Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
słowa życia. Prawda przedostała się także do Belgii i Włoch. Tysiące ludzi budziło się ze<br />
śmiertelnej śpiączki do radości i nadziei życia pełnego wiary. {WB 74.3}<br />
Rzym coraz bardziej denerwował się z powodu ataków Lutra. Niektórzy fanatyczni<br />
przeciwnicy, a wśród nich także doktorzy uniwersytetów, stwierdzili, że ten, kto zabije<br />
Lutra, nie popełni grzechu. Pewnego dnia do reformatora zbliżył się jakiś nieznany osobnik,<br />
mający pod płaszczem ukryty pistolet i zapytał Lutra, dlaczego idzie sam. „Jestem w ręku<br />
Boga — odpowiedział Luter. — On jest moją siłą i tarczą. Cóż mi może uczynić człowiek?”<br />
— Tamże V, 2. Słysząc te słowa napastnik zbladł i uciekł, jakby spotkał samego anioła z<br />
nieba. {WB 74.4}<br />
Rzym zdecydował, że Luter musi umrzeć, lecz Bóg ochraniał reformatora. Jego nauki<br />
docierały wszędzie: „do chat i klasztorów, do zamków rycerskich, uniwersytetów i pałaców<br />
królewskich”, wszędzie pojawiali się szlachetni ludzie, aby poprzeć wysiłki reformatora. —<br />
Tamże VI, 2. {WB 74.5}<br />
W tym czasie Luter czytając dzieła Husa, odkrył w nich, że wielka prawda o<br />
usprawiedliwieniu z wiary, której on starał się nauczać, była już wcześniej głoszona przez<br />
jego czeskiego poprzednika. „My wszyscy — pisał — Paweł, Augustyn i ja sam byliśmy<br />
husytami nie wiedząc nawet o tym”. „Zapewne Bóg nawiedzi ten świat za to, że prawda<br />
była głoszona już ponad sto lat temu i została spalona”. — Wylie VI, 1. {WB 74.6}<br />
W wezwaniu do cesarza i szlachty niemieckiej o polepszenie chrześcijańskiego życia,<br />
Luter tak pisał o papieżu: „To straszne, że człowiek, który sam nazywa się zastępcą<br />
Chrystusa, postępuje jak władca świecki, z wystawnością, której żaden król ani cesarz nie<br />
może dorównać. Czy żyje on jak biedny Jezus lub pokorny Piotr? Mówią, że jest panem<br />
tego świata, ale Chrystus, którego namiestnikiem papież się mieni, powiedział: «Królestwo<br />
moje nie jest z tego świata». Czy zatem władza namiestnika może być większa od władzy<br />
zwierzchnika?” — D’Aubigné VI, 3. {WB 74.7}<br />
Wypowiadając się na temat uniwersytetów Luter stwierdził: „Obawiam się, że nasze<br />
uczelnie staną się bramami piekła, o ile nie będą w nich wykładać Pisma Świętego i wpajać<br />
jego nauk do serca młodzieży. Nie radzę nikomu posyłać swych dzieci tam, gdzie nie<br />
króluje, Pismo Święte. Każda taka instytucja, gdzie się nie studiuje Słowa Bożego, musi<br />
ulec zepsuciu”. — Tamże VI, 3. {WB 74.8}<br />
Wezwanie to lotem błyskawicy obiegło całe Niemcy i wywarło duże wrażenie na<br />
ludziach. Wrogowie Lutra, pałający chęcią zemsty, nalegali, aby papież podjął<br />
zdecydowane kroki przeciwko reformatorowi. Zarządzono więc, że nauki Lutra mają być<br />
natychmiast potępione. Reformatorowi i jego zwolennikom dano sześćdziesiąt dni do<br />
namysłu, a po tym czasie, w razie nieodwołania głoszonych poglądów, postanowiono<br />
wykluczyć ich z Kościoła. {WB 75.1}<br />
86
Change language