Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
zbaczać ze ścieżki utartych zwyczajów, nawet gdyby miał ominąć drogę prawdy i<br />
sprawiedliwości. Ponieważ jego ojcowie tak czynili, dlatego i on pragnął popierać<br />
papiestwo z całym jego okrucieństwami i zepsuciem. W ten sposób trwał przy swym<br />
postanowieniu nie przyjmując żadnego innego światła prócz tego, które otrzymali jego<br />
przodkowie, i nie spełniając żadnych obowiązków, których oni nie wykonywali. {WB 87.1}<br />
Dzisiaj też jest wielu takich, którzy kurczowo trzymają się zwyczajów i tradycji swych<br />
ojców. Gdy Pan zsyła im dodatkowe światło, nie chcą go przyjąć, ponieważ ich ojcowie też<br />
go nie przyjęli. Musimy jednak zdać sobie sprawę z tego, że nie stoimy w tym samym<br />
miejscu, do którego doszli nasi ojcowie. Nasza odpowiedzialność i obowiązki są inne. Bóg<br />
nie pochwali nas, jeżeli zamiast samemu badać Słowo prawdy, spoglądać będziemy na<br />
ojców. Nasza odpowiedzialność jest większa, niż ta, jaką mieli nasi przodkowie. Jesteśmy<br />
odpowiedzialni zarówno za światło, jakie oni otrzymali i przekazali nam, jak też za<br />
dodatkowe światło, które specjalnie dla nas płynie ze Słowa Bożego. {WB 87.2}<br />
Chrystus powiedział o nie dowierzających Żydach: „Gdybym nie przyszedł i do nich nie<br />
mówił, nie mieliby grzechu; lecz teraz nie mają wymówki z powodu grzechu swego”. Jana<br />
15,22. Ta sama moc przemawiała przez Lutra do cesarza i książąt niemieckich. Gdy światło<br />
Słowa Bożego zabłysło, Jego Duch po raz ostatni oddziaływał na wielu uczestników sejmu.<br />
Tak jak przed wiekami Piłat z powodu pychy i obawy przed utratą przychylności ludu<br />
zamknął swe serce przed Zbawicielem świata, jak drżący Feliks rozkazał posłowi prawdy:<br />
„Już teraz odejdź, a gdy czas upatrzę, każę cię zawołać” (Dzieje Apostolskie 24,25), jak<br />
dumny Agrypa przyznał: „Małobyś mnie nie namówił, żebym został chrześcijaninem”<br />
(Dzieje Apostolskie 26,28), a jednak odwrócił się od posła niebiańskiego, tak Karol V,<br />
poddając się nakazom światowej dumy i mądrości, postanowił odrzucić światło<br />
prawdy. {WB 87.3}<br />
Wiadomość o zamiarach powziętych przeciwko Lutrowi szybko rozeszła się po całym<br />
mieście wzbudzając wielkie oburzenie. Reformator zyskał sobie wielu przyjaciół, którzy<br />
znając okrucieństwo Rzymu, stosowane wobec każdego, kto ośmielił się zdemaskować jego<br />
zepsucie, postanowili przeszkodzić zabiciu Lutra. Setki szlachciców zobowiązały się, że<br />
będą go chronić. Wiele osób otwarcie określiło pismo cesarza jako dowód słabości wobec<br />
zniewalającej władzy Rzymu. Na drzwiach domów i w miejscach publicznych przybijano<br />
rozmaite plakaty; jedne potępiały Lutra, inne go popierały. Na jednym z plakatów napisane<br />
były krótkie, lecz wymowne słowa mędrca: „Biada tobie, ziemio! której król jest<br />
dziecięciem”. Kaznodziei 10,16. Entuzjazm ludu dla Lutra widoczny w całych Niemczech<br />
przekonał cesarza i sejm, że jakakolwiek niesprawiedliwość wobec reformatora zagrozi<br />
pokojowi w cesarstwie i może zachwiać tronem. {WB 87.4}<br />
Fryderyk z Saksonii nie zdradzał uczuć, jakie żywił dla reformatora, lecz z wielką<br />
czujnością obserwował każde jego posunięcie, jak również wszelkie poczynania jego<br />
104
Change language