Kraftaverk - Tímarit Omega - 1 tölublað nóvember 2023

Sagan af
Betty Baxter
Sagan stórkostlega sem þú getur ekki hætt að lesa
Þessu kraftaverki er hægt að líkja við hin stærstu kraftaverk
Biblíunnar, t.d. lamaða manninn við Fögrudyr, sem læknaðist
gegnum Pétur og Jóhannes. Það er mikil huggun að vita að Jesús
frá Nazaret er hinn sami í dag.
Eins langt aftur í tímann og ég man eftir mér hafði ég ekki verið
heilbrigð eins og önnur börn. Líkami minn var allur skakkur og
vanskapaður. Ég get aldrei gleymt þessari hræðilegu tilfinningu,
að ekki væri nokkur von um bata. Ég veit hvernig það er þegar
heimilislæknirinn horfir í augu manns og segir: „Betty það er
engin von,“ og að vera ekið frá einu sjúkrahúsinu í annað og sjá
sérfræðingana hrista höfuðið og segja að „í þessu tilfelli geta
læknavísindin ekkert gert!“
Ég fæddist með boginn hrygg. Hver einasti hryggjarliður var úr
skorðum og beinin snúin hvert um annað. Eins og þú veist þá er
miðstöð taugakerfisins í hryggnum. Röntgenmyndir sýndu að
beinin voru snúin á alla vegu. Þess vegna var taugakerfi mitt í ólagi.
Dag nokkurn þegar ég lá á sjúkrahúsinu í Minneapolis, tók ég að
skjálfa um allan líkamann. Í fyrstu var það aðeins titringur, en brátt
tók ég að skjálfa frá hvirfli til ilja.
Ég skalf svo mikið að ég féll út úr rúminu. Læknirinn kom þjótandi
og kom mér uppí rúmið. Hann sagði: „Þessu hafði ég búist við,
nú er sjúkdómurinn kominn á það stig, að ekkert er hægt að gera
annað en að senda hana heim.“
Þeir tóku hvít bönd og bundu mig niður í rúmið. Það tók ekki fyrir
skjálftann en hindraði að ég félli fram úr rúminu. Ég var bundin
dag og nótt og var aðeins leyst þegar hjúkrunarkonan baðaði mig.
Þegar böndin voru leyst hafi ég ekkert vald yfir líkama mínum.
Ég veit hvað það er að þjást. Ég lifði í þjáningum. Læknarnir gáfu
mér stöðugt deyfilyf, svo ég gæti afborið þjáningarnar. Þegar
ég fæddist, var hjarta mitt veikt og vegna deyfilyfjanna varð ég
stöðugt veikari.
Að lokum var líkami minn svo vanur deyfilyfjunum, að þau hættu
að virka. Ég varð að bíta í varirnar til þess að koma í veg fyrir að
hljóða, og þegar kvölunum linnti ekki, hrópaði ég á meiri deyfilyf.
Ekki fyrr en eftir 2–3 sprautur losnaði ég við þessar kveljandi
þjáningar.
Ég man eftir þeim degi, þegar læknirinn tók af mér deyfilyfin. Hann
sagði við mömmu: „Frú Baxter, þetta kemur henni ekki að neinu
gagni lengur.“ Líkami hennar er orðinn svo vanur þessu. Hann tók
allt burt frá rúminu mínu og sagði: „Ég er mjög hryggur að geta
ekki gefið þér lengur morfínsprautur. Það er það eina sem ég get
sagt nú.“ Ég var aðeins 9 ára þá. Ó, hvað næturnar voru langar,
þegar ég lá og barðist við kvalirnar. Oft bylti ég mér lengi í rúminu
til að fá stundarhvíld og mér fannst ég vera alveg magnþrota. Á
eftir lá ég meðvitundarlaus, klukkustundum saman.
Ég var alin upp á trúuðu heimili. Mamma hafði kennt mér, alveg frá
því ég man eftir mér, söguna um Jesú. Móðir mín trúði Biblíunni,
og eins og hún sagði mér, væri Jesús hinn sami Frelsari í dag eins
og forðum, þegar hann gekk um hér á jörðinni, og að hann læknaði
einnig í dag, aðeins ef fólkið vildi trúa og setja traust sitt á hann.
Þegar ég fékk kvalaköstin, voru bænir móður minnar eina huggun
mín. Á dásamlegan hátt leiddi hún mig til Jesú og sagði mér, að sá
dagur myndi koma að Jesús læknaði mig.
Móðir mín elskaði Jesú mjög mikið, og ég held að hún hafi skilið
Hann betur en ég gerði mér nokkurn tímann ljóst. Hún virtist alltaf
bera skyn á að segja réttu hlutina um Hann við mig. Hún gerði
Jesú svo lifandi fyrir hugskotssjónum mínum. Þegar ég var 9 ára
gömul, einmitt á tíma hræðilegra þjáninga, leiddi mamma mig til
Jesú og ég frelsaðist.
Faðir minn hafði ekki trú á lækningu, en hann var mér góður faðir
og aftraði mömmu aldrei frá því að biðja fyrir mér. Erfiðasti tíminn
var, þegar mér var ekið á vagni eftir gangi sjúkrahússins og læknirinn
stöðvaði vagninn og horfði niður niður á mig og sagði: „Betty,
við höfum tekið myndir af bakinu á þér. Hver einasti liður er úr
skorðum, beinin snúin hvert um annað, og svo þarftu að fá ný nýru.
Svo lengi sem þú hefur þessi nýru, munt þú ekki hafa annað en
kvalir.“
Faðir minn sagði: „Ég skal gera allt sem í mínu valdi stendur, til
þess að barnið mitt verði heilbrigt, en aldrei skal hnífur fá að koma
nálægt henni.“
62