POST_SCRIPTUM_4_2023_24

ezruch. Nie wiedziała, kiedy odprawiane
są msze w dni powszednie, ale
przecież nie musiała od razu uczestniczyć
w nabożeństwie. Mogła po prostu
wejść do środka i – jak człowiek zagubiony
– posiedzieć w zadumie, nawet
spróbować się pomodlić. Postanowiła
się przebrać – wybrała z szafy sukienkę
z dzianiny, włożyła grubsze rajstopy.
W korytarzu włożyła ciepłe, skórzane
buty, szary płaszcz i wełnianą czapkę.
Wyszła z mieszkania i zjechała windą na
dół, wpatrując się w swoje samotne lustrzane
odbicie. Najbliższy kościół znajdował
się kilkaset metrów od jej apartamentowca.
Niebo wyglądało na brudnoszare.
Słońce, które jeszcze chwilę
temu przebijało się przez chmury, jakby
wyparowało. Wiał też silny wiatr, ale nie
zanosiło się na deszcz. W powietrzu dało
się wyczuć osobliwy zapach, jakby mokry
torf wymieszany z ostrą wonią chloru.
Nie miała pojęcia skąd ten zapach
może dochodzić, nie miała też pewności,
czy nie jest to wytwór jej zmęczonej
głowy. Przejeżdżające po asfalcie samochody
drażniły ją swoim dźwiękiem
i kiedy w końcu znalazła się w pobliżu
kościoła, napełniło ją to ulgą. Na moment
przystanęła i zaczęła podziwiać
budynek zainspirowany gotycką architekturą.
Wysokie, strzeliste wieże
wydawały się dosięgać nieba, dotykały
go niczym palce rozwartej dłoni,
a przynajmniej próbowały to robić. Zbliżyła
się do metalowych drzwi i chwyciła
za klamkę. Były zamknięte. Spróbowała
znowu, ale ciężar nie chciał odpuścić.
Postanowiła okrążyć kościół i sprawdzić,
czy znajdzie inne wejście. Nie znalazła.
Podeszła do drzwi po raz trzeci,
ostatni. Ani drgnęły.
Odwróciła się i poszła powoli do domu
– tą samą drogą – szarym chodnikiem
z popękanych betonowych płyt. Poczuła
się dziwnie, poczuła się oszukana,
poczuła, że w środku niej poruszyło
się coś bardzo nieprzyjemnego, coś, co
tkwiło w niej od tak dawna.
Wróciła kilkanaście minut później, rozebrała
się i poszła pod prysznic, aby zmyć
brud rozczarowania, jaki ją spotkał. Gorąca
woda spływająca ze słuchawki potrafiła
jedynie dotknąć powierzchni jej
ciała, nic więcej. Kiedy wyszła z łazienki,
udała się od razu do łóżka. Leżała,
ale nie mogła zasnąć. Wiedziała, że sen
nie nadejdzie, bo być może nie była godna
nawet tego rodzaju zbawienia. Potrafiła
tylko leżeć z zamkniętymi oczami
i myśleć. Nie podobały jej się myśli krążące
wewnątrz jej głowy. Nie podobały.
84
POST SCRIPTUM
Kiedy w końcu wstała, było już dawno
po południu, więc wzięła się za robienie
obiadu. Lubiła gotować, była to
prosta czynność sprawiająca, że czuła
się przydatna. Wyciągnęła całego indyka
z lodówki, znalazła jakiś przepis
w internecie i zaczęła według niego
przygotowywać mięso. Posiekała cebulę
i czosnek, przygotowała marynatę,
włożyła indyka do naczynia
żaroodpornego, wcześniej
natarła ową złocistą marynatą,
i wstawiła do rozgrzanego piekarnika.
Potem wzięła się za sałatkę.
Umyła pomidorki koktajlowe, rzodkiewki
i ogórki gruntowe, skroiła je
równo i wrzuciła do mieszanki rukoli
i jarmużu, dodała trochę słonecznika
i skropiła wszystko kremem balsamicznym.
Na koniec wzięła się za obieranie
ziemniaków. Kiedy dochodziło wpół do
trzeciej, wstawiła je na gaz. Kilkanaście
minut później zadzwonił do niej mąż.
– Słuchaj, będę dzisiaj później w domu
– powiedział.
– O której? – zapytała.
Jeszcze miesiąc temu zapytałaby, co takiego
się stało. Pewnie otrzymałaby tę
samą – jak zawsze – odpowiedź. Chodziło
o służbę. Jej mąż, jak sam to określał,
nie pracował – on służył. A służba
przecież wymagała poświęceń.
– Nie wiem – odparł. – Raczej wieczorem.
Na pewno nie wcześniej.
– Rozumiem.
– Nie musisz robić obiadu przynajmniej.
– Dobrze.
– Widzimy się później, tak?
– Tak.
Rozłączyła się i wciąż trzymając
w dłoni telefon, zaczęła się przyglądać
szklanej pokrywce podskakującej
z metalicznym brzękiem
i wyciekającej z garnka wodzie, białej,
spienionej, skwierczącej. Podeszła
i wyłączyła gaz na palniku, a potem
wyłączyła również cały piekarnik. Usiadła
na krześle przy stole, dłonie złożyła
na nogach, wyprostowała się i zaczęła
wpatrywać w ścianę. Trwała w tej pozie
podobna do egipskiej rzeźby, a żadna
myśl nie chciała zakotwiczyć w jej głowie.
Żywy posąg skamieniały apatią. [MM]
MARCIN MIELCAREK
STOP depresji!
ULEPIONE Z GLINY I SŁOŃCA
Ukazała się szczególna pozycja
wydawnicza: antologia polsko-
-peruwiańska Ulepione z gliny
i słońca – Hechas de barro y sol.
Książka wydana została pod egidą
Stowarzyszenia Polsko-Iberyjskiego
Arendi Cultural (ACAPI), pod
honorowym patronatem Ambasady
Peru w Polsce. Zadedykowana
została wszystkim osobom
zmagającymi się z różnymi chorobami,
a w szczególności z depresją,
która dotyka coraz wiecej
osób w pospiesznym, niespokojnym
życiu, w odhumanizowanej
rzeczywistości.
W tomie, liczącym 182 strony,
znalazły się wiersze 15 kobiet
z Peru i 15 z Polski. Każdy z nich
w wersji polskiej i hiszpańskiej.
Nad całością czuwała Katarina
Lavmel z Portugalii, pomysłodawczyni,
redaktor wydania. Okładkę
zaprojektował szwajcarski artysta
Paulo Themudo. Książka zrecenzowana
została przez siedmiu
krytyków z Hiszpanii, Argentyny,
Peru i Polski. Odbyło się już kilka
promocji, m.in. w Madrycie,
Łodzi, Słupsku. Na wiosnę planowana
jest promocja w Warszawie
w Teatrze Poezji, Muzyki i Sztuki
„Witraże” pod auspicjami Stowarzyszenia
Autorów Polskich,
a także na plenerach krajowych
i zagranicznych.[WDS]