przed całym wszechświatem i żadna oznaka smutku nie<br />
zakłócała jego radości. {WB 115.5}<br />
Kiedy pochód powoli posuwał się przez zatłoczone ulice, lud ze zdziwieniem dostrzegł<br />
w spojrzeniu i postawie reformatora spokój oraz radosną świadomość zwycięstwa.<br />
141
Change language