Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Duchowni, którzy dla zdobycia przychylności ludzi odrzucili prawdę widzą teraz
charakter i wpływy swoich nauk. Wszechwidzące oko wszędzie ich obserwowało — gdy
wchodzili na ambonę, gdy spotykali się z ludźmi na co dzień. Każdy odruch serca, każde
napisane słowo, każde wymówione zdanie, każdy czyn, który pogrążył ludzi w fałszywej
pewności siebie, był wysianym nasieniem, teraz widzą żniwo siewu w osobach potępionych
grzeszników. {WB 347.7}
Pan mówi: „I leczą ranę córki mojego ludu powierzchownie, mówiąc: Pokój! Choć nie
ma pokoju”. Jeremiasza 8,11. „Ponieważ kłamstwem pozbawiacie otuchy serce
sprawiedliwego, chociaż Ja nie chciałem, aby go pozbawiać otuchy, a wzmacniacie ręce
bezbożnego, aby się nie odwrócił od swojej złej drogi, a życie zachował”. Ezechiela
13,22. {WB 347.8}
„Biada pasterzom, którzy gubią i rozpraszają owce mojego pastwiska (...). Toteż ukarzę
was za złe wasze uczynki”. „Biadajcie, pasterze i krzyczcie, tarzajcie się w popiele,
przewodnicy owiec, gdyż nadeszły dni waszej rzezi (...). I nie będzie ucieczki dla pasterzy
ani ocalenia dla przewodników owiec”. Jeremiasza 23,1-2; 25,34-35. {WB 348.1}
Duchowni i ludzie zdają sobie sprawę, że nie żyli we właściwym stosunku do Boga.
Rozumieją, że sprzeciwiali się Twórcy doskonałego i sprawiedliwego prawa. Lekceważenie
boskich przepisów spowodowało tysiące czynów zła, nienawiści i niesprawiedliwości, aż
ziemia stała się ogromnym polem walki i zepsucia. To wszystko widzą ci, którzy odrzucili
prawdę i pielęgnowali fałsz. Żaden język nie potrafi wyrazić pragnienia, jakie opanuje
nieposłusznych i niewiernych, pragnienia tego, co na zawsze utracili — życia wiecznego.
Ludzie, których świat cenił za ich zdolności, widzą teraz siebie we właściwym świetle.
Rozumieją, co stracili i rzucają się do nóg tym, których wyśmiewali z powodu ich wierności
i przyznają, że Bóg ich umiłował. {WB 348.2}
Ludzie zdają sobie sprawę z tego, że zostali oszukani. Oskarżają się teraz nawzajem o
sprowadzenie do upadku, ale wszyscy najbardziej potępiają duszpasterzy. Niewierni
duchowni mówili o rzeczach przyjemnych, przyczyniając się w ten sposób do tego, że ich
słuchacze zlekceważyli przykazania Boże i prześladowali tych, którzy prawa przestrzegali.
Teraz w rozpaczy przyznają się przed światem do swego zwodniczego dzieła. To wyznanie
napełnia ludzi ogromnym gniewem: „Jesteśmy zgubieni, a wy jesteście powodem naszego
nieszczęścia” — wołają, rzucając się na fałszywych duszpasterzy. Ci, którzy ich najbardziej
podziwiali, teraz najgorszymi słowami ich przeklinają. Te same ręce, które kiedyś
wieńczyły ich wawrzynami, podnoszą się teraz ku ich zgubie. Miecze, których niegdyś
używano do zgładzenia ludu Bożego, teraz są skierowane przeciw najgorszym wrogom
wiernych Bogu. Ziemia pogrążona jest w walce i krwi: „Wrzawa dochodzi aż do krańców
ziemi, gdyż Pan ma spór z narodami, spiera się z wszelkim ciałem, bezbożnych podda pod
miecz”. Jeremiasza 25,31. Przez sześć tysięcy lat trwa wielki bój. Syn Boży i Jego
439