POST_SCRIPTUM_4_2023_24

Autor: BOLESŁAW LEŚMIAN
Jam – lal ka. W mych kol czy kach szkli się za świat dżdży sty
Suk nia jawą atła su ze snem się ko ja rzy.
Lu bię fa jans mych oczu i za pach kle isty
Far by, ru mień cem śmier ci mło dzą cej mat twa rzy.
Mówi tyl ko dwa sło wa: Papa albo Mama,
Mama – mówi do śmier ci, a Papa – do gro bu,
I śmie je się... Sen chwie je łbem u próż ni żło bu,
A ona śmie chu swe go na słu chu je sama...
Lu bię le żeć, gdy po kój sło necz nie je czyn nie,
Na stroj ne go dy wa na na roż nej pur pu rze,
Gdzie irys obok sar ny kwit nie bez ro ślin nie,
A z wiecz no ści plu szo wej uno szą się ku rze.
Ko niec mo jej po wie ści jest ten, że Pra ścież ka
Od bie ra so bie ży cie... W mgle o tym są wzmian ki...
Gi nie świat... Z ro dzi ca mi zni ka lal ka-śmiesz ka.
Nic nie ma, prócz lu ster ka i prócz ma cie rzan ki.
Dziew czyn ce, co się moim bawi nie ist nie niem,
Wdzięcz na je stem, gdy w dło nie mój nie byt po ry wa,
I mówi za mnie wszyst ko, ró żo wa na tchnie niem,
I uda je, że wie rzy w to, iż je stem żywa.
War toż pi sać tę po wieść? Baśń wy szła już z mody,
Jak kry no li na z tę czy...! Módl się do ko ra la
O wiersz barw ny...! Zsza rza ły du sze i ogro dy,
A mnie wkrót ce do la lek po nio są szpi ta la!
Pil nie wró ży mi z ręki, że w naj bliż szym maju
W świat wy ru szę, a w dro gę we zmę chleb i zo rze,
By piech ta mi wę dru jąc po Znasz li tym kra ju,
W ustach chłop ca-włó czę gi ca ło wać bez dro że.
Wy rwę w bio drach za skle pią, brew wzno wią nad okiem,
War gom uśmiech na rzu cą taki, że aż zbrzyd nie,
I na po kaz wy sta wią, abym się bez wstyd nie
Do prze chod niów ła ta nym miz drzy ła uro kiem.
Ubez dro żyć się mu szę na zie mi i nie bie,
By w chwi li, kie dy naj mniej spodo bam się lo som,
Zna leźć się nie spo dzia nie, na prze kór nie bio som,
W po ło że niu – bez wyj ścia – bez śmier ci – bez sie bie.
Stra cę war tość. Na stą pią cen spad ki i zniż ki.
I wów czas, gdy już mro ki po czu ję w po bli żu,
Wy cią gnę dło nie ści słe i wklę słe, jak łyż ki,
Do Boga, co nie za mnie umie rał na krzy żu!
Mam sta ły wy raz twa rzy, niby Czło wiek Śmie chu.
Znam tę po wieść i inne. Ta sama dziew czyn ka
Uczy ła mnie czy ta nia, jak się uczy grze chu,
I je stem peł na wie dzy, jak do li stów skrzyn ka.
On, wie dząc, jak mi trud no, choć sen się snem łata,
Grać rolę sie bie sa mej na ży cia are nie,
Dla prób nie śmier tel no ści, po zni żo nej ce nie
Na bę dzie mnie – za jed ną łzę z tam te go świa ta!
Mam za miar pi sać po wieść, któ rej bo ha ter ką
Jest Pra ścież ka, wio dą ca urwi ska mi w Pra łaś,
Gdzie ukry ła się lal ka – i nikt jej nie zna lazł!
Du szę ma z ma cie rzan ki i pa trzy w lu ster ko.
źródło: https://poezja.org/wz/Boleslaw_Lesmian/5539/
Lalka
POST SCRIPTUM
109