Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
stanowiska, na którym się znalazł. Był jedynie narzędziem w ręce Nieskończonego. Często<br />
jednak obawiał się o rezultaty swej działalności. Pewnego razu powiedział: „Gdybym<br />
wiedział, że moja nauka zaszkodzi — a tego uczynić nie może, bo jest to sama ewangelia —<br />
choćby jednemu człowiekowi, wolałbym dziesięć razy umrzeć, niż jej nie odwołać”. —<br />
Tamże IX, 7. {WB 99.5}<br />
Sama Wittenberga, centralny ośrodek reformacji, szybko zaczęła ulegać wpływom<br />
bezprawia i fanatyzmu. Ten stan nie był wynikiem nauk Lutra, jednak w całych Niemczech<br />
wrogowie zrzucali winę właśnie na niego. Z rozgoryczeniem Luter zapytywał: „Czyżby tak<br />
miało się zakończyć dzieło reformacji?” — Tamże IX, 7. Kiedy ponownie znalazł się z<br />
Bogiem w modlitwie, pokój napełnił jego serce. „Dzieło to jest nie moje — powiedział —<br />
ale Twoje, Boże. Nie pozwolisz, aby zostało ono zniszczone przez zabobon i fanatyzm”.<br />
Lecz myśl, że w tym decydującym czasie ma być daleko od pola walki, była dla Lutra nie<br />
do zniesienia. Zdecydował się więc wrócić do Wittenbergi. {WB 99.6}<br />
Nie zwlekając wyruszył w swą niebezpieczną podróż. Był banitą; wrogom wolno było<br />
odebrać mu życie, a przyjaciołom zakazano udzielać mu pomocy lub schronienia. Władze<br />
cesarskie podjęły przeciwko zwolennikom Lutra najostrzejsze środki, lecz reformator<br />
wiedział, że ewangelii grozi niebezpieczeństwo i w imię Boże poszedł odważnie do walki w<br />
obronie prawdy. {WB 99.7}<br />
W liście do elektora, komunikując mu swój zamiar opuszczenia Wartburga, Luter<br />
napisał: „Chcę zawiadomić Waszą Wysokość, że udaję się do Wittenbergi pod dużo<br />
większą ochroną, niż ją może zapewnić elektor lub książęta. Nie zamierzam prosić o<br />
poparcie ze strony Waszej Wysokości, raczej sam mógłbym jej bronić. Gdybym wiedział,<br />
że mnie Wasza Wysokość chce i może chronić, nie udałbym się do Wittenbergi. Tej sprawy<br />
nie wygra się mieczem. Sam Bóg musi uczynić wszystko bez pomocy lub współudziału<br />
ludzi. Dlatego ten, kto najmocniej wierzy, może zapewnić najlepszą ochronę”. — Tamże<br />
IX, 8. {WB 99.8}<br />
W drugim liście, napisanym już w drodze do Wittenbergi, Luter dodał: „Jestem gotów<br />
narazić się na gniew Waszej Wysokości i całego świata, ale czy wittenberczycy nie są<br />
moimi owcami? Czy Bóg mi ich nie powierzył i czy nie powinienem, jeśli zajdzie potrzeba,<br />
pójść za nich na śmierć? Poza tym obawiam się, że może wybuchnąć w Niemczech<br />
powstanie, za pomocą którego Bóg ukarze nasz naród”. — Tamże IX, 7. {WB 100.1}<br />
Ostrożnie i z pokorą, ale zdecydowanie i stanowczo przystąpił Luter do pracy. „Musimy<br />
słowem obalić i zniszczyć to, co zostało ustanowione przemocą. Nie będę używał żadnego<br />
przymusu wobec niewiernych czy zabobonnych (...). Nikogo nie należy zmuszać do wiary,<br />
bowiem wolność jest jej istotą”. — Tamże IX, 8. {WB 100.2}<br />
120
Change language