Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
W tym samym czasie inny podróżny zbliżał się do miasta. Był nim Hus, świadomy
grożącego mu niebezpieczeństwa. Pożegnał się ze swymi przyjaciółmi w przekonaniu, że
już nigdy ich nie zobaczy, a w drogę udał się z uczuciem, jakby prowadziła go na stos
męczeński. Mimo to otrzymał od króla Czech i cesarza Zygmunta mające go chronić
glejty. {WB 55.6}
W jednym ze swych listów do przyjaciół w Pradze napisał: „Moi bracia (...). Odjeżdżam
z glejtem od króla, by spotkać się z wieloma nieprzyjaciółmi i śmiertelnymi wrogami (...).
Przede wszystkim całkowicie ufam Wszechmocnemu Bogu, mojemu Zbawicielowi. Wierzę,
że wysłucha waszych gorących modlitw, dając mi mądrość i wkładając stosowne słowa w
usta, abym mógł odeprzeć ataki nieprzyjaciół. Wierzę, że udzieli mi również Ducha
Świętego, który wzmocni mnie w prawdzie, abym mógł stanąć twarzą w twarz z pokusami,
więzieniem, a jeśli będzie to konieczne, nawet z okrutną śmiercią. Wiemy, że Chrystus sam
cierpiał dla swych wybranych, czy powinien nas wobec tego dziwić przykład, jaki nam dał
— abyśmy dla naszego zbawienia z cierpliwością wszystko znosili? On jest Bogiem, my
Jego stworzeniem. On jest Panem, my Jego sługami. On jest Władcą świata, my zaś
niegodnymi śmiertelnikami, a jednak to On cierpiał! Dlaczego więc my mamy nie cierpieć,
zwłaszcza że cierpienie nas oczyszcza? Dlatego, umiłowani, jeżeli moja śmierć przyczyni
się do Jego chwały, módlcie się, aby mogła przyjść szybko, i aby umożliwił mi znieść
wszelkie cierpienia wytrwale. Jeżeli jednak mam do was powrócić, to prośmy Boga, bym
powrócił bez skazy, to znaczy bym w najmniejszym stopniu nie wyrzekł się prawdy, dając
w ten sposób braciom dobry przykład do naśladowania. Może mnie już nigdy nie
zobaczycie w Pradze, lecz jeśli Wszechmocny Bóg raczy mnie wam przywrócić, wówczas z
niezachwianą wiarą pogłębiajmy naszą znajomość i miłość do Jego prawa”. — Bonnechose
I, 147-148. {WB 56.1}
W innym liście skierowanym do pewnego kapłana, który stal się uczniem ewangelii, z
głęboką pokorą mówił Hus o swych błędach, oskarżając się o „umiłowanie bogatych
strojów i marnowanie czasu na bezwartościowe zajęcia”. Potem dołączył wzruszające
napomnienia: „Oby twój umysł zaprzątnięty był wspaniałością Bożą i zbawieniem dusz, a
nie dążeniem do prebend i majątku. Strzeż się, byś nie ozdabiał domu bardziej niż duszy, a
przede wszystkim pracuj z największą troskliwością nad swym stanem duchowym. Bądź
pełen miłości i pokory wobec ubogich i nie trwoń swej majętności na biesiadach. Jeśli nie
będziesz doskonalił swego charakteru i wstrzymywał się od niepotrzebnego dostatku,
obawiam się, że srogo zostaniesz ukarany, tak jak ja sam tego doświadczyłem (...). Znasz
mą naukę, gdyż od młodości słuchałeś moich wskazówek, dlatego nie potrzebuję ci więcej
pisać, ale zaklinam cię przez łaskę naszego Pana, abyś nie naśladował jakiejkolwiek z tych
próżności, w których widziałeś moje upadki”. Na kopercie listu dopisał słowa: „Zaklinam
cię, mój przyjacielu, byś nie złamał tej pieczęci, dopóki nie będziesz miał pewności, że już
umarłem”. — Bonnechose I, 148-149. {WB 56.2}
62