Kraftaverk - Tímarit Omega - 1 tölublað nóvember 2023

Sigríður Guðnadóttir, Sigga Guðna, fæddist og ólst upp í Hafnarfirði
og er yngst átta systkina og þar af er ein hálfsystir sem er elst.
„Ég átti rosalega góða æsku og á bara góðar minningar frá því
ég ólst upp. Pabbi og mamma voru með sælgætisgerð sem hét
Valsa og var mamma heimavinnandi. Hún var lærður kennari en
fór að hugsa um börn og bú. Pabbi dó þegar ég var sex ára. Það
var rosalegt högg fyrir fjölskylduna. Hann var mikill pabbi og hélt
vel utan um allt og allt í einu þurfti mamma að fara að vinna úti,
en hún seldi verksmiðjuna, og þurfti hún oftast að vera í fleiri en
einu starfi til þesss að halda þessu öllu gangandi enda með fimm
börn heima þegar pabbi dó. Mamma var duglegasta, öflugasta og
kærleiksríkasta kona sem ég hef nokkurn tíma hitt á minni ævi og
stóð hún sig eins og hetja við að halda öllu gangandi. Aldrei skorti
okkur neitt.“
Sigga er spurð um sorgina. Sorg lítillar stelpu.
„Ég held ég hafi ekki gert mér grein fyrir sorginni þá en ég gerði
mér grein fyrir henni seinna í lífinu. Ég vann aldrei úr því þegar
pabbi dó og fór kannski að treysta á fólk sem var ekki treystandi.
Karlímyndir í mínu lífi brugðust mér af því að ég var að reyna að
leita að þessari pabbaímynd, öryggi, þegar ég var krakki. Og ég
finn að ég er ennþá svolítið að díla við það; það er ekkert langt
síðan ég fór í rauninni að díla við þessa sorg. Það eru kannski
10 - 12 ár síðan og ég finn það alveg að þetta er mesta sjokk sem
barn getur orðið fyrir. Ég var mikil pabbastelpa og allt í einu hvarf
ein mikilvægasta manneskja úr lífi mínu og maður situr eftir með
tómleikann. Til að vinna í svona sorg þarf að feisa það og í mínu
tilfelli hef ég verið að vinna í því með Guðs hjálp og góðra manna.
Það hefur hjálpað mér að vera trúuð.“
Hún segist hafa upplifað höfnunartilfinningu í gegnum tíðina og
tengir það við föðurmissinn. „Ég held ég hafi upplifað alls konar
höfnunartilfinningar í gegnum lífið á svolítið sterkari hátt en þeir
sem hafa ekki upplifað missi svona ungir.“
Hún fór ekki í jarðarförina.
„Ég var ofboðslega mikil skotta og það gustaði af mér þannig að
mér var ekki treyst til þess að fara í jarðarförina. Ég var mjög
aktívt barn.“
Hún talaði um að karlímyndir í lífinu hafi brugðist sér.
„Barn var að leita að viðurkenningu hjá karlímyndum. Þá varð
maður uppáþrengjandi. Það er enginn sem getur fyllt skarð pabba
manns sem deyr. Ég leitaði eftir öryggi hjá körlum í fjölskyldunni
sem þeir gátu ekki veitt mér. Það voru allir yndislegir við mig en
það var ekkert skarð fyllt, enda gat það enginn. Litla stelpan var
bara að öskra á athygli. Ég held ég hafi oft farið yfir strikið með
athyglissýkina á þessum tíma. Ég er með athyglissýki í dag en er
meira „down to earth“,“ segir Sigga og hlær.
Hana fór snemma að dreyma um að verða söngkona eða
fjölmiðlakona.
„Ég held að hluti af því að vilja verða söngkona tengist
föðurmissinum af því að mér fannst gott að fá athyglina og að
fólk væri að hrósa mér. „Vá hvað þú syngur vel.“ Maður var alltaf
að leita eftir viðurkenningu. Ég hef oft hugsað um hvort þessi
þörf fyrir athygli sé hluti af því.“
Allt öðruvísi en hinir krakkarnir
Hún segist hafa verið alin upp í trúnni.
„Ég ólst upp í þessu alveg frá blautu barnsbeini.“
Sigga fylgdi foreldrum sínum í Fíladelfíu og síðar móður á
samkomur í Krossinum en móðir hennar var einn af stofnendum
Krossins sem var stofnaður þegar Sigga var níu ára.
„Ég var ekkert að spekúlera. Þetta var bara minn veruleiki. Ég
man lítið eftir Fíladelfíu-tímabilinu. Ég var það ung. Að mörgu
leyti var mjög gott að vera í Krossinum. Þetta var mjög verndað
samfélag þannig og þess vegna eru margir af mínum bestu vinum
í dag fólk úr Krossinum.
14
Á þessum tíma gengu konur í Krossinum í pilsi, voru ómálaðar
og voru með sítt hár með fullri virðingu fyrir öllu því og það var
ekkert flókið fyrir mig. Og ef fólk er að gera hlutina fyrir Guð
þá ber ég fulla virðingu fyrir því. En það var mjög erfitt fyrir mig
þegar ég mætti í skólann í pilsi. Ég varð ekki fyrir hörðu einelti
en það var einelti að vissu leyti ef maður fer að horfa til baka. Ég
er bara þannig týpa að mér er alveg sama hvað fólk segir um mig
svona oftast þannig að ég var ekki að taka þetta mjög mikið inn á
mig. En það voru einhverjar stelpur og einhver hópur sem gerði