Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Na pewien czas fanatyzm został zahamowany, ale kilka lat później powrócił z większym<br />
natężeniem i straszniejszymi skutkami. O przywódcach tego ruchu Luter pisał: „Dla nich<br />
Pismo Święte było martwą literą i wszyscy oni wołali: «Duch! Duch!» Ale ja z pewnością<br />
nie pójdę tam, dokąd ich ten duch wiedzie. Niech Bóg w swoim miłosierdziu zachowa mnie<br />
od Kościoła, w którym nie ma nikogo oprócz świętych. Pragnę przebywać z pokornymi,<br />
chorymi i słabymi, którzy znają i odczuwają swoje grzechy, a także stale wołają do Boga z<br />
głębokości swych serc, by otrzymać od Niego pocieszenie i wzmocnienie”. — Tamże X,<br />
10. {WB 100.8}<br />
Jednym z najbardziej aktywnych fanatyków był Tomasz Münzer, człowiek o<br />
niepospolitych zdolnościach, który gdyby wykorzystał je właściwie, mógłby uczynić wiele<br />
dobrego.* Nie nauczył się on jednak najważniejszych zasad prawdziwej religii. „Pragnął<br />
zreformować świat, a zapomniał, jak to czyni wielu entuzjastów, że reformację powinien<br />
rozpocząć od samego siebie”. — Tamże IX, 8. Jego ambicją było osiągnąć stanowisko i<br />
wpływy; nie chciał być postacią drugoplanową, nawet po Lutrze. Oświadczył, że<br />
reformatorzy, zastępując autorytet papieża autorytetem Pisma Świętego, ustanawiają jedynie<br />
nową odmianę papiestwa. Twierdził, że jedynie on otrzymał boskie zlecenie dla<br />
przeprowadzenia prawdziwej reformy. „Kto posiada tego ducha — mówił Münzer —<br />
posiada prawdziwą wiarę, nawet gdyby w swoim życiu nie widział Pisma Świętego”. —<br />
Tamże X, 10. {WB 101.1}<br />
Fanatyczni nauczyciele pozwolili, by kierowały nimi uczucia; każdą myśl i każdy impuls<br />
uważali za głos Boży. W konsekwencji doszli do skrajności. Niektórzy spalili nawet swe<br />
Biblie, wołając: „Litera zabija, lecz Duch ożywia”. Nauki Münzera odwołujące się do<br />
potrzeby przeżycia czegoś niezwykłego zaspokajały ludzką pychę przez wywyższenie<br />
ziemskich teorii i opinii ponad Słowo Boże. Jego doktryny były akcentowane przez tysiące<br />
ludzi. Münzer po niedługim czasie sprzeciwił się wszelkiemu porządkowi podczas<br />
nabożeństw i stwierdził, że posłuszeństwo książętom jest próbą służenia zarówno Bogu jak i<br />
diabłu. {WB 101.2}<br />
Umysły ludzi, uwolnione już poprzednio od jarzma papieskiego, stawały się także<br />
niecierpliwe z powodu zakazów świeckich. Rewolucyjne nauki Münzera, uzurpujące sobie<br />
boską aprobatę, zaprowadziły wielu do wyłamania się spod wszelkiej kontroli oraz oddania<br />
władzy uprzedzeniom i namiętnościom. Z tego powodu rozgorzały w Niemczech bunty i<br />
walki; ziemia poczęła opływać krwią. {WB 101.3}<br />
Udręka, jaką Luter przeżywał tak dawno w Erfurcie, powróciła ze zdwojoną siłą teraz,<br />
gdy ujrzał on skutki fanatyzmu, które dotknęły reformację. Książęta papiescy oświadczyli, a<br />
wielu uwierzyło w to, że bunty są owocem nauk Lutra. Chociaż oskarżenie to było<br />
bezpodstawne, zmartwiło jednak reformatora. Nie mógł znieść zniesławienia prawdy przez<br />
postawienie jej w jednym szeregu z najbardziej skrajnym fanatyzmem. Z drugiej strony<br />
122
Change language