Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 11 — Protest Książąt<br />
Najszlachetniejszym poparciem reformacji był protest książąt niemieckich, złożony w<br />
sejmie w Spirze w 1529 roku. Odwaga, wiara, pewność i zdecydowanie tych oddanych<br />
Bogu ludzi zapewniły przyszłym pokoleniom wolność wiary i sumienia. Na skutek tego<br />
protestu zwolennicy reformacji zostali nazwani protestantami, a jego zasady stanowią<br />
„najistotniejszą treść protestantyzmu”. — D’Aubigné XIII, 6. {WB 104.1}<br />
Dla reformacji nastały ciężkie i groźne dni. Jednak pomimo edyktu wydanego w<br />
Wormacji, skazującego Lutra na banicję i zabraniającego głoszenia jego nauk, a także<br />
wierzenia im, w Niemczech przeważyła tolerancja religijna. Opatrzność Boża<br />
powstrzymywała wrogów prawdy. Karol V był wprawdzie zdecydowany zniszczyć<br />
reformację, lecz ilekroć podnosił swe ramię, by zadać jej cios, zmuszony był do cofnięcia<br />
się. Kilkakrotnie wydawało się, że zagłada wszystkich przeciwników Rzymu jest<br />
nieunikniona, ale w decydujących momentach albo armia turecka znalazła się na wschodniej<br />
granicy, albo król Francji, albo nawet sam papież, będąc zazdrosny o rosnącą potęgę<br />
cesarza, wystąpił przeciwko niemu zbrojnie. W ten sposób korzystając z zatargów między<br />
państwami, reformacja miała możność wzmocnienia i rozszerzenia się. {WB 104.2}<br />
W końcu jednak katoliccy władcy zaniechali swych wewnętrznych sporów, by wspólnie<br />
walczyć z reformacją. W roku 1526 sejm w Spirze zapewnił każdemu państwu<br />
niemieckiemu wolność w sprawach religii aż do czasu zwołania soboru powszechnego.<br />
Jednak nie minęły jeszcze niebezpieczeństwa związane z tą uchwałą, gdy cesarz w roku<br />
1529 ponownie zwołał sejm w Spirze celem wytępienia herezji. Przy pomocy środków<br />
pokojowych, o ile to byłoby możliwe, chciano skłonić książąt do zajęcia negatywnego<br />
stanowiska wobec reformacji. Gdyby to nie pomogło, Karol był przygotowany na użycie<br />
siły. {WB 104.3}<br />
Przedstawiciele papiestwa cieszyli się. Licznie przybyli do Spiry, okazując jawną<br />
wrogość wobec reformatorów i ich zwolenników. Melanchton tak opisuje tę sytuację:<br />
„Jesteśmy obrzydzeniem i śmiechem dla świata, ale Chrystus spojrzy łaskawie na swój<br />
biedny lud i zachowa go”. — Tamże XIII, 5. Ewangelickim książętom, obecnym na sejmie,<br />
zakazano głoszenia ewangelii nawet we własnych mieszkaniach. Ale ludność Spiry łaknęła<br />
Słowa Bożego i pomimo zakazu tysiące szły na nabożeństwa, które odbywały się w kaplicy<br />
saskiego elektora. {WB 104.4}<br />
To przyśpieszyło decyzję Karola. Cesarski posłaniec oświadczył sejmowi, że ponieważ<br />
postanowienie gwarantujące wolność sumienia stało się powodem rozruchów, cesarz żąda,<br />
aby je anulować. Ten samowolny akt wywołał wśród ewangelickich chrześcijan oburzenie i<br />
trwogę. Jeden z nich powiedział: „Chrystus ponownie znalazł się w rękach Kajfasza i<br />
127
Change language