Betra land - 3 Tbl. febrúar 2016

Steven L. Shelley biður fyrir sjúkum 

og predikar í beinni útsendingu á Sjónvarpsstöðinni OMEGA 

15., 16. og 17. febrúar n.k. kl. 20:00 alla dagana. 

Prentað í 85 þúsund eintökum 

Betra land 

2. árgangur 1. tölublað febrúar 2016 

Sjö ára bað hann 

fyrst fyrir sjúkum 

og þeir fengu lækningu 

Steven L. Shelley 

Yfirnáttúruleg 

köllun 

Ísrael - lykilhlutverk 

Íslands 

„Hvernig gat það gerst, að litla 

eyjan okkar ætti eftir að hafa svo 

afgerandi áhrif á sögu Ísraels.> 12 

Bæklað barn 

borið í kirkju 

Og guðsþjónustan sem hann 

hafði lokið, var að yrkja sálm: 

„Ég kveiki á kertum mínum.“ > 10 

Kærleikur byrjar 

í fjölskyldunni 

„Jesús biður okkur að leggja á okkur 

fórnarverk. Það gerði hin blessaða 

mær María.“ > 15 

Drengur reistur 

upp frá dauðum 

Kraftaverk í heimsókn 

Branhamhópsins til Finnlands 

árið 1950. > 6

Leiðari 

Þetta má ekki láta ósagt 

nokkrum einasta manni! 

Betra land er blað sem við viljum að 

berist inn á heimili landsmanna. 

Tilgangurinn er að efla Kristindóminn 

í landinu, enda trúum við því 

að velferð landsmanna hvíli á þeim grundvelli 

sem lagður var, þegar þjóðin gerðist 

Kristin árið 1000. Sigurbjörn Einarsson 

biskup sagði eitt sinn í ræðu: „Allir menn 

þurfa að fá tækifæri til þess að kynnast Jesú 

Kristi, sem kom úr ljóssins heimi og varð 

ljós mannanna. Allir þurfa að þekkja þann 

kærleika sem græddi menn og vakti vonir 

sem ekki bregðast og Hann lét ekki staðar 

numið á morðtóli krossins, heldur sigraði 

dauðann og dró til sín fallna syni og dætur 

föður okkar allra og leiddi í óslitinni sigurför 

héðan og til eilífðar Guðs. Þetta má ekki 

láta ósagt nokkrum einasta manni.“ 

Útgefandi: Sjónvarpsstöðin Omega Ritstjóri: Guðmundur Örn Ragnarsson Ábyrgðarmaður: Eiríkur Sigurbjörnsson Prentun: Landsprent Upplag: 85.000 

Steven L. Shelley 

Steven L. Shelley predikar og biður fyrir sjúkum 

í beinni útsendingu á Sjónvarpsstöðinni OMEGA 

15., 16. og 17. febrúar n.k. kl. 20:00 alla dagana. 

Markmið okkar er að halda áfram að gefa út blaðið Betra land með 

trúarstyrkjandi og uppörvandi greinum til blessunar fyrir land og þjóð. 

Við hvetjum alla 

þá sem vilja leggja hönd 

á plóginn að senda inn 

stuðning: 

Reikn. 0113-26-25707 

Kt. 630890-1019 

Einnig er hægt að hringja 

í síma 800 9700 

2 betra land febrúar 2016 

Þátttaka þín er ómetanleg!

Sjö ára 

bað hann fyrst fyrir sjúkum 

og þeir fengu lækningu 

Lækningapredikarinn Steven L. 

Shelley fæddist árið 1968. Foreldrar 

hans áttu þá ekki biblíulega trú. Það 

var í gegnum kennslu og kærleik föðurömmu 

hans sem hann lærði sannleikann 

um Jesú Krist og að dauði 

Hans á krossinum tæki í burt syndir 

þeirra sem á hann treysta. 

Strax frá bernsku hafði Steven óvenjulega 

þrá eftir að heyra Orð Guðs. Þegar 

hann var þriggja ára birtist Jesús honum 

í svefnherbergi hans. Hér eru hans 

eigin orð um það sem gerðist: „Þegar Jesús birtist 

þetta kvöld var ég þriggja ára gamall. Hann 

var ‚á lofti‘ yfir gólfinu rétt við dyrnar. Það greip 

mig mikill ótti og óttinn var svo raunverulegur 

að ég fann blóðbragð í munninum. Ég snéri 

mér yfir á magann og gróf andlit mitt í koddann. 

Hann lenti, ég get ekki lýst því öðruvísi, og ég 

heyrði fætur Hans snerta gólfið mjúklega. Þá 

heyrði ég fótatak Hans þegar Hann gekk yfir 

gólfdúkinn á gólfinu. Gólfdúkurinn var svolítið 

klístraður og ég heyrði fætur Hans límast 

aðeins við gólfið þegar Hann gekk. Allt í einu 

heyrði ég ekkert hljóð og áttaði mig á því, í litla 

þriggja ára huganum, að Hann væri að ganga 

yfir gulu gólfmottuna. Áður en Hann kom að 

rúminu heyrði ég svo þrjú til fjögur límkennd 

fótatök þegar Hann steig af gulu gólfmottunni 

og gekk yfir gólfdúkinn. 

Ég snéri mér skjálfandi við og sá andlit Hans. 

Þegar ég gerði það, stóð Hann hægra megin 

við rúmið mitt. Þegar ég leit upp á andlit Hans 

var ekki mögulegt að vera hræddur lengur. 

Allur ótti var horfinn. Hann rétti út hönd sína 

Steven og Stacy Shelley. 

og snerti mig aftan á hálsinn. Þetta var ekki 

draumur eða sýn, ég var glaðvakandi og fann 

þunga handar Hans og hvernig Hann tók utan 

um háls minn aftanverðan. Allur ótti og kvíði 

var horfinn. Þetta virtist í framhaldinu eitt hið 

eðlilegasta sem hafði gerst í lífi mínu. Svo sagði 

Hann mér frá hlutum sem væru framundan í 

lífi mínu. Að faðir minn myndi skilja við móð- 

betra land febrúar 2016 

3

ur mína. Hann sagði mér að ég yrði kallaður af 

Guði til þjóða heimsins og hver þjónusta mín 

yrði. Sumt af því sem hann sagði mér hef ég 

aldrei talað um við nokkurn mann vegna þess 

að það myndi ekki þjóna miklum tilgangi. En 

þessi kynni mín af Guði settu stefnuna fyrir allt 

líf mitt.“ 

Þessu næst fór Steven litli að hlusta tímunum 

saman á ræður predikara og lærði loks að 

lesa Biblíuna sjálfur. Oft heyrðist til drengsins 

biðja af sérstakri innlifun, þroska og trú. Fljótlega 

fór öll fjölskylda hans að njóta blessunar 

af bænheyrslum sem hann fékk. Hann var aðeins 

sjö ára þegar hann fylltist heilögum anda 

og eldi. Móður sinni og fjölskyldu til mikillar 

undrunar, byrjaði hann að prédika og biðja 

fyrir sjúkum í kirkjunni sem föðuramma hans 

veitti forstöðu. Margir frelsuðust og læknuðust 

þegar í upphafi. Beiðnir tóku að streyma inn 

frá nágrannakirkjum um að hann kæmi með 

þjónustu sína til þeirra. Jafnvel kirkjur í öðrum 

fylkjum Bandaríkjanna báðu um að drengurinn 

kæmi í heimsóknir til þeirra. Hinn sjö ára 

gamli Steven þurfti að hafa meðferðis stóran 

trékassa til þess að standa á við ræðupúltin. 

Steven L. Shelley sem nú er staddur hér 

á landi, er kristinn forstöðumaður frá 

Alabama í Bandaríkjunum. Hann predikar 

og biður fyrir sjúkum í beinni útsendingu 

á Sjónvarpsstöðinni OMEGA 15., 16., og 17. 

febrúar n.k. kl. 20:00 alla dagana. 

Steven varð forstöðumaður í hvítasunnukirkju 

aðeins sautján ára gamall. Hann þjónaði 

sem trúboði á unglingsárum sínum, um 

gjörvalla austurströnd Bandaríkjanna, í kirkjum 

og á tjaldsamkomum. 

Í fjörutíu ára þjónustu (frá sjö ára aldri) hefur 

hann séð kraftaverk í þeim mæli, sem fáir 

af hans kynslóð geta persónulega vitnað um 

að hafa séð. Meðal þess sem hefur gerst, er 

að krabbameinsæxli hverfa úr líkama fólks, 

blindir fá sýn, heyrnarlausir fá heyrn, alnæmissjúklingar 

læknast algjörlega og hljóta 

endurreisn, fólk losnar undan valdi illra anda 

og dauðir rísa upp til lífs. Það kann að vera að 

þessi kraftaverk gerist ekki í jafn miklum mæli 

nú og áður var, en bróðir Shelley trúir því að 

við séum að ganga inn í tímabil, á þessari öld, 

þar sem kraftur Guðs verður sýnilegur á öflugan 

hátt til að frelsa og lækna svo að sálir 

megi verða hólpnar. 

Maður rís upp úr hjólastól 

Hér er vitnisburður um þjónustu Steven með 

hans eigin orðum: „Ég hafði lokið vakningasamkomum 

í ‚Church of Living Waters‘ (Kirkju 

lifandi vatns), spænskri kirkju í Naples á Flórída, 

þar sem hundruð manna sóttu samkomur 

í tjaldi svo vikum skipti. Nú var ég að þjóna í 

tjaldi í Fort Myers á Flórída. Á meðan ég var að 

prédika eitt kvöldið kom sendibíll akandi að 

tjaldsvæðinu og út úr honum kom kona sem fór 


að hlið bílsins þar sem lyfta lét hjólastól síga 

niður. Í hjólastólnum var fjölfatlaður maður. 

Við höfðum leigt færanleg salerni og þau 

höfðu séð þau frá veginum og numið staðar til 

þess að tæma stómapokann hans. Hann gat 

hvorki notað hendur né fætur og höfuð hans 

hallaði til hliðar en hann ók hjólastólnum með 

því að blása í rör sem stjórnaði hreyfingum 

stólsins. 

Síðar komst ég að því að hann hafði sagt við 

konuna sína: ‚Það er eitthvað sem dregur mig 

að þessari samkomu. Hvers vegna förum við 

ekki bara inn og komum okkur fyrir aftast? 

Hvers vegna förum við ekki að útjaðri tjaldsins? 

Mig langar til að heyra hvað er um að vera 

þarna inni.‘ 

Konuna langaði ekki til þess. Það var kvöld, 

hún var þreytt og átti ennþá eftir að aka í átta 

til tíu tíma en samþykkti þó að gera þetta. Hún 

sagði mér seinna: ‚Eitthvað í hjarta mínu sagði 

að það væri betra að láta eftir þessari bón hans.‘ 

Hún sagðist hafa talið á þessum tíma að hún 

Þannig að ég ákvað að 

það væri eins gott að gera 

eitthvað í því og ég bauð 

Jesú inn í hjarta mitt þegar 

ég lá þarna.‘ Hann sagði 

við Jesú: ‚Drottinn, ég skal 

þjóna þér það sem eftir er 

lífs míns. 

væri að missa hann vegna þess að líffæri hans 

væru að gefa sig og hún vildi ekki valda neinni 

streitu á milli þeirra þannig að hún fór með 

honum inn. 

Ég var þarna að prédika og hjólastóllinn kom 

inn aftast í tjaldið. Maðurinn gat talað en lömunin 

hafði þau áhrif að rödd hans var mjög 

óskýr og á meðan ég var að prédika hrópaði 

hann eitthvað sem við gátum ekki heyrt greinilega. 

Forstöðumaður kirkjunnar og eiginkona 

hans voru hrædd um að maðurinn myndi 

trufla samkomuna en eitthvað í hjarta mínu 

sagði mér að hann væri ekki þarna til að valda 

truflun. Ég gerði þá hlé á prédikun minni og 

hlustaði vandlega á hann og heyrði hann segja: 

‚Ég sé Jesú.‘ Systir sem ég þekkti á samkomunni 

sagði: ‚Bróðir Shelley, hann sagðist sjá Jesú.‘ 

Ég sagði: ‚Herra minn, sagðist þú hafa séð 

Jesú?‘ 

‚Já,‘ svaraði hann, ‚Jesús stendur beint fyrir 

aftan þig.‘ Þegar hann sagði þetta blés hann í 

rörið og ók hjólastólnum inn í tjaldið. Svo nam 

hann allt í einu staðar á miðri leið og hrópaði 

allan tímann: ‚Ég sé Jesú. Ég sé hann standa 

beint fyrir aftan þig. Hann sagði mér að koma 

til sín.‘ 

Svo byrjaði hann að tala við Jesú. Ég snéri 

mér við til að sjá hvort ég sæi Drottin. Ég sá 

hann ekki en var með gæsahúð um mig allan 

þannig að ég vissi að Jesús væri vissulega nálægt 

mér. 

Hann sagði: ‚Jesús, ég kem,‘ og svo stóð hann 

upp. Konan hans datt yfir stólinn og einhver 

flýtti sér að hjálpa henni á fætur og hún byrjaði 

að öskra. ‚Þetta getur ekki verið, þetta getur 

ekki verið. Hann getur ekki staðið, hann getur 

ekki staðið.‘ Allan tímann stóð hann þarna á 

rafknúna hjólastólnum og skalf. 

Ég byrjaði að tala við hann og spurði: ‚Hvað 

sagði Jesús?‘ 

Hann sagði: ‚Hann sagði mér að koma til sín. 

Hann ætlaði að lækna mig.‘ 

Ég sagði: ‚Komdu þá,‘ og benti honum að 

koma. Hann steig af farartækinu og byrjaði 

að taka óstöðug skref. Ég sá að hendur hans 

skulfu. Svo sá ég hann ná meira og meira jafnvægi 

og hann hélt út hönd sinni og ég sá hana 

opnast. 

Það næsta sem ég man er að ég horfði yfir 

hópinn. Ég hafði gleymt að ég væri á samkomu, 

hafði gleymt því hvar ég var. Ég gleymdi því að 

þarna væri nokkur nema hann, ég og Jesús og 

eiginkona mannsins, sem lá á gólfinu. Það var 

verið að hjálpa henni á fætur. 

Allt í einu tók ég eftir því að klappstólar flugu 

um loftið þegar fólk stökk á fætur og hrópaði 

í undrun, hoppaði, dansaði og kallaði. Fólk 

henti bara stólunum í allar áttir. Sumir misstu 

af þessu öllu saman vegna þess að þeir voru 

svo uppnumdir af stundinni. 

Svo byrjar hann að ganga í átt til mín. Guð 

læknaði og leysti manninn á undraverðan hátt. 

Við báðum hann að vera um nóttina og koma 

aftur daginn eftir til að sjá hvað Jesú gerði 

fyrir hann. Það var farið með hann á hótel og 

morguninn eftir kom hann gangandi inn á 

samkomuna. Fagnaðarlæti brutust út aftur. Ég 

sagði við hann: ‚Viltu koma og deila einhverju 

með okkur áður en við förum í Orðið?‘ 

Hann sagðist vilja gera það. 

Hann gekk upp án aðstoðar (gat notað bæði 

hendur og fætur), tók hljóðnemann og brast 

í grát. Svo sagði hann frá því hvernig hann 

hafði særst svo illa í Víetnamstríðinu að 

hann var nær hjálparvana á eftir. Hann sagði: 

‚Stundum fannst mér að það hefði verið betra 

ef ég hefði líka orðið heiladauður, vegna þess 

að þetta var svo mikil kvöl. Heilinn var það 

eina sem virkaði og kvöl þess að ekkert annað 

virkaði gerði mig nánast sturlaðan.‘ 

Svo sagði hann: ‚Í morgun vaknaði ég fullkomlega 

læknaður.‘ 

Það síðasta sem ég sagði við hann, þegar 

við settum dótið hans í bílinn kvöldið áður 

þegar við útveguðum þeim hótelherbergi,

Shelley fjölskyldan. 

var: ‚Óvinurinn (Satan) kemur aftur til þín 

og þegar hann gerir það, verður þú að vera 

sterkur.‘ Enginn hafði rætt við hann um það 

að vera kristinn. Enginn hafði spurt hann að 

því. Hann þjónaði ekki Drottni og hafði ekki 

verið að þjóna Drottni. Hann hafði verið fullur 

beiskju. Ég ræddi við hann um óvininn sem 

kæmi aftur og myndi reyna að ræna hann 

lækningunni. 

Hann sagði: ‚Ég fór í rúmið með mikinn 

ótta í hjarta mínu um að ég myndi vakna um 

morguninn og þetta væri allt búið og ég yrði 

kominn aftur í það ástand sem ég hafði verið 

í áður.‘ 

Hann sagði: ‚Þannig að ég ákvað að það 

væri eins gott að gera eitthvað í því og ég bauð 

Jesú inn í hjarta mitt þegar ég lá þarna.‘ Hann 

sagði við Jesú: ‚Drottinn, ég skal þjóna þér það 

sem eftir er lífs míns.‘ 

Svo sagði hann: ‚Ég fór að sofa í fullkomnum 

friði og svaf eins og barn. Þegar ég vaknaði 

um morguninn var allt í góðu lagi ennþá.‘ 

Og hann sagði: ‚Ég fór niður, gekk niður í móttökuna 

og borðaði morgunkorn með konunni 

minni. Ég tók skeiðina sjálfur og borðaði með 

henni.‘ 

Og hann sagði: ‚Sjáið skyrtuna mína. 

Árum saman var ég með matarbletti framan 

á mér vegna þess að þegar konan mín reyndi 

að mata mig gat ég ekki alltaf beitt munninum 

rétt til þess að maturinn kæmist inn. 

Þess vegna var ég alltaf með matarslettur á 

mér eftir morgunmat, hádegismat og kvöldmat. 

En sjáið núna, ég sullaði engu niður á 

mig. Ég borðaði sjálfur.‘ Bati hans hélt svo 

áfram. Þau voru hjá okkur næstu vikur á 

tjaldsamkomunum og margir bættust í hópinn 

vegna þessa kraftaverks. Það voru einnig 

fleiri kraftaverk sem áttu sér stað á þessum 

samkomum.“ 

Köllun fyrir Ísland 

Fyrir mörgum árum síðan heyrði Steven um 

bróður sem boðaði fagnaðarerindið á Íslandi, 

og hefði sýn um að ná til annarra þjóða í gegnum 

kristilegt sjónvarp. Steven fékk strax mikinn 

áhuga á að hitta Eirík Sigurbjörnsson. Það 

var þó ekki fyrr en að hann hitti bróður Ólaf Jóhannsson 

í Jerúsalem, og heyrði um Sjónvarpsstöðina 

Omega og Gospel Channel á Íslandi 

sem nær um allan heim, að Shelley byrjaði að 

biðja og leita Guðs að ef það væri Hans vilji, þá 

myndi hann koma á tengingu á milli þeirra Eiríks. 

Þegar hann segir frá fyrstu samskiptum 

þeirra, minnist Shelley á að hann hafi beðið í 

rúm tvö ár eftir því að þessari bæn yrði svarað. 

Hann segir einnig að þegar símtalið barst 

loks um boð til Íslands í fyrsta sinn, í júlí 2005, 

hafi hann sagt: „Sæll, ég hef beðið þessa símtals 

lengi.“ 

New Hope Revival kirkjan 

Fjölmargar sálir hafa verið leiddar til frelsis 

vegna þjónustu Steven Shelley. Miðstöð kirkjunnar 

(New Hope Revival Ministries) hefur 

skráð þúsundir vitnisburða frá fólki sem hefur 

upplifað breytingu á lífi sínu í gegnum líkamlega 

og andlega lækningu og yfirnáttúruleg 

kraftaverk. Margir, þar á meðal forstöðumenn 

og leiðtogar, hafa hlotið hvatningu og uppörvun 

í trúnni til að fylgja köllun sinni eftir, Guði til 

dýrðar. Kirkjan er einnig með starf í Jerúsalem, 

sem heitir „Jerusalem Revival.“ Frá árinu 2003 

hefur Steven varið vikum og stundum nokkrum 

mánuðum í einu, í Jerúsalem og þjónað þar. 

Starf Steven Shelley hefur breiðst út um 

heiminn og nú hefur hann þjónað persónulega 

í nærri sjötíu löndum. 


5

Drengur reistur 

upp frá dauðum 

William Branham lenti í Helsinki í 

Finnlandi, 14. apríl árið 1950. Nokkur 

fjöldi guðsþjóna var samankominn til 

að bjóða hann velkominn, þar á meðal 

Manninen forstöðumaður, sem hafði 

sent Bill fyrsta heimboðið og ungfrú 

May Isaacson, sem var finnsk-amerísk 

og ætlaði að vera túlkur Bill. 

Samkomurnar hófust það sama kvöld í 

stærsta samkomusal í Helsinki, Messuhalli 

salnum, sem tók um 25.000 manns 

í sæti. Fyrsta kvöldið komu aðeins um 

sjö þúsund manns. En það fór ekki hjá því að 

lækningarundrin sem menn urðu vitni að, höfðu 

mikil áhrif á þá sem tóku þátt í samkomunni þetta 

fyrsta kvöld. Vegna þess eins, að maður talaði við 

mann, þrefaldaðist áheyrendafjöldinn næsta 

kvöld. 

Bill var hissa á því hve frábrugðið Finnland 

var Ameríku. Seinni heimsstyrjöldinni hafði lokið 

fyrir fimm árum, en efnahagur Finnlands var 

ekki enn búinn að ná sér á strik. Fólkið var fátækt. 

Það var lítið um mat. Það eftirtektarverðasta af 

öllu var að bílana vantaði. Þótt 20 þúsund manns 

fylltu Messuhalli salinn, þá taldi Bill aðeins tíu 

bíla á bílastæðinu fyrir utan. Fólkið kom fótgangandi 

eða á hjólum. 

Því miður varð fimm daga hlé á samkomunum, 

þar sem Messuhalli salurinn hafði þegar verið 

leigður út til annars. 

Meðan á þessu hléi stóð, fór Branhamhópurinn 

með gamalli lest til Kuopio, 350 km norður af 

Helsinki. Hún er borg, ekki langt frá norðurheimskautsbaug. 

Föstudaginn 21. apríl, annan dag Bill í Kuopio 

buðu prédikararnir, sem skipulögðu ferðina, honum 

í hádegisverð á veitingastað uppi á hinni háu 

Puijohæð. Vegna hinnar hörðu andlegu baráttu 

sem hann hafði háð kvöldið áður á fyrstu 


Á flugvellinum í Finnlandi. 

samkomunni í Kuopio, var Bill að fasta, til að líkami 

hans mætti vera í nánara samfélagi við Guð 

fyrir samkomuna um kvöldið. Gegnum túlk sinn, 

May Isaacson, átti Bill ekki í neinum vandræðum 

með að hlusta og ræða við hina 30 prédikara sem 

sátu umhverfis veisluborðið. Borgarstjóri Kuopio 

var þar einnig og aðrir háttsettir fulltrúar borgarinnar. 

Gordon Lindsey hvatti Bill til að borða. 

„Nei, bróðir Lindsey, ég vil ekki borða fyrr en 

klukkan sex. En ég vil segja þetta. Eitthvað er um 

það bil að gerast. Ég veit ekki hvað það er, en ég 

finn það í anda mínum. Eitthvað andlegt er um 

það bil að eiga sér stað.“ 

Hádegisverðinum lauk klukkan þrjú. Áður en 

þeir héldu aftur til Kuopio, klifu Bill og nokkrir 

aðrir stigann upp í útsýnisturn, til að skoða umhverfið. 

Fyrir utan borgina sáu þeir mörg vötn 

og greniskóga, sem breiddu úr sér svo langt sem 

augað eygði. Bill leit í kringum sig og sá að eitthvað 

var um að vera fyrir neðan Pouijohæðina. 

Það leit út fyrir að bíll hefði lent ofan í skurði. Fólk 

kom hlaupandi í áttina að bílnum, en Bill var of 

langt í burtu til að sjá hvað hefði gerst. Frá þessu 

sjónarhorni séð leit fólkið út eins og maurar, sem 

sveimuðu í kringum leikfang. Það voru aðeins 

tveir bílar uppi á Pouijohæðinni. Flestir prédikararnir 

höfðu komið með leigubílum, sem dregnir 

voru af hestum. Bill steig inn í einn af þeim ásamt 

Gordon Lindsey, Jack Moore, May Isaacson og 

finnska forstöðumanninum, Vilho Soininen. Það 

tók þá að minnsta kosti tuttugu mínútur að komast 

niður að rótum hæðarinnar. Þegar þeir komu 

að staðnum sem allt umstangið snerist um, þá var 

bíllinn, sem Bill hafði séð ofan í skurðinum, farinn. 

Hinum megin við veginn stóð hópur manna 

umhverfis litla veru, sem lá með útbreidda arma 

í grasinu. 

„Það lítur út fyrir að hér hafi orðið slys,“ sagði 

Soininen forstöðumaður. „Ef til vill getum við 

hjálpað til.“ Þeir stöðvuðu bílinn og Vilho Souininen 

fór út til að aðgæta hvað hefði gerst. Ungfrú 

Isaacson fór á eftir honum. Þegar þau komu 

til baka, sagði ungfrú Isaacson söguna. Það hafði 

verið keyrt á tvo litla drengi, sem voru á leið heim 

úr skólanum. Þar sem svo fáir bílar voru í Finnlandi, 

voru drengirnir ekki vanir hraðri umferð. 

Þeir höfðu gleymt að líta í kringum sig, þegar þeir 

fóru yfir veginn og bíll hafði komið þeim að óvörum. 

Drengirnir hlupu í sitt hvora áttina, annar til 

suðurs en hinn til norðurs. Maðurinn í bílnum 

reyndi að sveigja hjá þeim og beygði í norður og 

steig á bremsurnar. Til allrar óhamingju missti 

fótur hans af bremsunni og steig á bensíngjöfina 

í staðinn. 

Drengirnir tveir áttu enga möguleika. Drengurinn 

sem hljóp til suðurs lenti á framstuðaranum 

og kastaðist yfir veginn og lenti með höfuðið á tré. 

Þótt hann væri alvarlega slasaður, var hann enn 

á lífi svo þeir höfðu hraðað sér með hann í bílnum 

á næsta sjúkrahús. Hinn drengurinn, sá sem 

hljóp til norðurs, fyrir honum fór enn verr. Bíllinn 

sem skrensaði til, hafði lent beint á honum og 

drengurinn dróst undir bílinn. Hann lenti undir 

afturdekkinu, sem þeytti honum hátt upp í loft. 

Hann hafði látist samstundis. 

Lögin í Finnlandi leyfðu ekki að dáni drengurinn 

yrði fluttur burt án leyfis foreldranna, þannig 

að einhver hafði farið til að ná í þau frá vinnu 

sinni á akrinum. Núna beið fólkið eftir að foreldrarnir 

kæmu. 

Lindsey og Moore fóru út til að líta á drenginn.

Branhamhópurinn uppi á Pouijohæðinni. Kari Holma – reistur upp frá dauðum. Bill og Vera Ihalainen. 

Þegar þeir sneru aftur til bílsins, var þeim brugðið. 

Jack Moore sagði: „Ég hef aldrei séð dreng svona 

illa leikinn. Ég get ekki annað en hugsað: ‚Hvað ef 

þetta væri drengurinn minn?‘ Bróðir Branham, þú 

ættir að fara og líta á þetta.“ 

Bill varð hugsað til síns eigin sonar, Billy Paul 

sem nú var 14 ára gamall. Hvað ef það kæmi nú 

símskeyti um að hann hefði kramist til bana í 

bílslysi? Sú hugsun fékk Bill til að gera sér grein 

fyrir hvernig vesalings móðurinni myndi líða, 

þegar hún kæmi af akrinum og sæi elskulegan son 

sinn liggja þarna kaldan og stífan í grasinu, með 

frakka yfir andlitinu. Bill fór út úr bílnum og gekk 

til hópsins sem stóð umhverfis dána drenginn. 

Þegar fólkið sá hann fór það að hvíslast á sín á 

milli. 

Ungfrú Isaacson sagði: „Er þetta ekki hræðilegt? 

Þetta fólk segir: ‚Hér er þessi kraftaverkamaður 

frá Ameríku. Hvað skyldi hann geta gert í 

þessu tilviki?‘“ 

Bill bandaði þessu frá sér sem einhverju sem 

skipti engu máli. „Þau skilja þetta bara ekki, það 

er allt og sumt.“ 

Nokkrar konur, klæddar í þykk síðpils og þung 

vinnustígvél, grétu í sorg sinni. Einn mannanna 

kraup niður og fjarlægði frakkann, sem huldi 

dána drenginn eins og teppi. Barnið leit út fyrir 

að vera um átta til tíu ára gamalt. Andlit hans 

var marið og blóðugt. Munnur hans var opinn og 

tungan lafði út úr munninum. Það sást aðeins í 

hvítuna í augum hans. Hann var í hefðbundnum 

finnskum klæðnaði, hálfbuxum og hvítum sokkum. 

Slysið hafði valdið því að annar skórinn hafði 

dottið af fæti hans og tærnar stóðu fram úr sokknum. 

Þetta var aumkunarverð sjón, sérlega sársaukafull 

fyrir Lindsey og Moore, sem báðir áttu 

unga drengi. Gordon Lindsey titraði og skalf og 

grét með ekkasogum. Bill fannst hann vera að 

kafna. Hann sneri sér frá og gekk í áttina að bílnum. 

Allt í einu fannst honum sem ósýnileg hönd 

héldi aftur af sér. Bill sneri sér við til að sjá hver 

þetta væri. Þótt undarlegt mætti virðast, þá stóð 

enginn nógu nálægt honum, til að hann hefði getað 

gripið í hann. Hann sneri aftur í átt til bílsins 

og reyndi að stíga eitt skref áfram. Aftur hélt þessi 

ósýnilega hönd aftur af honum. Þegar Bill leit aftur 

fyrir sig á slysstaðinn, þá sleppti hin ósýnilega 

hönd honum. Nú heyrði Bill hvínandi hljóð, eins 

og í þyrilvindi. Engill Drottins var nærri. Þá gerði 

Bill sér grein fyrir að það hlaut að vera eitthvað 

mikilvægt við þetta slys. Hann leit aftur á dána 

drenginn. Eitthvað virtist kunnuglegt við hann. 

Bill sneri sér að ungfrú Isaacson. „Spurðu prédikarana, 

hvort þessi drengur hafi verið í bænaröðinni 

í gærkvöldi.“ 

Nei, enginn af prédikurunum bar kennsl á 

drenginn. 

„Ég hef séð þennan dreng einhvers staðar, en ég 

man ekki hvar.“ Meðan Bill reyndi að muna, tóku 

augu hans eftir lagskiptri steinmyndun í landslaginu. 

Þá laust það hann eins og elding. Nú vissi 

hann hvar hann hafði séð þetta barn áður. Hann 

titraði af spenningi og kallaði til félaga sinna: 

„Bróðir Moore, bróðir Lindsey, munið þið eftir sýninni, 

sem ég sagði ykkur frá í Ameríku, um litla 

drenginn sem var reistur upp frá dauðum? Opnið 

Biblíurnar ykkar og lesið það sem stendur á saurblaðinu.“ 

Jack Moore opnaði Biblíuna sína og las hratt, 

það sem hann hafði skrifað fyrir tveimur árum. 

„Brúnt hár, brún augu, átta til tíu ára gamall, fátæklega 

klæddur í útlend föt… afmyndaður vegna 

slyss… land með grenitrjám og lagskiptum steinmyndunum.“ 

„Þetta er hann,“ sagði Bill. Hjarta hans sló hratt 

af spenningi, er hann minntist þess hver niðurstaða 

sýnarinnar var. „Svo segir Drottinn: ‚Þessi 

drengur mun lifna við á ný.‘“ 

Gordon Lindsey gapti af undrun. „Ætlar þú að 

segja mér að þetta limlesta barn muni anda á ný? 

Hvernig getur það verið?“ 

Bill fann fyrir straumi af sjálfstrausti fara gegnum 

sig. Það skipti ekki máli þótt drengurinn hefði 

verið dáinn í hálftíma. Sýnirnar höfðu aldrei 

brugðist. Hann gaf þessa djörfu yfirlýsingu: „Ef 

þessi drengur er ekki lifandi á ný eftir örfáar mínútur, 

þá getið þið sett skilti á bak mitt að ég sé falsspámaður. 

Athugið nú hvort þið getið ekki róað 

þessar konur niður.“ 

Meðan ungfrú Isaacson bað konurnar á staðnum 

að hafa stjórn á sér, kraup Bill við hlið dána 

drengsins og gætti þess að gera allt eins og 

hann hafði séð það gerast í sýninni. Hann bað: 

„Himneski faðir. Ég minnist þess þegar sonur þinn 

Jesús, sagði við lærisveina sína: ‚Læknið sjúka, 

vekið upp dauða, hreinsið líkþráa, rekið út illa 

anda. Gefins hafið þér fengið, gefins skuluð þér 

láta í té.‘ (Matteus 10:8) Fyrir meira en tveimur 

árum sýndir þú mér þessa stund í sýn. Ég geng 

fram samkvæmt Orði þínu, bæði þínu ritaða Orði 

og þínu talaða Orði gegnum sýn. Ég segi við dauðann: 

‚Þú færð ekki haldið þessu barni lengur. 

Slepptu takinu á honum í nafni Jesú Krists‘.“ 

Einhvers staðar á hinni dularfullu leið handan 

þessa lífs, nam sál staðar og sneri við. Brjóstkassi 

drengsins hófst þegar lungu hans fylltust af lofti. 

Augnalokin bærðust. Síðan opnuðust augu hans 

til heimsins á nýjan leik. Hann sneri höfðinu. 

Það breytti voli kvennanna í undrunaróp. Eftir 

augnablik í viðbót, settist drengurinn upp og 

gekkst undir skoðun. Ekki eitt bein í líkama hans 

var brotið. Drengurinn leit út fyrir að vera í fínu 

formi, fyrir utan einstaka skrámur og mar. 

Fréttirnar um kraftaverkið breiddust út um 

Kuopio, eins og skógareldur, sem kveikir í öllu 

á leið sinni. Það kvöld var áheyrendasalurinn 

í Kuopio fullsetinn. Trúin brann glatt í hjörtum 

manna og kraftaverkin voru fjölmörg. Næsta 

kvöld vildu svo margir komast inn í hina stóru 

byggingu, að sumir komust ekki inn. Það varð að 

læsa dyrunum snemma og mörg þúsund manns 

stóðu eftir úti á götu. Finnska ríkisstjórnin kallaði 

meira að segja út þjóðvarðliðið, til að halda uppi 

röð og reglu. 

Eftir samkomuna, var Bill um það bil að ganga 

inn um dyr hótels síns þegar ungt finnskt par, sem 

beið fyrir utan, henti sér yfir hann og þau töluðu 


7


Bill og túlkur hans 

May Isaacson 

svo hratt á finnsku, að jafnvel ungfrú Isaacson gat 

ekki skilið þau. Þau virtust hamstola, sérstaklega 

unga konan, sem hékk á Bill eins og hún ætti lífið 

að leysa. Lindsey, Baxter og Moore urðu bókstaflega 

að draga Bill burt frá þessu hamstola fólki, til að 

hann kæmist örugglega inn á hótelið sitt. Bill glataði 

næstum því frakkanum sínum. 

Ungfrú Isaacson varð eftir, til að reyna að komast 

að því hvað hjónin vildu. Tíu mínútum seinna kom 

hún upp til þess að gefa skýrslu. „Þetta eru foreldrar 

hins litla drengsins sem lenti í bílslysinu. Sonur 

þeirra er ennþá í dái og læknarnir halda að hann 

muni ekki lifa af. Foreldrarnir vilja að þú komir á 

sjúkrahúsið til að biðja fyrir honum.“ 

Móðirin og faðirinn litu út fyrir að vera á þrítugsaldri. 

Það var auðvelt að sjá það á fötum þeirra að 

þau voru fátæk. Móðirin, sem ennþá grét og var 

flumósa, fleipraði út ósk þeirra. Ungfrú Isaacson 

þýddi: „Komdu og læknaðu barnið okkar. Hann er 

ennþá meðvitundarlaus og læknirinn segir að hann 

sé að deyja.“ 

Bill svaraði: „Mér þykir það leitt, en ég get ekki 

læknað barnið ykkar.“ 

„Þú læknaðir hinn drenginn.“ 

„Nei, Jesús Kristur læknaði hinn drenginn, ekki 

ég. Ég hafði ekkert með það að gera. Fyrir meira en 

tveimur árum sýndi Drottinn mér sýn um að hinn 

drengurinn yrði reistur upp frá dauðum. Hann 

sýndi mér aldrei neitt um þennan dreng.“ 

„Sjáðu þá sýn um son okkar.“ 

Bill hristi höfuðið. „Ég get ekki séð sýnir að eigin 

ósk. En ég mun biðja fyrir syni ykkar, að Guð lækni 

hann. Samt er það algerlega í Guðs vald sett og fer 

eftir trú ykkar. Eruð þið kristin?“ 

Hvorugt þeirra var kristið. Bill útskýrði fagnaðarerindið 

í einföldu máli. „Vitið þið, að þið eruð að 

biðja Guð mikils með því að biðja Hann að lækna 

son ykkar, þegar hvorugt ykkar hefur gefið Honum 

líf sitt. Hugsið þetta svona, ef sonur ykkar deyr, þá 

mun Guð taka við honum inn í Guðsríki, af því hann 

er svo ungur, að hann ber ekki enn ábyrgð á lífi 

sínu. Ef þið deyið síðan sem syndarar, þá getið þið 

aldrei séð hann aftur. En ef þið takið við Jesú Kristi 

sem Frelsara ykkar, þá munið þið einhvern tíma sjá 

hann á himnum, þótt hann deyi núna, því kristnir 

fara þangað þegar þeir deyja. Af hverju gefið þið 

ekki Jesú Kristi líf ykkar á þessari stundu? Þegar 

þið eruð orðin kristin, getið þið farið til Guðs í trúartrausti 

og beðið Hann að lækna son ykkar. Ef til vill 

þyrmir Guð honum.“ 

Þetta fannst ungu foreldrunum hljóma eins og tilboð 

sem þau gætu ekki tapað á. Þau krupu öll á gólfinu 

og Bill leiddi hjónin í einfaldri bæn, þar sem þau 

báðu Jesú Krist að verða Drottin í lífi sínu. Um leið 

og því var lokið stökk unga móðirin á fætur. Hún var 

óðamála og taugatrekkt: „Sjáðu nú sýn fyrir mig.“ 

„Ég sagði þér, að ég get ekki látið Guð sýna mér 

sýn. Ef Hann gerir það ekki, þá gerir Hann það ekki. 

Ef Hann gerir það, þá skal ég samstundis láta ykkur 

vita af því. Skiljið eftir símanúmer, þar sem ég get 

náð í ykkur.“ 

Það var ekki nógu gott fyrir hina örvæntingarfullu 

móður. Næsta dag, sunnudaginn 23. apríl, hringdi 

hún á hótelið á fimmtán mínútna fresti, til að 

spyrja ungfrú Isaacson: „Er hann búinn að sjá sýnina?“ 

Þegar hér er komið sögu, voru liðnir þrír dagar 

síðan dáni drengurinn var reistur upp. Fréttirnar 

höfðu borist alla leið til Lapplands. Fólk hafði 

streymt inn í Kuopio alls staðar að úr héraðinu 

og um miðjan dag, var samkomusalurinn orðinn 

fullur. Þegar tími var kominn fyrir Bill að láta sjá 

sig, þá komst hann að því að hann komst ekki að 

húsinu án hjálpar. Sýslumaðurinn hafði fengið 

þjóðvarðliða sér til aðstoðar. Þessir menn slógu 

hring um trúboðann og þrömmuðu áfram með 

reiddum sverðum. Mannfjöldinn opnaði þeim 

leiðina með virðingu. 

Verðirnir leiddu Bill inn á fyrstu hæð áheyrendasalarins 

og læstu dyrunum á eftir honum. Aðalhópurinn 

varð eftir fyrir utan, meðan fjórir verðir, 

tveir fyrir framan og tveir fyrir aftan urðu eftir hjá 

Bill, til að fullvissa sig um að hann kæmist alla leið 

upp á sviðið. Stór kjallarinn var næstum tómur, fyrir 

utan örfáa einstaklinga, sem biðu í röð eftir að 

komast á salernin. Tónlistin barst niður til þeirra frá 

salnum fyrir ofan. Finnsk sálmalög sungin í tregakenndri 

tóntegund. Bill gekk yfir að stigaganginum. 

Hann var ekki langt kominn, þegar dyrnar að 

kvennasalerninu opnuðust og bækluð stúlka haltraði 

út á hækjum. Hún var um það bil tíu ára gömul. 

Slitið og ójafnt hár hennar hékk niður fyrir herðar. 

Það leit út fyrir að hún hefði sjálf klippt það með 

skærum. Kjóllinn var gatslitinn fyrir neðan hné. 

En það sem fékk Bill til að nema staðar og stara á 

hana, voru spelkur hennar. Hann hafði aldrei áður 

séð barn sem var jafn illa bæklað, en gat samt staðið 

á tveimur fótum og hreyft sig. Annar fótleggurinn 

var sterkur og heill, hinn var máttlaus og gagnslaus, 

nokkrum sentímetrum of stuttur. Á þessum fæti var 

þykkbotnaður skór. Fótleggur hennar var íklæddur 

þungum spelkum sem var haldið uppi með málmhring, 

sem var utan um mittið. Þarna var einnig 

annað, sem Bill skildi ekki. Strengur var festur í 

tána á skónum og lá yfir öxlina og niður bakið og 

var að lokum festur í málmhringinn, sem var utan 

um mittið. 

Um leið og stúlkan sá að Bill var að horfa á hana, 

laut hún höfði og tárin runnu niður kinnar hennar. 

Það glitraði á þau undir sterku rafmagnsljósinu 

í loftinu. Bill var viss um að þessi stúlka vissi hver 

hann var og hann hafði það á tilfinningunni að 

hana langaði að koma til hans, en væri hrædd um 

að það væri óviðeigandi. 

Hermennirnir fyrir framan Bill staðnæmdust og 

litu aftur fyrir sig, til að aðgæta hvers vegna hann 

héldi ekki áfram. Hermennirnir tveir fyrir aftan 

hann ýttu á hann að halda áfram. Þar sem enginn 

af þessum fjórum hermönnum talaði ensku, þá 

gaf Bill merki með höfðinu að hann vildi bíða um 

stund. Þegar stúlkan leit aftur upp, benti Bill henni 

að hann vildi að hún kæmi til sín. Hún haltraði í 

áttina til hans. Nú sá Bill hvaða tilgangi strengurinn 

þjónaði sem var festur í skótána og lá yfir öxlina. 

Fyrst setti hún báðar hækjurnar fyrir framan 

sig, síðan hallaði hún sér fram á hækjurnar og lyfti 

annarri öxlinni. Það ýtti fæti hennar áfram. Þetta 

virtist klunnalegt, en það virkaði. Bill fann hjarta 

sitt bráðna af samúð. 

Þegar þessi bæklaða stúlka komst alla leið til 

hans, tók hún upp frakkalaf Bill, lyfti því upp að 

andliti sínu, kyssti það og lét það síðan falla á sinn 

stað. Tárin streymdu úr bláum augum hennar. Hún 

laut höfði og tókst einhvern vegin að hneigja sig, 

meðan hún tók í pils sitt. Hún þakkaði vandræðalega 

fyrir sig á finnsku. 

Bill sá skugga fyrir ofan höfuð hennar, sem 

dofnaði og breyttist í mynd stúlkunnar, þar sem 

hún gekk í loftinu á tveimur jafngóðum fótleggjum. 

„Vina,“ sagði hann spenntur. „Þú getur tekið þessar 

spelkur af þér núna. Guð er búinn að lækna þig.“ 

Auðvitað skildi hún ekki ensku og þar sem 

enginn var þarna sem gæti túlkað, þá höfðu orð 

hans enga þýðingu í hennar eyrum. Verðirnir fyrir 

aftan hann ákváðu að hann væri búinn að taka 

nógu langan tíma og tóku að þrýsta honum í áttina 

að stigaganginum. Bill fékk ekki að gert og hugsaði: 

„Ó Guð, einhvern daginn mun hún skilja þetta.“ 

Þegar þessir tötralegu Lappar sáu táknin, sem 

sannaði að Jesús Kristur lifir, þurftu mörg hundruð 

manns ekki að fara nærri fyrirbænaröðinni til að 

fá lækningu sína. Frá pallinum, gat Bill séð fólkið 

kasta frá sér hækjum og standa upp úr hjólastólum. 

Eftir að Bill hafði lokið við seinni bunkann af 

bænakortunum, lagði Howard hönd á öxl bróður 

síns og aðvaraði hann: „Þetta er líklega nóg í kvöld, 

Bill. Þú átt margar samkomur eftir í þessari ferð og 

við viljum ekki að þú ofgerir þér.“ 

„Ég á enn einhvern mátt eftir, Howard. Við skulum 

kalla upp fleiri bænanúmer. Byrjum á númer 45.“ 

Meðan Howard safnaði saman síðustu 10 sjúklingunum 

í bænaröðina, sneri Bill baki í áheyrendur 

og drakk vatnsglas. Hann heyrði hringla og skrölta í 

einhverju á bak við sig. Þegar hann sneri sér við, sá 

hann sömu bækluðu stúlkuna og hann hafði talað 

við í kjallaranum. Nú var hún að burðast við að komast 

upp á pallinn. Kortið hennar var númer 45.

Hjarta Bill fylltist gleði. Hann sneri sér að ungfrú 

Isaacson og sagði: „Ég vil að þú endurtakir nákvæmlega 

það sem ég er að segja, jafnvel þótt þú 

skiljir ekki hvers vegna ég segi það.“ Stúlkan brosti 

meðan hún haltraði til hans. Hún hafði misst eina 

framtönnina. Bill sagði: „Þú ert stúlkan, sem ég 

hitti niðri áður en samkoman hófst, ekki satt?“ 

„Jú,“ svaraði hún. „Ég heiti Vera Ihalainen. Ég er 

munaðarlaus eftir stríðið. Rússarnir drápu foreldra 

mína. Núna bý ég í tjaldi, hérna í Kuopio. Heldur 

þú að Jesús muni lækna mig?“ 

„Jesús er þegar búinn að lækna þig, vina. Hann 

læknaði þig niðri, áður en samkoman hófst. Farðu 

og sestu hérna niður og biddu einhvern að hjálpa 

þér að taka af þér spelkurnar. Leyfðu mér síðan að 

sjá þig.“ 

Meðan finnskur guðsþjónn var að leysa spelkurnar 

af Veru, gekk Bill í áttina að næsta sjúklingi. 

Skyndilega heyrðist skerandi óp og hér kom 

Vera. Hún hrópaði og hélt á spelkunni í annarri 

hendinni og hækjunum í hinni. Hún hljóp um. Berir 

fætur hennar þrömmuðu um trépallinn og hún 

hoppaði eins og ungt hreindýr. Rödd Bill bættist í 

hóp áheyrenda sem lofuðu Drottin hástöfum. 

Eftir samkomuna hjálpaði Howard, Bill að komast 

aftur heim á hótelið. Meðan þeir gengu í gegnum 

anddyri hótelsins, spjallaði Howard um daginn 

og veginn og reyndi að ná bróður sínum niður úr 

smurningunni og aftur inn í hinn jarðneska heim. 

„Bill, manstu þegar við vorum á Prins Albert hótelinu 

og þú borðaðir þennan hræðilega kanadíska 

brjóstsykur?“ 

„Aha.“ 

„Ef þér fannst hann vera vondur, þá ættirðu að 

bragða á sumu af þessu finnska sælgæti. Ég býst 

við að það sé skortur á sykri, eins og öllu öðru, svo 

þeir bæta það upp með mjölva. Prófaðu þetta.“ 

Howard setti tvo mola í hönd bróður síns, en Bill 

borðaði þá ekki. 

Þeir fóru út úr lyftunni og fóru framhjá eina símanum 

fyrir þá hæð hótelsins. Hann var gamaldags. 

Það var handfang til að hringja í símstöðina og 

heyrnartól, sem leit út eins og bjalla á enda strengs. 

„Hinn drengurinn, sem lenti í bílslysinu, er ennþá 

í dái sagði ungfrú Isaacson. Móðir hans hefur 

hringt í hótelið á fimmtán mínútna fresti í allan 

dag, til að spyrja hvort þú sért búinn að sjá sýn. 

Ef hún heldur því áfram á morgun, þá mun það 

gera mig vitlausa.“ Ungfrú Isaacson skellti aftur 

hurðinni að herbergi sínu. 

„Drottinn hefur enn ekki sýnt mér neitt um 

hann,“ sagði Bill, þegar hann opnaði hurðina að 

herbergi sínu og fór inn. 

Bill lagði Biblíuna sína og sælgætismolana tvo 

á antikborð með marmaraplötu. Hann gekk yfir 

að glugganum. Hann leit til austurs, í áttina að 

Rússlandi. Þótt það væri um miðnæturbil, leit 

næturhimininn frekar út eins og það væri rökkur 

í Indíana. Það var nógu bjart til að lesa dagblaðið. 

Þetta var land miðnætursólarinnar, svo 

nærri norðurheimskautsbaug að í apríl seig sólin 

rétt eitt augnablik til viðar bak við sjóndeildarhringinn, 

áður en hún hélt aftur upp á við til að 

hefja næsta dag. Göturnar voru fullar af fólki, 

sem var að koma út úr samkomusalnum og 

spjallaði saman. Án efa brunnu á því þeir miklu 

atburðir, sem það hafði orðið vitni að á samkomunni 

þetta kvöld. Síðan fylgdist Bill agndofa með, 

þegar hópur af finnskum hermönnum faðmaði 

hóp af rússneskum hermönnum. Bill hugsaði: 

„Hvað sem getur fengið Finna til að klappa á öxl 

Rússa getur gert út um öll stríð á jörðinni. Já, 

Jesús Kristur er svarið.“ 

Bill lyfti höndum í tilbeiðslu. „Himneski Faðir, 

þú ert dásamlegur. Hve ég elska þig fyrir að lækna 

þessa veslings munaðarlausu stúlku í kvöld. Ó, 

mikli Jehóva Guð, hve þú ert undursamlegur. Einhvern 

tíma munt þú sundurrífa þennan austurhimin 

og snúa aftur, í þetta skipti í dýrð. Mörg þúsund 

Finnar munu ganga fram til eilífs lífs vegna þeirrar 

ákvörðunar, sem þeir tóku í kvöld. Ó, Jesús Kristur, 

Meistari minn og Drottinn, hve ég dái þig, hve mér 

þykir vænt um að vinna fyrir þig.“ 

Bill heyrði glamra í einhverju á bak við sig. Bill 

sneri sér við og brá við að sjá engil Drottins standa 

við hliðina á antikborðinu. Engillinn leit eins út 

og ávallt, hávaxinn, breiðvaxinn, skegglaus, húðin 

með ólívublæ og sítt svart hár sem féll niður á 

herðar. Hann var klæddur í hvítan kyrtil sem huldi 

ekki alveg bera fætur hans. Svipur hans var strangur, 

eins og venjulega. Fyrir ofan engilinn sveif ljósið 

sem ávallt var til staðar. Handleggir engilsins voru 

krosslagðir eins og ávallt, en hann hlaut að vera nýbúinn 

að krossleggja þá, vegna þess að á borðinu 

var vasi, sem hafði ekki verið þar áður. Hljóðið sem 

Bill heyrði hlaut að hafa komið, þegar engillinn 

setti vasann niður á marmaraplötuna. Bill vissi að 

þetta var ekki sýn. Engillinn og vasinn voru báðir 

jafn raunverulegir og hann sjálfur. Ef Bill hefði þorað 

það, vissi hann að hann hefði getað teygt sig og 

snert þá, en hann vogaði sér það ekki. 

Upp úr vasanum stóðu tvær gular páskaliljur. 

Önnur hallaðist til norðurs og hin til suðurs. Engillinn 

leit á blómin og spurði: „Hvað er þetta?“ 

„Mér sýnist þetta vera páskaliljur,“ svaraði Bill. 

„Þessi blóm tákna drengina tvo, sem lentu í 

bílslysinu fyrir þremur dögum. Drengurinn sem féll 

í norðurátt dó samstundis, en honum var gefið lífið 

á ný. Drengurinn sem hentist til suðurs, er að deyja, 

jafnvel á þessari stundu.“ 

Bill fylgdist með blóminu, sem hallaðist til 

suðurs, detta skyndilega á borðið, meðan það sem 

hallaðist til norðurs laut hægt niður, eins og annar 

vísir á klukku, sem sígur neðar við hvert tif. 

Engillinn spurði: „Hvað lét bróðir þinn þig fá?“ 

„Tvo sælgætismola.“ 

„Borðaðu þá.“ 

Molarnir tveir lágu sitt hvoru megin við vasann 

samhliða blómunum. Bill tók upp annan molann 

og setti hann upp í munn sinn. Hann bragðaðist vel. 

Meðan Bill tuggði sælgætið, reisti páskaliljan sem lá 

niðurlút á borðinu, sig við og varð upprétt. En blómið 

sem var til suðurs hélt áfram að síga niður hægt 

og hægt. Tikk, tikk, tikk! 

„Borðaðu nú hinn molann,“ skipaði engillinn. 

Bill bar hinn sælgætismolann upp að munni 

sér og tók að tyggja. Hann bragðaðist hræðilega. 

Bragðið var svo einhæft og sterkjukennt, að Bill 

spýtti honum aftur í hönd sína. 

Engillinn varaði hann við: „Ef þú borðar ekki 

þennan mola, þá mun hinn drengurinn deyja.“ 

Þegar hér var komið lá hin páskaliljan næstum 

á borðinu. Bill setti hinn molann upp í sig. Hann 

bragðaðist hræðilega, en hann tuggði hann samt 

sem áður upp til agna. Þegar hann hafði kyngt 

honum, spratt hið hnígandi blóm aftur upp og 

varð jafn beint og félagi þess. Engillinn hneigði 

höfuð sitt lítið eitt og tók upp blómavasann, síðan 

varð hann að móðu, sem gufaði upp í ljósið 

sem hringsnerist fyrir ofan hann og var horfinn. 

Í nokkrar mínútur stóð Bill hreyfingarlaus og 

fannst hann vera dofinn um allan skrokkinn. Að 

lokum staulaðist hann fram á gang og hrópaði: 

„Ungfrú Isaacson, komdu fljótt.“ 

Ungfrú Isaacson hratt dyrum herbergis síns 

upp á gátt. „Bróðir Branham, hvað er það? Hvað 

hefur komið fyrir?“ 

„Ég var að enda við að hitta engil Drottins í 

herberginu mínu og hann gaf mér orð um hinn 

drenginn sem lenti í slysinu. Ég vil að þú hringir 

í ungu móðurina og segir henni: Svo segir Drottinn: 

‚Sonur þinn mun lifa‘.“ 

Ungfrú Isaacson hljóp að enda gangsins og 

tók símtólið af tækinu. Hún sneri handfanginu 

til að hringja í símavörðinn, sem hringdi síðan 

heim til foreldranna. Ungfrú Isaacson talaði 

stuttlega á finnsku, hlustaði og lagði síðan á. 

„Þetta var barnapían. Hjónin fóru á spítalann fyrir 

hálftíma síðan. Það lítur út fyrir að þau hafi 

fengið símtal og þeim verið sagt að drengurinn 

væri að deyja.“ 

„Allt í lagi,“ sagði Bill. „Þá hringjum við í spítalann. 

Ég sagði henni að ég myndi hringja í hana 

um leið og Guð sýndi mér eitthvað.“ 

Aftur hringdi ungfrú Isaacson í símavörðinn, 

sem tengdi hana við sjúkrahúsið. Brátt var hún 

að segja ungu móðurinni frá á finnsku. „Bróðir 

Branham segir: Svo segir Drottinn: ‚Sonur ykkar 

mun lifa og ekki deyja‘.“ 

Ungfrú Isaacson hlustaði eitt andartak og leit 

síðan á Bill með undrunarbrosi. „Móðirin segir 

að hún viti það. Þegar þau komu á sjúkrahúsið 

var hjartsláttur barnsins að verða æ veikari. Þau 

stóðu yfir honum og biðu eftir að hann tæki síðustu 

andvörpin, þegar púlsinn varð allt í einu 

eins sterkur og nokkru sinni fyrr. Síðan opnaði 

hann augun og talaði við þau. Hugsun hans er 

skýr og það lítur út fyrir að allt sé í lagi með hann. 

Læknarnir eru furðu lostnir. Þeir segja að ef hann 

sé raunverulega jafn hress og hann líti út fyrir að 

vera, þá geti hann farið heim í fyrramálið.“ 

Bill kinkaði ánægður kolli. „Segðu henni 

hve hamingjusöm við erum vegna drengsins. 

Og minntu hana á að það var ekki ég, né var 

það sýnin sem læknaði son hennar. Það var trú 

hennar á Jesú Krist, sem gerði út um málið.“ 


9

Bæklað barn 

borið í kirkju 

Á heldur litlu hóteli skammt fyrir utan 

Osló, höfuðborg Noregs, sitja allmargir 

gestir. Enda var páskahelgin í 

hönd og gott að vera þarna á kyrrlátum 

stað, borið saman við ys og þys 

stórborgarinnar. 

Það var kominn föstudagurinn langi. 

Þótt meira en 19 aldir væru liðnar síðan 

sá atburður gerðist, er gefur deginum 

nafn og merkingu, er máttur 

boðskaparins svo mikill, að hann getur kallað 

konur og karla til djúprar hugleiðingar enn 

þann dag í dag. Gegnum aldanna rás renna 

áhrifin máttug og þung enn til allra hugsandi 

manna. Um stund verður öldungurinn hljóður 

frammi fyrir þeim harmræna atburði, sem 

dagurinn minnir á. Jafnvel barnið er ekki 

ósnortið af þýðingu dagsins. Næm sál þess 

greinir það jafnvel skýrar en hinn fullorðni, 

hvað dimmt var á Golgata þann dag og það 

skynjar gegnum hamarshöggin, sem þaðan 

berast, að sá sem er að deyja er „vinur barnanna“ 

í altækari merkingu en allir aðrir. 

Á hótelinu í Lillehammer er komið fast að 

morgunverði. Hljómur borðklukkunnar smýgur 

inn í herbergi gestanna og boðar þeim: Nú er 

árbítur. Innan stundar eru allir sestir við borð. 

Meðal gestanna var móðir með bæklað barn, 

sem ekki gat gengið. Eftir morgunverðinn fer 

barnið að biðja mömmu sína að lofa sér að 

fara í kirkju þennan dag. Þegar móðirin tekur 

bæn barnsins heldur fálega, segir barnið: 

„Mamma það er föstudagurinn langi í dag og 

mig langar í kirkju. Viltu ekki lofa mér að fara?“ 


Þarna var að minnsta kosti einn maður meðal 

gestanna, sem veitti þessu nána athygli og 

það var útlendingur. Það snerti hann djúpt, 

hvað bæn barnsins var innileg og það hjálparlaust 

og jafnframt hvað honum virtist móðirin 

vera lítið snortin af bæn barnsins. Þegar hann 

sá, að hún ætlaði ekkert að sinna barninu í 

þessu efni, fann hann mjög til með því. Hann 

gekk nú til móðurinnar og bauð henni að bera 

barnið til kirkjunnar í borginni, heldur en það 

gæti ekki fengið ósk sína uppfyllta. 

Móðurinni þótti ákaflega vænt um nærgætni 

þessa útlenda manns. Jafnframt skildi 

maðurinn, að ástæðan fyrir því að konan hafði 

ekki sinnt barninu betur í þessu efni, mundi 

fremur hafa stafað af úrræðaleysi en vöntun á 

kærleika. 

Þessi óþekkti útlendingur tók nú barnið 

í fang sér og bar það í kirkjuna og naut guðsþjónustunnar 

með því af heilum hug. Skyldi 

vera fjarri að álykta, að maður þessi hafi verið 

betur undirbúinn þessa guðsþjónustu en 

flestir aðrir, þegar bæklaða barnið er fráskilið, 

vegna þess að hann var genginn inn í þann 

fórnaranda, sem einkennir boðskap dagsins? 

Boðskapur kennimannsins var skýr og 

sannfærandi. Hann benti á Krist krossfestan 

fyrir syndir manna og hið mikla gjald, sem 

frelsarinn varð að gjalda fyrir sekt mannkyns. 

Bent var líka á, hver viðbrögð allra 

manna ættu með réttu að vera gagnvart þeim 

óumræðilega kærleika Guðs sonar, sem deyr 

saklaus fyrir seka. Eðlileg viðbrögð væru þau 

að „hvert barn, hvert ljóð sem lifir, skal lúta 

krossins mynd“. 

Eftir guðsþjónustuna bar útlendingurinn 

barnið heim aftur úr kirkjunni og færði það 

móður þess á hótelinu. Þegar hann hafði lokið 

þessari kærleiksþjónustu, vék hann einn til 

herbergja sinna og var þar lengi dags, án þess 

að blanda geði við nokkurn mann. 

Þegar hann kom aftur til gestanna á hótelinu, 

hafði hann lokið annarri guðsþjónustu 

og henni ekki síðri en presturinn hafði 

flutt í kirkjunni um morguninn, því að þessi 

guðsþjónusta, sem þarna fór fram á hótelherberginu, 

mun lengi varpa ljóma á nafn hans. 

Útlendingurinn sem þarna var að verki, var

Ég kveiki á kertum mínum 

við krossins helga tré. 

Í öllum sálmum sínum 

hinn seki beygir kné. 

Ég villtist oft af vegi. 

Ég vakti oft og bað. 

Nú hallar helgum degi 

á Hausaskeljastað. 

Í gegnum móðu’ og mistur 

ég mikil undur sé. 

Ég sé þig koma, Kristur, 

með krossins þunga tré. 

Af enni daggir drjúpa, 

og dýrð úr augum skín. 

Á klettinn vil ég krjúpa 

og kyssa sporin þín. 

Þín braut er þyrnum þakin, 

hver þyrnir falskur koss. 

Ég sé þig negldan nakinn 

sem níðing upp á kross. 

Ég sé þig hæddan hanga 

á Hausaskeljastað.- 

Þann lausnardaginn langa 

var líf þitt fullkomnað. 

Að kofa og konungshöllum 

þú kemur einn á ferð. 

Þú grætur yfir öllum 

og allra syndir berð. 

Þú veist er veikir kalla 

á vin að leiða sig. 

Þú sérð og elskar alla, 

þó allir svíki þig. 

íslendingur. Það var Davíð Stefánsson frá 

Fagraskógi. Og guðsþjónustan sem hann hafði 

lokið, var að yrkja hinn gullfallega sálm: „Ég 

kveiki á kertum mínum“. 

Þegar kristnir menn syngja þennan fagra 

sálm, þá mættu þeir minnast þess, að orsök þess 

að hann varð til, var að skáldið fann sárt til með 

ósjálfbjarga barni, og gerði byrðar þess að sínum 

og bar það í helgidóm Guðs á föstudaginn langa, 

til þess að barnið fengi að heyra söguna um 

Hann, sem dó fyrir það. Slík kærleiksþjónusta fer 

ekki fram hjá Guði, því að Kristur sagði: „Hver 

sem gefur yður bikar vatns að drekka, vegna 

þess að þér eruð Krists, sannlega segi ég yður, 

hann mun alls ekki missa af launum sínum.“ 

Þarna komu launin, með því að skáldinu var gefinn 

andans innblástur til þess að hann gæti gefið 

íslensku þjóðinni, þessa ódauðlegu perlu. 

Heimild: Gimsteinar á götuslóðum - 

Ásmundur Eiríksson tók saman 

Ég fell að fótum þínum 

og faðma lífsins tré. 

Með innri augum mínum 

ég undur mikil sé. 

Þú stýrir vorsins veldi 

og verndar hverja rós. 

Frá þínum ástareldi 

fá allir heimar ljós. 


11

„Hvernig gat það gerst, að litla eyjan 

okkar ætti eftir að hafa svo afgerandi 

áhrif á sögu svo stórkostlegar þjóðar 

(Ísraels)?“ Frásögn Abba Eban ofl. af 

atburðum á þingi Sameinuðu þjóðanna 

í nóvember 1947 


Þegar Allsherjarþingið kom 

saman þann 27. nóvember árið 

1947, þá vorum við svartsýnir. 

Það voru öll líkindi til þess, að 

ef atkvæðagreiðsla færi fram, 

þá mundum við ekki ná tilskildum 

meirihluta, 2/3 atkvæða. Daginn áður, þá 

virtust líkindin vera okkur í hag. En nákvæmlega 

á þeirri stundu, hafði franski fulltrúinn, 

Alexandre Parodi, óskað eftir frestun á fundinum. 

Á þeim 24 tímum, sem síðan höfðu liðið, 

þá höfðum við misst fylgi. Fulltrúi Uruguay, 

Rodriguez Fabregat prófessor, hóf langan fyrirlestur 

sem við hlutum að túlka sem málþóf. 

Þegar mínúturnar liðu, virtist öll von vera úti. 

Það var þá, sem forseti þingsins, Ambassador 

Aranha, endurnýjaði vonir okkar. Hann hafði 

komist að því, að nú var orðið áliðið og mikilvæg 

ákvörðun lá fyrir þinginu og daginn 

eftir var frídagur í Bandaríkjunum, þakkargjörðardagurinn. 

Aranha frestaði fundinum 

með styrkri hendi, og hlustaði ekki á mótmæli 

Araba. Það var ljóst, að við mundum 

vita afdrif málsins hinn 29. nóvember og að 

28. nóvember yrði dagur mikillar vinnu. 

Við unnum aftur töluvert fylgi þennan 

þakkargjörðardag. Við höfðum nú góða 

ástæðu til að ætla, að við fengjum atkvæði 

Filippseyja og Líberíu. Fréttir frá Frakklandi 

voru af skornum skammti, en jákvæðari en 

áður. Samt vissum við að málið gæti orðið 

leiksoppur smávægilegra atvika á þinginu. 

Ekkert var tryggt, en sömuleiðis hafði ekkert 

tapast fyrir fullt og allt. 

Teningnum var kastað og það var afar lítið 

sem flestir okkar gátu gert, nema að biðja 

fyrir komandi atkvæðagreiðslu. Samt sem 

áður, þá voru nokkur atriði, sem þurfti að 

sinna svo ekki kæmu upp vandamál og úrslitin 

yrðu ótvíræð. Sendinefnd Araba, sem 

Chamille Chamoun veitti forstöðu, ákvað að 

setja upp leiksýningu, með því að bera fram 

miðlunartillögu, til þess að koma í veg fyrir 

að skiptingartillagan yrði samþykkt. Pólitíska 

nefndin, hafði þegar hún ákvað að 

leggja fram skiptingaráætlunina, sett á stofn 

nefnd þriggja ríkja sem átti að kanna hvort 

hægt væri að finna samkomulagsleið. Við 

vissum að þetta var ómögulegt. Ef samkomulagsleiðin 

hefði verið fær, þá væri engin þörf 

fyrir umræður á Allsherjarþinginu. Þeir meðlimir 

þingsins, sem útnefndir voru til að rannsaka 

samkomulagsleiðina, voru frá Ástralíu, 

Thailandi og Íslandi. Íslenski fulltrúinn, 

ambassador Thor Thors, átti að vera framsögumaður. 

Um morguninn hinn 29. nóvember, hafði 

thailenski fulltrúinn prins Subhasvasti tekið 

þá viturlegu ákvörðun að fara með skipinu 

Queen Mary, áleiðis til Bangkok, að því 

er virtist vegna uppreisnarástands heima fyrir, 

en í raun var það vegna þess að hann vildi 

forðast að þurfa að greiða atkvæði gegn skiptingu. 

Formaður nefndarinnar, Dr. Herbert V. 

Evatt hafði ákveðið að yfirgefa New York 

þann 27. nóvember og taka síðdegislestina 

til San Fransisco, þar sem hann átti bókað 

far með skipinu Matsonia heim til Ástralíu. 

Talið er að ástæða þess að Dr. Evatt, yfirgaf 

þingið hafi verið sú, að hann hafi ekki viljað 

styggja fulltrúa Arabaríkjanna meira en orðið 

var, þar sem hann hafi þá þegar verið farinn 

að undirbúa framboð sitt til embættis forseta 

Allsherjarþingsins árið eftir.

Lykilhlutverk 

Íslands 

við endurreisn Ísraelsríkis 

Það var enn nokkur uggur meðal fólks hjá 

Gyðingastofnuninni (Jewish Agency), sérstaklega 

ef Allsherjarþingið fengi ekki jákvæð 

skilaboð gagnvart skiptingu frá íslenska 

fulltrúanum, þá yrði atkvæðagreiðslu 

um tillöguna frestað og menn færu enn að 

leita að ímyndaðri samkomulagsleið. 

Hvað sem því leið, þá mundi Thor Thors 

verða fyrsti ræðumaðurinn þennan sögulega 

dag og það virtist mikilvægt að hann setti jákvæða 

umræðu af stað. Þess vegna, byrjaði ég 

daginn þann 29. nóvember á því að heimsækja 

hann á Barclay hótelið. Mér fannst staða mín 

vera dálítið sérkennileg og mér þótti við hæfi 

að segja honum það hreint út. Gyðingaþjóðin 

stóð nú á tímamótum. Ef við næðum árangri, 

þá mundi þúsund ára draumur rætast. Ef okkur 

mistækist, þá gæti sá draumur slokknað í 

margar kynslóðir. Lykillinn að þessum vendipunkti, 

á fyrsta hluta fundarins hjá SÞ, yrði í 

höndum lítils eyríkis í miðju Atlantshafi með 

íbúafjölda innan við 175.000 manns. Það er 

einn eiginleiki fjölþjóðlegra diplómatískra 

samskipta, að ríkisstjórnir þurfa stundum að 

skera úr um stórmál, sem þær eru aðeins fjarlægur 

áhorfandi að, en er lífsspursmál fyrir 

þjóðir langt í burtu. Framtíð okkar sem þjóðar 

á einum mesta örlagadegi sögunnar, byggðist 

á því viðhorfi eða andrúmslofti sem skapað 

yrði á þinginu af fulltrúa Íslands. Ég bað 

ambassador Thor Thors um að velta fyrir sér 

þeim sögulegu tíðindum sem hér væru í uppsiglingu. 

Hann svaraði af mikilli tilfinningu. Hann 

sagði að Ísland stæði mun nær hlutskipti 

Gyðinga en ég héldi. Íslensk menning væri 

gegnsýrð af biblíulegum minnum. En það 

sem meira væri, á Íslandi væri bæði þrjóskt 

og fastheldið lýðræði og þjóð sem hefði öld 


13

Blaðamenn, sjónvarpsog 

útvarpsfréttamenn 

víðsvegar að úr heiminum 

höfðu safnast saman í 

hliðarsölunum, meðan 

sæti fulltrúanna og 

áhorfendabekkirnir voru 

troðfullir, meira en 

nokkru sinni áður. 

eftir öld vandlega varðveitt þjóðararfinn, sem 

væri sérstakt tungumál og bókmenntir. Íslendingar 

sem væru harðákveðnir í að vera 

þeir sjálfir, hefðu ávallt hafnað því að yfirgefa 

þetta afskekkta, regnbarða eyland í skiptum 

fyrir hlýrra og blíðara veðurfar annarsstaðar. 

Slíku fólki væri hægt að treysta til að skilja þá 

þrautseigju sem Gyðingar hefðu sýnt við að 

halda í auðkenni sín, minningar og þjóðararf. 

Ambassador Thors var mér fullkomlega 

sammála um að það sem nú væri þörf 

á, væri „ákvörðun,“ en ekki tilgangslaus leit 

að „samkomulagi.“ Ef ákvörðunin væri skýr 

og vel rökstudd, þá væri von til þess að hún 

mundi síðar leiða til samkomulags. 

Það var eingöngu vegna þess að allir 

möguleikar á samkomulagi höfðu verið 

reyndir til þrautar, á þrjátíu ára ferli umboðsstjórnar 

Breta í Palestínu, að málið var nú 

komið til Allsherjarþings Sameinuðu þjóðanna. 

Hann mundi halda því fram, að ef Allsherjarþingið 

ætlaði ekki að gera neina skýra 

tillögu, þá væri það að bregðast skyldu sinni 

og þar með væri það að slökkva sumar af kærustu 

vonum mannkynsins. 

Ég hélt til aðalstöðva Allsherjarþingsins, 

en þar var mikil spenna. Blaðamenn, sjónvarps- 

og útvarpsfréttamenn víðsvegar að 

úr heiminum höfðu safnast saman í hliðarsölunum, 

meðan sæti fulltrúanna og áhorfendabekkirnir 

voru troðfullir, meira en 

nokkru sinni áður. Hinar Sameinuðu þjóðir, 

voru að horfast í augu við gríðarstórt 

tækifæri snemma á ferli sínum. Á sviðinu, 

sátu þeir fölir og alvarlegir, forseti þingsins 

Oswaldo Aranha, framkvæmdastjórinn Trygve 

Lie og hinn ákaflega holdugi aðstoðarframkvæmdastjóri, 

Andrew Cordier. Aranha setti 

fundinn og bauð fulltrúa Íslands að stíga í 

ræðustól. 

Mér til mikils léttis, þá var ræða Thor Thors 

stórkostleg. Hann sagði af miklum sannfæringarkrafti 

að þrátt fyrir að allar leiðir hefðu 

verið kannaðar, þá væri hann og nefnd 

hans sannfærð um að ómögulegt væri að 

ná samkomulagi fyrirfram. Eina vonin um 


Thor Thors 

Abba Eban 

frið, lægi í því að fella hér úrskurð og taka 

ákvörðun. Ef samfélag þjóðanna stæði þétt 

að baki skiptingu, þá mundi skiptingin verða 

að veruleika og þeir sem stæðu gegn henni 

núna, hefðu ekki annan kost en að láta sér 

það lynda. 

Frá þeirri stundu, fór umræðan óhjákvæmilega 

á okkar band. Tilraun sem Chamoun 

gerði til að fá frestun á málinu og fara að ræða 

tillögu um sambandsríki, var dæmd óhæf af 

Aranha og gegn henni stóðu Gromyko frá Sovétríkjunum 

og Hershel fulltrúi Bandaríkjanna 

með áhrifamikilli samstöðu. Nú voru Bandaríkin 

og Sovétríkin orðin þreytt á mörgum 

frestunaruppátækjum sem Allsherjarþingið 

hafði orðið að þola, bæði af hálfu Araba og 

Breta. Hér í fyrsta sinn frá stríðslokum, voru 

bæði risaveldin sammála um meiriháttar alþjóðamál, 

og lönd sem báru minni ábyrgð, 

þvældust fyrir því að vilji risaveldanna næði 

fram að ganga. Carlos Romulo hershöfðingi 

frá Filippseyjum, sem hafði talað gegn skiptingu 

tveimur dögum áður, var nú horfinn. Í 

staðinn var kominn nýr fulltrúi Filippseyja, 

sem mælti jafn ákaflega með skiptingu, eins 

og hinn hafði talað gegn henni. Líbería hafði 

einnig snúist á sveif með okkur. Mér til mikils 

léttis, þá höfðu ríki sem ég hafði verið í tengslum 

við — Benelux-löndin — nú lýst yfir einlægum 

ásetningi um að styðja skiptinguna. 

Það var enn ótti við að Frakkar mundu sitja 

hjá og breyta þessum horfum. 

Að endingu lauk ræðuflutningi og alvarleg 

þögn kom yfir salinn. Aranha lýsti því yfir að 

hann hygðist hafa atkvæðagreiðsluna í stafrófsröð. 

Sumir okkar sem voru viðstaddir, 

muna enn tóninn sem Cordier notaði þegar 

hann endurtók atkvæðin. 

„Argentína — situr hjá.“ „Afghanistan — 

nei.“ „Ástralía — já.“ „Belgía — já.“ „Bólivía — 

já.“ „Hvítarússland — já.“ Og þannig hélt það 

áfram. Þegar Frakkland svaraði hátt „oui,“ 

þá braust út lófaklapp í salnum, sem Aranha 

stöðvaði stranglega. Þegar atkvæðagreiðslan 

var komin hálfa leið gegnum stafrófið, þá 

vissum við að málið var örugglega í höfn. Að 

lokum, eftir að Júgóslavía hafði setið hjá, þá 

heyrðum við þessi sögulegu orð: „Þrjátíu og 

þrjú með, þrettán á móti, tíu sitja hjá, ein fjarvera. 

Ályktunin er samþykkt.“ 

Heimildir: 

Abba Eban, An Autobiography,1977 

og Daniel Mandel , H.V. Evatt and 

the Establishment of Israel 2004

Kærleikurinn byrjar í fjölskyldunni 

Úr ávarpi Móður Teresu til útifundar í Lundúnum 

„Jesús biður okkur að leggja á okkur 

fórnarverk. Það gerði hin blessaða mær 

María, þegar hún sagði: „Verði mér 

eftir vilja þínum.“ Hún skildi hvílík 

Guðsgjöf barnið er, og svar hennar til 

Guðs var „já“. 

Það er undursamlegt að hugsa til þess, 

að Guð sjálfur gerðist lítið barn og 

tók sér bústað í kviði Maríu, sem gjöf 

Guðs. Og hann kom til að bera okkur 

þau fagnaðarboð, að Guð er kærleikur. Hann 

elskar þig, og hann elskar mig, og hann vill að 

við elskum hvert annað, eins og hann elskar 

sérhvert okkar. Hve undursamlegt að hugsa sér, 

að þetta litla barn skuli hafa komið með þann 

mikla gleðiboðskap! María skildi þetta, því að 

hún flýtti sér að flytja öðrum tíðindin um nærveru 

litla barnsins. Þegar við lesum um heimsókn 

hennar til Elísabetar, þá er það okkur sérstök 

upplifun, að Guð skuli hafa kosið ófædda 

barnið til að boða návist Guðs sjálfs, Krists 

sem kemur til þessarar jarðar. Hann valdi ekki 

mikinn mann, heldur hið smáa — ófætt barn: 

barn sem var skapað eftir mynd Guðs, rétt eins 

og þú og ég. Og þetta barn veitti gleði og færði 

mönnum návist Guðs, jafnvel áður en það 

fæddist. Þess vegna lít ég svo á, að við eigum 

litla, ófædda barninu þakkarskuld að gjalda, 

vegna þess að það færði okkur gleðitíðindin, 

að Kristur væri kominn; og samt eru þessi litlu 

börn orðin nútímamönnum að skotspæni til að 

fremja manndráp! 

Þegar ég les Biblíuna, sé ég nokkuð, sem 

segir afar mikið um það, hvers virði líf okkar 

er Guði. Hann segir: „Jafnvel þótt móðir gæti 

gleymt barni sínu, gleymi ég þér ekki, því að ég 

hef rist þig á lófa mína. Ég hef kallað þig með 

nafni. Þú ert mér dýrmætur. Ég elska þig.“ 

En nú gleymir móðirin ekki aðeins barni 

sínu; nú er algengt, að hún tortími því — láti 

drepa sitt eigið barn! Við hverju má þá búast af 

öðrum en að þeir drepi hver annan? Þegar við 

þess vegna lítum í kringum okkur og undrumst 

þá hræðilegu hluti, sem eiga sér stað í heiminum, 

þá skulum við muna þetta: Kærleikurinn 

byrjar í fjölskyldunni, og fósturdeyðing er upphafið 

að eyðileggingu fjölskyldulífsins. Biðjið 

þess vegna, að þið megið gefa fagurt fordæmi 

ástar og einingar í fjölskyldunni. Verjið hana 

með lífi ykkar; verndið fjölskylduna með bæninni, 

vegna þess að bænin hjálpar ykkur að 

eignast hreint hjarta. Ávöxtur bænar er alltaf 

dýpri trú, og ávöxtur trúarinnar er kærleikur, 

og ávöxtur kærleikans er svölun sálarinnar. 

Hefjið því bænalíf í fjölskyldu ykkar. Það mun 

hjálpa ykkur að læra að elska hvert annað, eins 

og Guð elskar sérhvert ykkar.“ 

Þýðing: Jón Valur Jensson 

In Touch 

Ministries 

Dr. Charles Stanley 

Charles F. Stanley er stofnandi In Touch Ministries og hefur einnig skrifað bækur 

sem komist hafa á metsölulista New York Times. Kennsla hans nær til milljóna 

manna um heim allan. Hann er með hagnýta kennslu sem byggir á Kristi og 

biblíulegum grundvallaratriðum til daglegs lífs. 

Starfi Charles Stanley er best lýst með þeim orðum sem er að finna í Postulasögunni 

20.24: „En mér er líf mitt einskis virði, fái ég aðeins að fullna skeið 

mitt og þá þjónustu, sem Drottinn Jesús fól mér: Að bera vitni fagnaðarerindinu 

um Guðs náð.“ Hann segir allt byggja á Orði Guðs og verki Guðs sem 

breyti lífi fólks. 

Þættir dr. Charles Stanley eru á dagskrá Sjónvarpsstöðvarinnar Omega á 

eftirfarandi tímum: 

Mánudagur 08:00 

Þriðjudagur 20:30 

Miðvikudagur 11:30 

Fimmtudagur 03:30 

Föstudagur 05:00 

Föstudagur 19:00 

Laugardagur 09:30 

Sunnudagur 15:30 


15

Hentar vel stærri og smærri hópum og einstaklingum 

Margar stærðir herbergja 

Íþróttasalur 

Fundarsalur 

Frítt háhraða internet 

Í 20 km fjarlægð frá Selfossi

Betra land - 3 Tbl. febrúar 2016

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?