Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
wyznanie”. — Tamże XIV, 6. Taka była wiara i odwaga tych nieustraszonych ludzi<br />
Bożych. {WB 109.2}<br />
Nadszedł oznaczony czas i trzeba było stanąć przed cesarzem Karol V zasiadł na tronie,<br />
otoczony przez elektorów oraz książąt, i oddał głos protestanckim reformatorom. Odczytano<br />
ich wyznanie wiary. Na tym uroczystym zebraniu jasno przedstawiono prawdy ewangelii i<br />
obnażono błędy Kościoła papieskiego. Słusznie określono ten dzień jako „największy w<br />
dziele reformacji i jeden z najwspanialszych w dziejach chrześcijaństwa i ludzkości”. —<br />
Tamże XIV, 7. {WB 109.3}<br />
Niewiele lat minęło od czasu, kiedy mnich z Wittenbergi stał samotny przed sejmem w<br />
Wormacji. Teraz jego miejsce zajęli najszlachetniejsi i najpotężniejsi książęta cesarstwa.<br />
Lutrowi nie pozwolono przybyć do Augsburga, ale był tam swoimi modlitwami i słowami.<br />
„Jestem niezmiernie szczęśliwy — pisał — że dożyłem godziny, w której Chrystus został<br />
wywyższony przez tak znamienitych wyznawców na tak wspaniałym zgromadzeniu”. —<br />
Tamże XIV, 7. Wypełniło się to, co przepowiadało Pismo Święte: „Będę mówił o<br />
świadectwach twoich przed królami”. Psalmów 119,46. {WB 109.4}<br />
W podobny sposób apostoł Paweł, więziony w Rzymie za głoszenie ewangelii, przyniósł<br />
ją książętom i dostojnikom cesarskiego miasta. To, co cesarz zabronił głosić z ambony,<br />
zostało obwieszczone w pałacu; to, co wielu uznawało za niegodne słuchania nawet przez<br />
służbę, ze zdumieniem zostało wysłuchane przez władców cesarstwa. Słuchaczami byli<br />
królowie i dostojnicy, kaznodziejami — koronowani książęta, a kazaniem — królewska<br />
prawda Boża. Jeden z pisarzy stwierdził, że „od czasów apostolskich nie było tak wielkiego<br />
i potężnego dzieła i tak wspaniałego wyznania wiary”. — Tamże XIV, 7. {WB 109.5}<br />
Pewien biskup oświadczył: „Wszystko to, co luteranie tutaj powiedzieli, jest prawdą; nie<br />
możemy temu zaprzeczyć”. „Czy możecie zbić jakimiś słusznymi argumentami uczynione<br />
przez elektora i jego przyjaciół wyznanie?” — zapytał doktora Ecka, na co ten<br />
odpowiedział: „Pismami proroków i apostołów — nie, ale pismami ojców Kościoła i<br />
soborów — tak”. „Zatem luteranie tkwią w Piśmie Świętym — rzekł pytający — my zaś<br />
poza nim”. — Tamże XIV, 8. {WB 110.1}<br />
Zreformowana wiara pozyskała kilku dalszych książąt niemieckich. Sam cesarz<br />
oświadczył, że artykuły wiary protestantów są prawdą. Wyznanie zostało przełożone na<br />
wiele języków i obiegło całą Europę. W następnych pokoleniach miliony ludzi przyjęły je<br />
jako wyznanie swojej wiary. {WB 110.2}<br />
Wierni słudzy Boży nie działali sami. Kiedy walczyli z „nadziemskimi władzami, ze<br />
zwierzchnościami, z władcami tego świata ciemności, ze złymi duchami w okręgach<br />
niebieskich” (Efezjan 6,12), które zjednoczyły się przeciwko nim, Pan nie opuszczał swego<br />
ludu. Gdyby otworzono im oczy, zobaczyliby takie same dowody obecności i pomocy<br />
134
Change language