Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 12 — Reformacja we Francji<br />
Po proteście w Spirze i wyznaniu wiary w Augsburgu, co było wielkim zwycięstwem<br />
reformacji w Niemczech, nastąpiły długie lata mroku i walki. Protestantyzm, osłabiony<br />
przez wewnętrzne konflikty i atakowany wciąż przez potężnych wrogów, zdawał się<br />
zmierzać ku zagładzie. Tysiące wiernych przypieczętowały swe świadectwo krwią.<br />
Wybuchały wojny domowe, sprawę reformacji zdradził jeden z jej przywódców.<br />
Najszlachetniejsi z protestanckich książąt wpadli w ręce cesarza i jako więźniowie<br />
prowadzeni byli od miasta do miasta. Lecz w momencie pozornego triumfu cesarz poniósł<br />
dotkliwą porażkę. Zrozumiał, że zdobycz wciąż wyrywa mu się z ręki i w końcu zmuszony<br />
został do zagwarantowania wolności naukom, których zniszczenie było celem jego życia.<br />
Do zmiażdżenia herezji zaangażował wszystko — swoje państwo, skarby, a nawet życie.<br />
Teraz ujrzał swoją armię wykruszoną w bojach, wyczerpany skarbiec i bunty grożące wielu<br />
prowincjom świata, podczas gdy wiara, którą na próżno starał się zgnieść, szerzyła się coraz<br />
dalej. Karol V walczył przeciwko Najwyższemu. Bóg powiedział: „Niech się stanie<br />
światłość”, a cesarz chciał pozostawić swe państwo w ciemności. Nie zrealizował jednak<br />
swego celu. Przedwcześnie zestarzały, wyczerpany długą walką zrzekł się tronu i wstąpił do<br />
klasztoru, gdzie dwa lata później zmarł. {WB 112.1}<br />
W Szwajcarii, podobnie jak w Niemczech, nastały dla reformacji ciężkie dni. Podczas<br />
gdy wiele kantonów przyjęło protestancką wiarę, inne z uporem trzymały się wyznania<br />
rzymskiego prześladując tych, którzy przyjęli lub chcieli przyjąć prawdę. Doprowadziło to<br />
w końcu do wojny domowej. Zwingli i wielu innych, którzy przyłączyli się do reformacji,<br />
zginęli pod Kappel, a Oekolampadius pod ciężarem tych nieszczęść zmarł niedługo potem.<br />
Rzym triumfował i zdawało się, że to, co w wielu miejscach stracił, teraz ponownie<br />
odzyskał. Lecz Ten, którego plany istnieją od wieków, nie zaniechał swej sprawy, ani<br />
swego ludu. Wyciągnął ramię, aby przynieść ratunek. Powołał w innych krajach<br />
pracowników, którzy mieli dalej prowadzić dzieło reformacji. {WB 112.2}<br />
Zanim Luter został reformatorem, we Francji zaczął świtać już dzień. Jednym z<br />
pierwszych, który otrzymał i przekazał innym światło prawdy, był Lefevre, człowiek o<br />
wielkiej wiedzy, profesor uniwersytetu w Paryżu, a także gorliwy zwolennik papiestwa. W<br />
trakcie badań nad literaturą starożytną zwrócił swoją uwagę na Biblię i wraz ze swymi<br />
uczniami zaczął ją studiować. {WB 112.3}<br />
Lefevre był gorliwym czcicielem świętych i zamierzał opracować ich historię, a także<br />
dzieje męczenników, zebrane z legend Kościoła. Zadanie to wymagało wiele trudu. Gdy<br />
wykonałjuż większą część pracy, przyszło mu na myśl, że Biblia może dostarczyć cennego<br />
materiału; zaczął ją więc w tym celu studiować. Istotnie, znalazł w niej opisy świętych, ale<br />
nie takich, jakich przedstawiał Kościół rzymski w swoim kalendarzu. Fala Bożego światła<br />
137
Change language