Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
Rozdział 10 — Rozwój reformacji w Niemczech<br />
Tajemnicze zniknięcie Lutra wywołało zamieszanie w całych Niemczech. Wszędzie<br />
dopytywano się o miejsce jego pobytu. Szerzyły się nieprawdopodobne pogłoski. Wielu<br />
wierzyło, że reformator został zamordowany. Opłakiwali go nie tylko jawni przyjaciele, lecz<br />
także wiele tysięcy cichych zwolenników reformacji. Niektórzy uroczyście ślubowali<br />
pomścić jego śmierć. {WB 98.1}<br />
Kościół rzymski z przerażeniem spoglądał na rosnące niezadowolenie. Choć zwolennicy<br />
papieża początkowo cieszyli się z domniemanej śmierci Lutra, wkrótce jednak ogarnął ich<br />
strach przed gniewem ludu. Wrogowie Lutra mieli nawet mniej kłopotu, gdy reformator żył<br />
na wolności i odważnie występował przeciwko nim, niż teraz, gdy niespodziewanie zniknął.<br />
Wszystkich tych, którzy w nienawiści starali się zgładzić reformatora, ogarnęła trwoga,<br />
kiedy ten stał się bezbronnym więźniem. „Pozostaje nam tylko jedna droga ratunku — rzekł<br />
jeden z nich — zapalić pochodnie i szukać Lutra po całym świecie, aby oddać go ludowi,<br />
który się go domaga”. — D’Aubigné IX, 1. Zarządzenie cesarskie okazało się bezsilne.<br />
Posłowie papiescy byli oburzeni widząc, że więcej uwagi poświęca się losowi Lutra, niż<br />
woli cesarza. {WB 98.2}<br />
Wieść, że Luter, choć uwięziony, jest bezpieczny, uspokoiła lud, zwiększając zarazem<br />
entuzjazm dla niego. Pisma reformatora zdobywały coraz większą popularność, czytano je z<br />
coraz większą gorliwością. Coraz więcej ludzi popierało sprawę bohatera, który sprzeciwił<br />
się Rzymowi, broniąc Słowa Bożego. Reformacja stale rosła w siłę. Wszędzie wschodziło<br />
ziarno zasiane przez Lutra, a nieobecność reformatora dokonywała więcej niż jego<br />
obecność. Współreformatorzy, po zniknięciu wodza, odczuli większą odpowiedzialność za<br />
dzieło. Z nową wiarą i nowym zapałem czynili wszystko, co było w ich mocy, by<br />
rozpoczęte dzieło nie zostało zaprzepaszczone. {WB 98.3}<br />
Lecz szatan też nie próżnował. Próbował — jak to czynił podczas wszystkich innych<br />
ruchów reformacyjnych — zwieść lud, podsuwając mu w miejsce prawdziwego dzieła —<br />
fałszywe. Jak w pierwszym wieku chrześcijaństwa pojawili się fałszywi Chrystusowie, tak<br />
w wieku szesnastym zjawili się fałszywi prorocy. {WB 98.4}<br />
Niektórzy ludzie, mocno podekscytowani wydarzeniami w świecie religijnym,<br />
twierdzili, że otrzymali specjalne objawienie z nieba i rościli sobie dane im jakoby przez<br />
Boga prawo do dalszego prowadzenia dzieła reformacji, zaczętego w nieznacznym stopniu<br />
przez Lutra. W rzeczywistości tylko niszczyli to, co tamten osiągnął. Odrzucili bowiem<br />
najistotniejszą zasadę reformacji, jaką jest uznanie Słowa Bożego za jedyną i ostateczną<br />
regułę życia i wiary. Natomiast w miejsce nieomylnej Biblii przyjęli zmienny i niepewny<br />
wzorzec — własne uczucia i wrażenia. Odrzucając Pismo Święte, demaskatora błędu i<br />
118
Change language