Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
swoich dochodów, zaś reformatorzy potępiali grzech i wskazywali na Chrystusa jako<br />
jedynego Odkupiciela i Wyzwoliciela. {WB 94.5}<br />
W Niemczech sprzedaż odpustów powierzono dominikanom, a kierował nią niechlubnie<br />
osławiony Tetzel. W Szwajcarii handel ten leżał w rękach franciszkanów, pod<br />
przewodnictwem Samsona, mnicha z Italii. Samson już wcześniej przysłużył się<br />
Kościołowi, napełniając papieski skarbiec ogromnymi sumami pieniędzy uzyskanymi w<br />
Niemczech i Szwajcarii. Teraz objeżdżał Szwajcarię okradając biednych chłopów z ich<br />
mizernych dochodów i wymuszając dary od zamożnych obywateli. Jednak widoczny<br />
wszędzie wpływ reformacji, choć nie zatrzymał tego haniebnego handlu, w poważnym<br />
stopniu ograniczył płynące z niego zyski. Zwingli przebywał jeszcze w Einsiedeln, kiedy<br />
Samson wkrótce po przybyciu do Szwajcarii pojawił się wraz ze swym towarem w<br />
sąsiednim mieście. Usłyszawszy o jego przybyciu reformator natychmiast wyruszył mu<br />
naprzeciw. Chociaż obaj nie spotkali się, ale Zwingli tak skutecznie zdemaskował żądania<br />
mnicha, że ten musiał opuścić okolicę. {WB 94.6}<br />
Również w Zurychu Zwingli gorliwie wygłaszał kazania przeciw handlowi odpustami, a<br />
kiedy Samson zbliżył się do tego miasta, poseł rady, którego wysłali naprzeciw mnicha, dał<br />
mu do zrozumienia, że musi jechać dalej. W końcu Samson przez podstęp dostał się do<br />
miasta, ale i tak odprawiono go stamtąd nie kupiwszy ani jednego odpustu. Wkrótce mnich<br />
opuścił Szwajcarię. {WB 95.1}<br />
Zaraza morowa, zwana „czarną śmiercią”, jaka nawiedziła Szwajcarię w roku 1519, stała<br />
się dla reformacji motorem rozwoju. Kiedy ludzie stanęli twarzą w twarz z klęską, zaczęli<br />
pojmować, jak marne i bezwartościowe okazały się niedawno nabyte odpusty. Tęsknili za<br />
pewniejszą podstawą swojej wiary. Również Zwingliego w Zurychu powaliła choroba. Był<br />
tak bardzo chory, że wszyscy utracili nadzieję na jego wyzdrowienie, a nawet rozeszła się<br />
wieść, że już nie żyje. Jednak w tych ciężkich godzinach doświadczenia jego odwaga i<br />
nadzieja pozostały niezachwiane. Z wiarą spoglądał na krzyż Golgoty i ufał Chrystusowemu<br />
przebaczeniu grzechów. Gdy z rąk śmierci wrócił do zdrowia, głosił ewangelię z większą<br />
niż przedtem siłą, a jego słowa wywierały niezwykły wpływ. Lud z radością witał swego<br />
umiłowanego pasterza, który jedną nogą był już w grobie. Zresztą sami wierni zajmowali<br />
się chorymi i umierającymi i przekonali się jak nigdy przedtem, jak wielka jest wartość i<br />
moc ewangelii. {WB 95.2}<br />
Zwingli doszedł do lepszego zrozumienia biblijnych prawd i w pełni doznał na sobie ich<br />
odnawiającej mocy. Często w swych kazaniach zatrzymywał się nad tematem upadku<br />
człowieka i planu zbawienia. „W Adamie — mówił — wszyscy jesteśmy martwi, pogrążeni<br />
w zepsuciu i potępieniu”. — Wylie VIII, 9. „Chrystus nabył dla nas nigdy nie kończące się<br />
wybawienie (...). Jego męka i śmierć jest dla nas wieczną ofiarą, skutecznie uzdrawiającą;<br />
na wieki czyni ona zadość wymaganiom boskiej sprawiedliwości i uwalnia od winy tych<br />
114
Change language