POST_SCRIPTUM_4_2023_24

o artyście, przy czym często jest on
tłem dla osoby wprowadzającej i organizatora
czy kuratora (nie lubię tego
określenia, bo brzmi dziwacznie, jakby
artysta musiał być pilnowany z tytułu
prawa). A potem jest tylko smętne
snucie po sali albo poklepywanie
artysty po plecach, albo huczne zamieszanie
niemające nic wspólnego
z pokazywaną sztuką i jej duchem. Ja
miałem inny plan, zdecydowałem, że
mój wernisaż będzie wyglądał inaczej.
Głównie dlatego, że prezentowane
przeze mnie reliefy bardzo odbiegają
zarówno od malarstwa, jak i od rzeźby,
są czymś nowym. Chciałem wyjaśnić
temat i bardziej go przybliżyć oglądającym.
W pierwszej części odbyła
się rozmowa ze mną o mojej pracy,
prowadzona przez Katarzynę Mazur,
redaktor naczelną „Gentleman Magazine”.
Znakomity pianista Bogdan
Hołownia oczarował muzyką podobną
do tej, jaka zazwyczaj rozbrzmiewa
w mojej pracowni. Wieczór prowadził
mój przyjaciel Roman Dziewoński,
z którym przecież znamy się od najmłodszych
lat – nietrudno zgadnąć
dlaczego. Następnie goście zostali zaproszeni
i na coś miłego dla oka, czyli
oglądanie prac, i coś miłego dla podniebienia.
A to wszystko dzięki wielu
wspaniałym osobom, które przyczyniły
się do powstania wystawy i organizacji
wydarzenia. Jestem im wszystkim
ogromnie wdzięczny.
Twoje reliefy ceramiczne, tak bardzo
podziwiane na wystawie, niosą ze
sobą wiele treści i komunikatów. Zobaczyłam
w nich poszukiwanie siebie,
miłości, bliskości, natury.
Tworząc, opowiadam o tym, co dla
mnie najważniejsze. Zawsze kochałem
naturę, byłem blisko niej. To
kwintesencja życia. Wszystko. Człowiek
jest jej częścią, tylko się od niej
odcina. Zapomina o swojej przynależności,
o źródle. A przecież tylko
tam można odnaleźć siebie. Odnaleźć
sens tego wszystkiego. Przecież
ona przenika nas na wskroś. Wystarczy
spojrzeć do wewnątrz, by ją poznać.
Doznać. Spotkać samego siebie.
62
POST SCRIPTUM
Życie niekiedy rozpada się na kawałki.
Jedyne, co można z tym zrobić,
to poskładać z powrotem
w jakąś całość.
A tak naprawdę, to może jest tak,
że ta całość zawsze składa się z różnych
kawałków, które nie zawsze do siebie pasują...
Nic nie jest idealne, choć wszystko jest
To natura jest Twoją największą inspiracją?
Natura, ludzie. Wszystko, co zostało
stworzone. Pierwiastki zebrane, sklejone
w całość. Ja, inni ludzie. Spojrzenie,
słowo, uśmiech. Cudowny poranek
i nieoczekiwane zdarzenie. Pretekstem
do tworzenia może być drobiazg.
Fascynuje mnie życie jako całość, jako
coś codziennego, zwyczajnego, ale tylko
pozornie, bo właśnie w tej zwyczajności
jest wielkość. To cud. Tak niewiele
i aż tyle… Żyjemy i na co dzień o tym
nie myślimy, nie zastanawiamy się, nie
patrzymy na świat i egzystencję w taki
sposób. To takie proste i piękne. Dla
mnie to najcudowniejsza inspiracja.
Źródło wszystkiego.
Kolorystyka Twoich reliefów jest
wprost niesamowita, energetyczna
i sprawia, że nie można oderwać od
nich oczu. Czy tak widzisz świat?
Świat właśnie taki jest! Wystarczy zatrzymać
się w pędzie, nawet na chwilę,
i spojrzeć na to, co dokoła, innym
okiem. Niebywałe jest to, że człowiek
sam to piękno niszczy. Przecież to tak,
jakby niszczył swój dom. Tak, ja właśnie
tak postrzegam świat, napawa mnie to
radością, taką odwieczną i trochę dziecięcą.
Bardzo lubię w sobie ten stan.
W Twoich dziełach jest światło…
Ono jest wszędzie. Ja je tylko dostrzegam
i przenoszę. Widzę je w drobiazgach,
w codziennych sytuacjach.
W małych radościach, tworzących
większą całość.
Twoja sztuka ma taki mocny, pozytywny,
pełen dobrych uczuć i emocji
przekaz.
Staram się wszystko budować opierając
się na radości życia. Jestem daleki
od stereotypu, według którego najlepsze
dzieła powstają z nieszczęścia.
Dla niektórych artystów proces twórczy
bywa bolesny, jednak ja nie doświadczam
męki twórczej. Wybieram
radość. Chcę ją czerpać i dawać. Myślę,
że ludzie bardzo tego potrzebują.
Właśnie tego światła. Ono daje nam
wszystkim nadzieję. Przynosi ukojenie.