Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Piłata”. Zwolennicy papiestwa stawali się coraz gwałtowniejsi. Jeden z nich, opanowany<br />
śłepą gorliwością, oświadczył: „Turcy są lepsi od luteranów, ponieważ zachowują posty, a<br />
luteranie je lekceważą. Jeśli musimy wybrać pomiędzy Pismem Świętym, powinniśmy<br />
odrzucić to pierwsze”. Melanchton powiedział: „Każdego dnia w czasie ogólnego<br />
zgromadzenia Faber rzucał coraz to nowy kamień przeciwko nam, ewangelikom”. —<br />
Tamże XIII, 5. {WB 104.5}<br />
Tolerancja religijna była zagwarantowana prawem i państwa ewangelickie postanowiły<br />
przeciwstawić się wszelkim próbom jej pogwałcenia. Luter, który ciągle jeszcze znajdował<br />
się na wygnaniu po edykcie wormackim, nie miał prawa być obecnym w Spirze; jego<br />
miejsce zajęli współpracownicy i ewangeliccy książęta, powołani przez Boga, by w tej<br />
niebezpiecznej sytuacji bronić Jego sprawy. Szlachetnego Fryderyka Saskiego,<br />
dawniejszego protektora Lutra, zabrała śmierć, ale jego brat i następca, książę Jan, przyjął<br />
reformację bardzo życzliwie i choć był miłośnikiem pokoju, w sprawach wiary wykazał<br />
dzielność i energię. {WB 105.1}<br />
Kościół żądał, aby te państwa, które uznały reformację, poddały się bez zastrzeżeń<br />
władzy rzymskiej. Reformatorzy ze swej strony domagali się zapewnionej im poprzednio<br />
wolności religijnej. Nie mogli pogodzić się z tym, by Rzym ponownie wziął pod swoje<br />
jarzmo państwa, które z tak wielką radością przyjęły Słowo Boże. {WB 105.2}<br />
Wreszcie zaproponowano ugodę; tam gdzie reformacja nie dotarła, edykt z Wormacji<br />
powinien być jak najsurowiej przestrzegany, „tam zaś, gdzie odstąpiono od niego tak<br />
dalece, że ponowne wprowadzenie edyktu nie obeszłoby się bez buntów, ludzie nie powinni<br />
przynajmniej dokonywać nowych reform, podnosić kwestii spornych, zakazywać<br />
odprawiania mszy oraz pozwalać katolikom na przyjęcie luteranizmu”. — Tamże XIII, 5.<br />
Propozycja została przyjęta przez sejm ku wielkiemu zadowoleniu przedstawicieli Kościoła<br />
rzymskiego. {WB 105.3}<br />
Gdyby postanowienia te uzyskały moc prawną, „reformacja nie mogłaby się szerzyć tam<br />
(...) gdzie jeszcze nie była znana, ani zakorzenić tam, gdzie już istniała”. — Tamże XIII, 5.<br />
Wolność słowa zostałaby tym samym przekreślona, a nawracanie — zakazane. Zwolennicy<br />
reformacji musieliby natychmiast podporządkować się uchwalonym ograniczeniom i<br />
zakazom, a nadzieja świata zgasłaby. „Nawrót rzymskiej władzy przywróciłby siłą rzeczy<br />
dawne nadużycia i powstałaby sytuacja, w której łatwo byłoby przez fanatyzm i sianie<br />
niezgody dokończyć zniszczenia dzieła już i tak wstrząsanego wieloma burzami”. — Tamże<br />
XIII, 5. {WB 105.4}<br />
Gdy stronnictwo ewangelickie zebrało się na naradę, jego członkowie spoglądali na<br />
siebie przerażeni. Jedni pytali drugich: „Co robić?” W grę wchodziły kwestie ważne dla<br />
całego świata. „Czy przywódcy reformacji powinni ustąpić i przyjąć edykt? Jak łatwo było<br />
w tym krytycznym momencie zająć niewłaściwe stanowisko! Jak wiele pozornie słusznych<br />
128
Change language