POST_SCRIPTUM_4_2023_24

Miłość do żywych stworzeń objawić
się może nawet humorystyczno-absurdalnie.
Kiedyś byłem u fachowca
od zwierzęcych dolegliwości z moim
psem, bo się na coś albo kogoś uczulił.
W kolejce siedziała obok mnie
atrakcyjna pani, która przyszła do
weterynarza z… pszczołą, która miała
zwichnięte skrzydełko! Naprawdę,
przysięgam, bo nie potrafiłbym tego,
nawet z moją chorą wyobraźnią, wymyślić.
Przyrzekłem sobie, patrząc na moje
merdające ogonem stworzenie (jakie
to głupie określenie, bo czymże
miałoby merdać?), że jeśli szczęśliwie
dożyję starości, będę się zachowywał
podobnie do Zorka – wyrzucę w diabły
dowód osobisty, a nawet darmowe
lekarstwa dla seniorów! Nie będę
się tylko uganiał za kobietami, bo nie
wiem, co mam w sobie takiego, że to
one uganiają się za mną! Cha, cha,
cha!!!
2
Miało być o spacerach, a ja tu żegluję
w niebezpieczne rejony wzburzonych
oceanów damsko-męskich czy suczo-
-psich sztormów. A spacery są spokojne,
pełne refleksyjnych zamyśleń, zachwytów
nad naturą (jeśli się jeszcze
ostała), spotkań z ludźmi i sytuacjami,
których nigdy by nie było, gdyby nie
mój pies i krokomierz zmuszający
do przejścia 8000 kroków dziennie,
abym nie skorodował niczym rzucony
w kąt niezakonserwowany rower!
Spaceruję po jesiennym parku. O tej
porze dnia spokojnie, jakby ludzi wywiał
wiatr od Klimczoka, więc mogę
Foto: Pixabay
w samotności, ale nie samotnej, na
nowo się dokształcać i uczyć. Od ptaków
wolności, która w genach, a brutalnie
i nachalnie chcą mi ją skraść
politycy różnej maści – w swoich urojonych
snach o potędze władzy chcą
zawładnąć nawet moją duszyczką
i manipulować, zniewalać, ubezwładniać,
ogłupiać.
Czemu zahaczam w tych felietonach
o politykę, od której trzymam się jak
najdalej, by nie zatruła mi umysłu, nie
kradła czasu, nie wpędzała w beznadzieję,
nerwicę i stany depresyjno-lękowe?
Nie uczyła przekleństw i prostactwa,
które prezentują z najwyższych
trybun ludzie omotani rządzą
władzy? Dlatego, że polityka wciska
się nachalnie wszędzie, w każdą dziedzinę
życia! Nawet w jesienny park,
bo parkany, drzewa, a nawet ławki
obwieszone są plakatami z uśmiechniętymi
i wyretuszowanymi mordkami,
przepraszam, bo miało być „twarzami”,
ale pomyliło mi się z pieskami,
które z polityką nie mają absolutnie
nic wspólnego. Choć Zorek obsikał
zerwany plakat kandydata – nie wiem
czy przypadkowo, czy też celowo i złośliwie,
bo nie znam politycznych poglądów
swojego czworonoga.
Plakatów tym razem jest więcej niż
listków na drzewach! A jeśli się w nie
wpatrzeć, prócz politowania, wzbudzają
pusty śmiech, bo są zafałszowane,
jak cała ta polityka. I tak np.
kandydat, który na żywo ma twarz
ozdobioną licznymi, nieestetycznymi,
wielkimi brodawkami (jak baba
jaga w dziecięcych horrorach, czyli
bajkach), na przedwyborczej fotogra-
fii gładziuśki i przystojny jak amant
z amerykańskiego romansu. Leciwa
pani, której nie będę przez przyzwoitość
i takt wypominał wieku, bo dawno
przekroczyła siedemdziesiątkę,
a chce się załapać na kolejne cztery
lata by „służyć” narodowi, tak się zapędziła
w odmładzaniu swego wizerunku
na plakacie, że umieściła na
nim fotografię najprawdopodobniej
z ostatniej klasy szkoły podstawowej
albo z pierwszej licealnej, by wyglądać
z klasą, atrakcyjnie i ponętnie,
a przede wszystkim młodziej (jak to
od wieków kobiety daremnie czynią),
by jej spreparowany wygląd przełożył
się na głosy otumanionego elektoratu!
Ze śmiechu o mało nie spadłem
z parkowej ławki, a na moje rozrechotanie
ze zdumieniem spoglądały
brązowe wiewiórki, bo tych tradycyjnych,
rudych, coraz mniej. Mądrzy
ludzie mówią, że brązowe przywędrowały
do nas z Ameryki i wypierają nasze,
rude, piastowskie jak obce kultury
naszą kulturę. Ja mam inną teorię:
może się dowiedziały, że ludzie mówią:
rude – fałszywe i się przefarbowały
jak farbowane lisy!
3Nie przypuszczałem, że jestem aż tak
znaną w mojej okolicy postacią. Przekonałem
się o tym, siedząc spokojnie
na swojej ulubionej ławce w parku.
Piesek się zdrzemnął na dywaniku
z listków. Przyglądam się fontannie
przypominającej wielki dmuchawiec,
obok którego fruwa niebieska ważka,
daremnie szukająca w pobliżu choćby
bajorka. Nagle podszedł do mnie
znany parlamentarzysta z asystentem
i zapytał, czy może sobie ze mną zrobić
zdjęcie, jakbym był nowo wybraną
miss(ką) albo chociaż Lewandowskim.
Jeszcze nie zdążyłem ochłonąć
i na nowo zanurzyć się w kontemplację,
gdy zjawiła się – ni stąd, ni zowąd
– posłanka kandydująca na kolejną
kadencję, również z asystentem
oraz z aparatem gotowym do strzału,
pytając dokładnie o to samo, co poprzednik,
nota bene z innej opcji! Dobrze,
że się nie spotkali w tym samym
czasie przy mojej ławce, bo jeszcze by
się pozabijali ciupagami i nie dotrwali
do wyborów, a ja byłbym ciągany po
niezależnych (cha, cha) sądach jako
świadek, a nawet przyczyna niedoszłej
tragedii!
Dziwna ta walka o władzę. Nie wiadomo,
czym się kierują walczący
o nią. Bo co robi władza? Władza się
boi. Czego władza się boi? Że straci
POST SCRIPTUM
43