Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
W ten sposób Zwingli walczył ze swoimi chytrymi wrogami. Mykonius pisał, że<br />
reformator „więcej zdziałał przez swoje rozmyślania, bezsenne noce i wskazówki, które<br />
przesyłał do Baden, niżby to uczynił będąc osobiście obecnym pośród swoich wrogów”. —<br />
D’Aubigné XI, 13. {WB 97.2}<br />
Przedstawiciele papieża, upojeni przewidywanym zwycięstwem, przybyli do Baden w<br />
najkosztowniejszych szatach, ozdobieni najprzedniejszymi klejnotami. Żyli luksusowo, a<br />
ich stoły uginały się pod najdroższymi smakołykami i najwyborniejszymi winami. Brzemię<br />
obowiązków kościelnych wynagradzali sobie biesiadami i uciechami. Ich przeciwieństwem<br />
byli reformatorzy, którzy mało czasu spędzali na posiłkach, przeważnie skromnych. Prawdę<br />
mówiąc, spoglądano na nich jak na żebraków. Gospodarz Oekolampadiusa, który często<br />
zaglądał do jego pokoju, zastawał go stale czytającego albo zatopionego w modlitwie i<br />
ogromnie zdziwiony stwierdzał, że ten heretyk jest przynajmniej „bardzo pobożny”. {WB<br />
97.3}<br />
Podczas zebrania Eck dumnie wstąpił „na wspaniale udekorowaną ambonę, zaś<br />
skromnie ubrany Oekolampadius musiał siąść naprzeciw swego przeciwnika na<br />
prowizorycznie wykonanym stołku”. — Tamże XI, 13. Donośny głos i nieograniczona<br />
pewność siebie nie opuszczały Ecka. Nadzieja na złoto i sławę podsycała jego gorliwość,<br />
zapewniono bowiem obrońcy wiary przyzwoitą nagrodę. Kiedy nie mógł znaleźć lepszych<br />
argumentów, sięgał po obelgi, a nawet przekleństwa. {WB 97.4}<br />
Z drugiej strony skromny Oekolampadius nie ufając sobie i wzdrygając się przed walką,<br />
już na początku uroczyście oświadczył: „Nie uznaję żadnego innego wzorca oprócz Słowa<br />
Bożego”. — Tamże XI, 13. Choć był łagodny i uprzejmy, okazał się tak samo stanowczy i<br />
odważny. Podczas gdy zwolennicy papiestwa jak zwykle odwoływali się do tradycji jako<br />
nieomylnego autorytetu, reformator trzymał się Pisma Świętego. „Tradycja i zwyczaje nie<br />
posiadają w Szwajcarii żadnego znaczenia, chyba że są zgodne z konstytucją, zaś w<br />
sprawach wiary naszą konstytucją jest Biblia”. — Tamże XI, 13. {WB 97.5}<br />
Kontrast występujący między mówcami wywarł odpowiednie skutki. Spokojne i jasne<br />
argumenty Oekolampadiusa oraz jego skromne i uprzejme zachowanie pozyskały sympatię<br />
tych, którzy z niechęcią odwrócili się od pyszałkowatych i hałaśliwych twierdzeń<br />
Ecka. {WB 97.6}<br />
Dyskusja trwała osiemnaście dni. Gdy się skończyła, przedstawiciele papieża przypisali<br />
sobie zwycięstwo. Co prawda większość delegatów opowiedziała się za Rzymem, ogłosiła<br />
reformatorów za pokonanych, a Zwingliego, ich przywódcę, wyłączyła z Kościoła. Jednak<br />
przebieg i rezultaty dyskusji ujawniły, po czyjej stronie leży przewaga. Spór ten stał się dla<br />
protestantyzmu nowym bodźcem i wkrótce po jego zakończeniu tak ważne miasta, jak<br />
Berno i Bazylea, opowiedziały się za reformacją. {WB 97.7}<br />
117
Change language