Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
które są sprzeczne z prawem Bożym, naszym sumieniem i zbawieniem, a także nie<br />
przyjmujemy żadnych zobowiązań. (...) {WB 107.2}<br />
Jakże możemy przyjąć ten dekret i tym samym oświadczyć, że gdy Wszechmogący Bóg<br />
powołuje człowieka do poznania Go, ten nie ma prawa przyjąć tego poznania? (...).<br />
Prawdziwą doktryną jest jedynie ta, która pozostaje w zgodności ze Słowem Bożym (...).<br />
Bóg zabrania uczyć czegokolwiek innego. Każdy tekst Pisma Świętego powinien być<br />
wyjaśniony innym, bardziej wyraźnym (...). Ta święta księga jest zrozumiała we wszystkim,<br />
czego potrzebuje chrześcijanin, i ma za zadanie rozpraszać ciemności. Z pomocą łaski Bożej<br />
jesteśmy zdecydowani podtrzymywać szczere głoszenie wyłącznie Słowa Bożego w takiej<br />
postaci, w jakiej jest ono zapisane w biblijnych księgach Starego i Nowego Testamentu, nie<br />
dodając niczego, co byłoby z nim sprzeczne. Słowo Boże jest jedyną prawdą i pewną regułą<br />
wszelkich nauk oraz życia. Nie może się mylić, ani kłamać. Kto na tym gruncie buduje,<br />
odeprze wszelkie ataki mocy piekła, a ludzka próżność i głupota, która przeciwstawia się<br />
Bogu, nie ostoi się przed Jego obliczem”. {WB 107.3}<br />
Dlatego odrzucamy jarzmo, które nam nałożono. „Jednocześnie mamy nadzieję, że<br />
Wasza Cesarska Mość postąpi wobec nas jak chrześcijański władca, miłujący nade<br />
wszystko Boga; my zaś obiecujemy Waszej Cesarskiej Mości i wam, łaskawi panowie,<br />
miłość i posłuszeństwo, które są naszym słusznym i prawnym obowiązkiem”. — Tamże<br />
XIII, 6. {WB 107.4}<br />
Deklaracja wywarła na sejmie głębokie wrażenie. Większość przyjęła odwagę<br />
protestantów ze zdumieniem i przerażeniem. W ich domysłach przyszłość była niepewna i<br />
burzliwa. Rozłamy, walki i rozlew krwi wydawały się nieuniknione. Protestanci natomiast,<br />
przekonani o słuszności swego wystąpienia i ufni w wszechpotężne ramię Boże, byli<br />
„odważni i zdecydowani”. {WB 107.5}<br />
Zawarte w tym słynnym proteście zasady (...) są istotą protestantyzmu. Występują one<br />
przeciwko dwom nadużyciom w sprawach wiary: ingerencji władz świeckich oraz<br />
samowolnej władzy Kościoła. Na miejsce władz świeckich protestantyzm stawia głos<br />
sumienia, a na miejsce widzialnego Kościoła — autorytet Słowa Bożego. W pierwszym<br />
przypadku odrzuca on świecką władzę w rzeczach boskich, powtarzając za prorokami i<br />
apostołami: „Boga trzeba więcej słuchać niż ludzi”. Dzieje Apostolskie 5,29. Nie<br />
uwłaczając koronie Karola V, wynosi on koronę Jezusa Chrystusa. Posuwa się jednak<br />
jeszcze dalej, bowiem ustanawia zasadę, że „wszystkie nauki ludzkie mają podporządkować<br />
się wypowiedziom Słowa Bożego”. — Tamże XIII, 6. Protestujący upominali się ponadto o<br />
prawo do swobodnego głoszenia swych przekonań. Pragnęli nie tylko wierzyć i postępować<br />
zgodnie ze Słowem Bożym, lecz także głosić jego nauki. Odmawiali przy tym<br />
duchowieństwu i władzy świeckiej prawa ingerencji. Protest w Spirze był zatem uroczystym<br />
131
Change language