Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
księżom i zakonnikom, zażądali teraz, by ci występowali przeciwko nowej nauce i obalili jej<br />
twierdzenia. Ale zarówno księża, jak i mnisi, nie znający Pisma Świętego ani mocy Bożej,<br />
byli całkowicie pokonywani przez tych, których oskarżali o nieuctwo i herezję. „Na<br />
nieszczęście — pisał pewien katolik — Luter przekonał swych naśladowców, by nie dawali<br />
wiary nikomu i niczemu oprócz Pisma Świętego”. — D’Aubigné IX, 11. Tłumy zbierały<br />
się, aby słuchać wspaniałych prawd głoszonych przez ludzi nie posiadających<br />
wykształcenia, którzy często skutecznie dyskutowali na ten temat z uczonymi i<br />
elokwentnymi teologami. Niewiedza tych wielkich ludzi ujawniała się za każdym razem,<br />
gdy ich argumenty napotykały na proste nauki Słowa Bożego. Okazało się, że wieśniacy,<br />
żołnierze, kobiety, a nawet dzieci byli lepiej obeznani z naukami Biblii, niż duchowni i<br />
uczeni doktorzy. {WB 103.2}<br />
Różnica między reformatorami a obrońcami papiestwa była widoczna nie tylko w kręgu<br />
uczonych, ale i wśród prostego ludu. „Przeciwko obrońcom hierarchii, którzy zaniedbali<br />
studiowanie języków i literatury (...) wystąpiła młodzież posiadająca szlachetne umysły,<br />
poświęcona nauce, badająca Pismo Święte i zapoznająca się z arcydziełami starożytnego<br />
świata. Posiadając aktywny umysł i nieustraszone serce młodzi ludzie szybko przyswoili<br />
sobie taki zasób wiadomości, że przez długi czas nikt jej w tym względzie nie mógł<br />
prześcignąć. Gdy młodzi obrońcy reformacji spotykali się w dyskusjach z rzymskimi<br />
doktorami, atakowali ich tak pewnie i z taką łatwością, że ci stracili pewność siebie,<br />
zyskując tylko przy tym powszechną pogardę”. — Tamże IX, 11. {WB 103.3}<br />
Gdy duchowieństwo rzymskie spostrzegło, że grono jego słuchaczy maleje, wezwało na<br />
pomoc władzę świecką, próbując tym sposobem odzyskać wyznawców. Ale naród znalazł w<br />
nowej nauce to, co zaspakajało potrzeby ich serc i umysłów i odwrócił się od tych, którzy<br />
karmili go bezwartościowym pokarmem zabobonnych obrzędów i ludzkich tradycji. {WB<br />
103.4}<br />
Gdy rozpoczęły się prześladowania głosicieli prawdy, pamiętali oni o słowach<br />
Chrystusa: „A gdy was prześladować będą w jednym mieście, uciekajcie do<br />
drugiego”. Mateusza 10,23. Światło ewangelii docierało wszędzie. Uciekinierzy zawsze<br />
znajdowali jakieś przyjaźnie otworzone drzwi i w miejscu swego pobytu głosili Chrystusa,<br />
czasami w kościele, a jeśli zabroniono im tam, to w domach lub pod gołym niebem. Każde<br />
miejsce, gdzie słuchano ich, stawało się świątynią, a prawda głoszona z mocą i pewnością,<br />
szerzyła się z siłą, której nie można było powstrzymać. {WB 103.5}<br />
Na próżno wzywano władzę kościelną i państwową, by położyć kres herezji. Na próżno<br />
stosowano więzienia, tortury, ogień i miecz. Chociaż tysiące wierzących poświadczyło swą<br />
wiarę krwią, dzieło postępowało wciąż naprzód. Prześladowanie nie hamowało, lecz<br />
przyczyniało się do szerzenia prawdy, a fanatyzm, który szatan starał się zmieszać z nią,<br />
tym bardziej uwydatniał różnicę między dziełem Bożym a dziełem szatana. {WB 103.6}<br />
125
Change language