Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
Król, kler i szlachta musieli ustąpić pod naporem szalejącego ludu. Ścięcie monarchy jeszcze bardziej podnieciło żądzę zemsty. Ci, którzy zadecydowali o jego śmierci, wkrótce sami poszli na szafot. Postanowiono zgładzić wszystkich podejrzanych o wrogość wobec rewolucji. Więzienia były przepełnione, znajdowało się w nich dwieście tysięcy osób jednocześnie. W miastach królestwa działy się potworne rzeczy. Jedno stronnictwo rewolucyjne występowało przeciw drugiemu, a Francja stała się olbrzymim polem walki mas, kierowanych niepohamowanymi namiętnościami. “W Paryżu bunty następowały jedne po drugich, zdawało się, że mieszkańcy podzieleni na mnóstwo zwalczających się stronnictw dążyli do wzajemnego wyniszczenia się”. Aby dopełnić nędzy tej sytuacji, naród został wplątany w długą i niszczycielską wojnę z wielkimi potęgami Europy. “Kraj doszedł prawie do bankructwa, wojsko domagało się zaległego żołdu, Paryżanie głodowali, prowincje były dewastowane przez bandy, a zdobycze cywilizacji ginęły w anarchii i rozpuście.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Duchowa</strong> <strong>Opowieść</strong> o <strong>Dwóch</strong> <strong>Miastach</strong><br />
Mimo prześladowań, przez długie stulecia stanowczo i cierpliwie sprzeciwiano się<br />
panującemu zepsuciu religijnemu. Ówcześni reformatorzy, choć posiadali tylko częściową<br />
znajomość prawdy, nauczyli się miłować Słowo Boże, być mu posłusznym i cierpieć dla<br />
niego. Podobnie jak w czasach apostolskich, wielu ofiarowało swoje ziemskie posiadłości<br />
dla sprawy Chrystusa. Ci, którym pozwolono przebywać we własnych domach, chętnie<br />
chronili prześladowanych braci, a gdy także ich wypędzono, z radością przyjmowali los<br />
banitów. Jednakże wielu przestraszonych surowością prześladowań wyrzekało się swej<br />
wiary, by odzyskać wolność, opuszczali więzienia w szatach pokutnych, by publicznie<br />
odwołać swe nauki. Jednak nie mniejsza była liczba tych — zarówno wysoko, jak i nisko<br />
urodzonych — którzy bez obaw głosili prawdę w mrocznych celach więziennych, w<br />
„wieżach lollardów”, wśród tortur i płomieni, ciesząc się, iż dostąpili zaszczytu cierpienia<br />
dla Jezusa. {WB 51.3}<br />
Rzymowi nie udało się zrealizować swych zamierzeń wobec Wiklifa za jego życia.<br />
Nienawiść zwolenników papieża nie pozwalała im ścierpieć, by prochy reformatora<br />
spokojnie spoczywały w grobie, toteż na polecenie soboru w Konstancji ponad czterdzieści<br />
lat po śmierci Wiklifa wygrzebano jego kości, publicznie je spalono, a popiół wrzucono do<br />
pobliskiej rzeki. „Rzeka ta — mówi pewien stary pisarz — zaniosła popiół do Avon, z Avon<br />
do Sever, z Sever do mórz przybrzeżnych, a stamtąd na rozległe wody oceanu. W ten<br />
sposób prochy Wiklifa są symbolem jego nauki, która obecnie rozpowszechniona jest po<br />
całej ziemi”. — V. Fuller, Church History of Britain IV, 2.54. Nieprzyjaciele Wiklifa z<br />
pewnością nie zdawali sobie sprawy z symbolicznej wymowy swego haniebnego<br />
czynu. {WB 51.4}<br />
Pod wpływem pism Wiklifa Jan Hus w Czechach odrzucił błędne nauki Kościoła<br />
rzymskiego i rozpoczął dzieło reformacji. W ten sposób ziarno prawdy zostało zasiane w<br />
tych dwóch krajach tak bardzo od siebie odległych. Z Czech nowe nauki przedostały się do<br />
innych państw. Umysły ludzkie skierowane zostały ku Słowu Bożemu, a boska ręka<br />
przygotowywała drogę wielkiej reformacji. {WB 51.5}<br />
56
Change language