POST_SCRIPTUM_4_2023_24

– Czy mogliby państwo jej umyć włosy? Bo
takie po tej gorączce są brudne…
W zasadzie nie posiwiała, choć ponad
dwa miesiące minęły od nałożenia farby.
Ludzie mają takie przekonanie, że ze
szpitala się nie wychodzi, więc na jej wyraźne
życzenie córka nałożyła farbę. Tę
samą od wielu lat. Ciemny kasztan. Przyszły
z siostrą dziś wcześniej. Kiedy to się
skończy? Przychodziły codziennie. Obie
albo na zmianę od dwóch tygodni, kiedy
po trudnej reanimacji została podłączona
do setki kabli i pracującej za nią aparatury.
Miarowy wdech, wydech, wdech. Piiip
piiiip piiip. Zmieniające się liczby i światła.
Nie odzyskała przytomności. Wpatrywały
się codziennie w grymas jej twarzy unoszonej
pod intubacyjną rurką respiratora,
w zamknięte powieki, szukając śladów życia.
Choćby najmniejszej chęci powrotu.
Tylko te ciemne włosy na poduszce – nienaturalne,
niepasujące do miejsca i okoliczności.
Pielęgniarki patrzą ze zdziwieniem.
– Może później, teraz mamy sporo roboty
przy chorych. Jest też nowe przyjęcie. Nastolatek
z wypadku.
Chwilę później na oddziale intensywnej terapii
zaczyna się zaludniać. Pośpiesznie, na
łóżku w obstawie ratowników i przenośnej
aparatury wjeżdża pacjent ze śmigłowca,
który przed chwilą wylądował na dachu
szpitala. Żaden z chorych leżących na
tym oddziale nie patrzy. Każdy zanurzony
w oddechu własnego respiratora. Siostry
wychodzą, nie mogą zostać dłużej. Nikt nigdy
nie jest przygotowany na czyjąś śmierć,
każda z nich przychodzi za wcześnie albo
nie w porę, albo nie w ten sposób. Śmierć
pozbawia ludzi godności, pozostawia na
ich twarzach grymas. Ci, którzy pozostają,
muszą zmierzyć się z własną bezradnością,
a potem w skupieniu przejść proces godzenia
się ze stratą. Każdy człowiek niesie
w sobie historię. Barwność przeżyć. Czasem
nieznośny charakter. Każdy jest dla kogoś
stratą w chwili, kiedy kreska na kardiomonitorze
niknie, najpierw spłaszczając swoją
amplitudę, tak jakby dawała jeszcze czas
zgromadzonym naokoło, żeby oswoić się
z nieuchronnością. Z brakiem dźwięku. Cisza
na tym oddziale jest najstraszniejszym
dla żywych elementem historii. Dla chorych
jest możliwością ulgi. Odpoczynku.
Tego samego dnia ośmioletnia Ewelina
z Nysy ścięła sześćdziesiąt centymetrów
swoich długich włosów. Decyzję tę podjęła
z rodzicami, aby pomóc swojej chorej
na raka przyjaciółce. Pani Monika
z małego teatru z południa kraju podjęła
się wykonania peruki na jedwabiu dla małej
Ani.
– Mamo, włosy rosną. Urosną.
Dzień jak co dzień. Na piątce morfina
w stałym wlewie. Na szóstym stanowisku
dołączono silne leki nasercowe. Starsza
córka sprawdza, czy u mamy te same leki
co wczoraj płyną pod kontrolą komputera.
Łóżko na końcu sali jest puste. Kobieta zawiesza
pytające spojrzenie na pielęgniarkach.
– Adam miał dużo szczęścia. Wrócił do żywych
i jest na innym oddziale. Czeka go długa
rehabilitacja.
Chłopak z wypadku przywieziony tydzień
temu helikopterem. Dlaczego mama nie
ma takiego szczęścia? Mariola wzdycha.
No tak, tak – oczywiście rozumie słowa
lekarza o szansach. O możliwościach.
A raczej ich braku. Medycyna nawet tutaj,
wśród komputerów, pomp i leków nie ma
nieograniczonych możliwości.
– Mamo, dlaczego ty nie chcesz odpocząć?
Piiiip piiiiiip piiiiip. Mijają dwie kolejne
doby. Chociaż tu czas stoi w miejscu.
Mariola budzi się w nocy zlana potem.
Jezu, ten kolor na mamy głowie!!! Dopiero
teraz uświadamia sobie, że nie pojawił
się ani jeden odrost, ani grama siwizny.
One nie rosną. Po prostu nie urosły
nic od dwóch miesięcy. Do rana nie jest
w stanie zasnąć. Nie śpi już czwartą noc.
Nie będzie w stanie jutro pójść do pracy.
Podchodzi do lustra. Nie może na siebie patrzeć.
Wizytę u fryzjera odwoływała już kilka
razy. Może nie będzie tego pogrzebu… może
wcale nie musi. Boże, jaki odrost. Matka nie
byłaby zadowolona, gdyby tak zobaczyła ją
na pogrzebie. Tuż po ósmej wykręca numer
telefonu. Umawia się z fryzjerką. W szpitalu
jest pierwsza. Włosy Marioli lśnią świeżym
blaskiem. Pielęgniarka mówi komplement.
Córka dotyka twarzy mamy. Patrzy
z czułością. Potem zaczyna pieścić jej włosy.
Jakie delikatne. Umyte. Dwie godziny później
na monitorze pojawia się ciągła kreska.
[KBS]
KATARZYNA BRUS-SAWCZUK
POST SCRIPTUM
57