Ukończenie Wyścigu_
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu. Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Ze wszystkich dyscyplin sportowych uprawianych przez Greków i Rzymian biegi były najstarsze i najwyżej cenione. Brali w nich udział młodzi ludzie z szanowanych i zamożnych rodów, nie szczędząc przy tym wysiłku i dyscypliny koniecznych dla zdobycia nagrody. Zawody odbywały się według ścisłych reguł, a odstępstwo od nich uważano za niedopuszczalne. Ci, którzy pragnęli stanąć do wyścigu, musieli wcześniej przejść twardy trening. Szkodliwe pobłażanie apetytowi czy jakimkolwiek zachciankom, które mogłyby obniżyć sprawność umysłową i fizyczną, było wykluczone. Aby mieć nadzieję na zwycięstwo w tej próbie siły i szybkości, należało mieć mięśnie wyćwiczone do granic możliwości, a nerwy pod całkowitą kontrolą. W każdej chwili zawodnik musiał czuć się pewnie, każdy jego ruch musiał być szybki i zdecydowany — fizyczne zdolności musiały być rozwinięte w najwyższym stopniu.
Z udziałem w biegu wiązało się istotne ryzyko. DA 169.4 Kiedy zwycięzca biegu docierał do mety, aplauz ogromnej widowni rozdzierał powietrze i niósł się echem po okolicznych wzgórzach i szczytach. Na oczach tłumów sędzia wręczał mu symbole zwycięstwa — wieniec laurowy i gałązkę palmy, którą zwycięzca dzierżył w prawej ręce. Sławiono go w pieśniach w całym kraju. Także jego rodziców spotykały zaszczyty, a miasto, w którym mieszkał, cieszyło się wysokim uznaniem, iż wydało takiego wielkiego sportowca.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
i straszny w swoich radach; przypomina nam, abyśmy dążąc do stłumienia wszelkich<br />
rozłamów nie zaczęli prześladować Jego świętego Słowa, ściągając przez to na siebie<br />
straszliwą lawinę niebezpieczeństw, doczesnych nieszczęść i wiecznego potępienia (...).<br />
Mógłbym przytoczyć wiele przykładów z Pisma Świętego. Mógłbym mówić o faraonach,<br />
królach babilońskich i izraelskich, którzy najbardziej przyczynili się do swej ruiny, gdy za<br />
pomocą pozornie mądrych rad, starali się wzmocnić swą władzę”. — Tamże VII, 8. {WB<br />
84.5}<br />
Luter przemawiał w języku niemieckim. Teraz poproszono go, by te same słowa<br />
powtórzył po łacinie. Chociaż był wyczerpany poprzednim wysiłkiem, zgodził się jednak i<br />
wygłosił swą mowę z taką samą mocą i przejrzystością jak poprzednio. Jego dwukrotne<br />
przemówienie było celowym zamierzeniem Boga, bowiem wszyscy książęta byli tak<br />
zaślepieni błędem i zabobonami, iż za pierwszym razem nie pojęli jasnych wywodów Lutra.<br />
Jednak słuchając go po raz drugi dobrze zrozumieli kwestie omawiane przez<br />
reformatora. {WB 84.6}<br />
Ci, którzy uparcie zamykali oczy na działanie skierowanego do nich światła i już z góry<br />
postanowili pozostać niewzruszeni, rozwścieczyli się słysząc słowa Lutra. Kiedy reformator<br />
skończył swą mowę, rzecznik sejmu z gniewem powiedział: „Nie odpowiedziałeś na<br />
pytanie. Masz odpowiedzieć krótko i jasno. Odwołasz swe nauki, czy nie?” Reformator<br />
odezwał się: „Ponieważ Wasza Wysokość i zebrani tu Panowie żądają ode mnie prostej<br />
odpowiedzi, dam więc im taką: nie mogę podporządkować swej wiary ani papieżowi, ani<br />
soborom, ponieważ wiadomo wszystkim, że często mylili się i zaprzeczali sobie. Dlatego<br />
dopóki nie zostanę przekonany przez świadectwo Pisma Świętego lub przez jasne dowody,<br />
a także przez fragmenty, które przeczytałem, dopóki moje sumienie nie będzie w zgodzie ze<br />
Słowem Bożym, dopóty nie mogę i nie odwołam swych nauk, gdyż postępowanie przeciw<br />
własnemu sumieniu jest niebezpieczne dla chrześcijanina. Jak tu stoję, nie mogę inaczej; tak<br />
mi dopomóż Bóg. Amen”. {WB 85.1}<br />
W ten sposób sprawiedliwy człowiek opierał się na pewnym fundamencie Słowa<br />
Bożego. Światło z nieba rozjaśniało jego twarz. Wielkość i czystość jego charakteru, jak<br />
również spokój i radość serca zostały objawione wszystkim, kiedy obnażał błędy Rzymu i<br />
świadczył o wzniosłości wiary, która zwycięża świat. {WB 85.2}<br />
Przez jakiś czas głucha cisza zaległa na sali, bowiem zdumieni słuchacze nie mogli<br />
wydobyć z siebie żadnego słowa. Przemawiając po raz pierwszy, Luter mówił<br />
przytłumionym głosem, przyjmując postawę pełną uszanowania i poddaństwa.<br />
Przedstawiciele papieża wzięli to za dowód zachwiania się odwagi reformatora. Jego prośbę<br />
o czas do namysłu uważali za wstęp do odwołania. Nawet cesarz, który z pewną pogardą<br />
czynił uwagi na temat mizernej postaci mnicha, jego skromnej szaty i prostoty wymowy;<br />
powiedział: „Ten mnich nigdy nie zrobi ze mnie heretyka”. Jednak odwaga i stanowczość z<br />
101
Change language