Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Bożej, jakiej udzielał Pan prorokom w dawnych czasach. Gdy sługa Elizeusza wskazywał<br />
na otaczającą ich wrogą armię, która odcięła im wszelką drogę ucieczki, prorok modlił się<br />
słowami: „Panie, otwórz oczy jego, aby przejrzał”. 2 Królewska 6,17. I oto zobaczył na<br />
górze mnóstwo koni i wozów ognistych. Wojsko niebiańskie stanęło do obrony sługi<br />
Bożego. Tak samo aniołowie ochraniali wykonawców dzieła reformacji. {WB 110.3}<br />
Jedną z najbardziej przestrzeganych przez Lutra zasad była reguła, by nigdy nie<br />
odwoływać się do władz świeckich o pomoc i wsparcie dla reformacji, a także nie używać w<br />
jej obronie siły. Luter cieszył się, gdy książęta cesarstwa wyznali zasady ewangelii; kiedy<br />
jednak zaproponowali utworzenie przymierza, by jej bronić, reformator oświadczył: „Nauka<br />
ewangelii powinna być broniona przez samego Boga (...). Im mniej będą się ludzie w to<br />
mieszali, tym wyraźniejsza będzie interwencja Pana. Wszelką polityczną przezorność<br />
zasugerowaną przez reformatorów Luter przypisywał bezpłodnym obawom i grzesznemu<br />
zwątpieniu”. — D’Aubigné X, 14. {WB 110.4}<br />
Gdy potężni wrogowie zjednoczyli swe siły dla zmiażdżenia reformacji, gdy zdawało<br />
się, że tysiące mieczy podniesie się przeciwko niej, Luter pisał: „Szatan okazuje swą<br />
wściekłość, niepobożni księża sprzysięgają się przeciwko nam i grozi nam wojna:<br />
Wezwijcie ludzi do dzielnej walki przed tronem Boga za pomocą wiary i modlitwy, aby nasi<br />
wrogowie, zwyciężeni przez Ducha Świętego, zostali zmuszeni do zachowania pokoju.<br />
Naszą najważniejszą potrzebą, naszym najważniejszym zadaniem jest modlitwa. Niech<br />
ludzie wiedzą, że są wystawieni na miecze oraz na wściekłość szatana i niech modlą się”. —<br />
D’Aubigné, wyd. londyńskie X, 14. {WB 110.5}<br />
W innej sytuacji, rozważając chęć książąt do stworzenia przymierza w celu obrony<br />
wiary, Luter wyjaśnił, że jedyną bronią, którą powinni zastosować w tej walce, jest miecz<br />
Ducha. Do elektora saskiego pisał: „Nie możemy zgodnie z naszym sumieniem uznać<br />
takiego przymierza za słuszne. Wolelibyśmy dziesięć razy umrzeć, niż zobaczyć, że<br />
ewangelia jest przyczyną rozlewu krwi. Mamy być owcami prowadzonymi na zabicie.<br />
Musimy dźwigać krzyż Chrystusa. Niech Wasza Elektorska Mość nie obawia się; modlitwą<br />
dokonamy więcej, niż oni swymi przechwałkami. Nie pozwólmy tylko, by nasze ręce<br />
splamiły się krwią braci. Gdy cesarz zażąda, by nas wydano przed trybunały, będziemy na<br />
to gotowi. Wasza Elektorska Mość nie powinien bronić ani mojej, ani innych wiary, każdy<br />
powinien wierzyć na własną odpowiedzialność i ryzyko”. — Tamże XIV, 1. {WB 110.6}<br />
Moc, która wstrząsnęła światem w dniach wielkiej reformacji, wypływała z ukrytych<br />
miejsc modlitwy. Tam, w świętej ciszy, słudzy Boży opierali się na skale Jego obietnic.<br />
Podczas walk toczonych w Augsburgu Luter „poświęcał co najmniej trzy godziny dziennie<br />
na modlitwę i to o porze najbardziej odpowiedniej dla studiów”. W zaciszu jego izby można<br />
było słyszeć, jak odkrywał przed Bogiem swoje serce w słowach „pełnych uwielbienia,<br />
szacunku i nadziei, w słowach, które zwykle wypowiada się w rozmowie z przyjacielem.”<br />
135
Change language