Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
przeciwstawienia się temu najgroźniejszemu wrogowi religijnej i obywatelskiej
wolności. {WB 302.3}
Wielu protestantów sądzi, że religia katolicka nie jest atrakcyjna, że jej nabożeństwa są
nudnym szeregiem bezmyślnych ceremonii. Mylą się jednak w tej kwestii. Katolicyzm nie
jest niezręcznym oszustwem. Nabożeństwa Kościoła rzymskiego wywierają na człowieka
duże wrażenie. Bogato zdobione wnętrza kościołów i uroczyste obrzędy oczarowują ludzi i
uciszają głos rozsądku. Wzrok jest całkowicie pochłonięty. Wspaniałe procesje, wielkie
kościoły, złote monstrancje, relikwie ozdobione drogimi kamieniami, kolorowe malowidła i
wyszukane płaskorzeźby przemawiają do uczestników nabożeństwa. Ucho jest także
zachwycone. Głębokie tony organów, współgrające z melodią wielu głosów i
rozbrzmiewające pod wysokimi sklepieniami oraz między filarami wspaniałych świątyń,
napełniają ludzi zachwytem i czcią. {WB 302.4}
Ten zewnętrzny blask, uroczysty nastrój i przepych, który nie zaspokaja rzeczywistych
potrzeb ludzi uginających się pod ciężarem grzechu, jest dowodem wewnętrznego zepsucia.
Religia Chrystusa nie potrzebuje takich zewnętrznych powabów, aby pozyskać człowieka.
W świetle spływającym z krzyża prawdziwe chrześcijaństwo jest tak wspaniałe i czyste, że
żaden zewnętrzny przepych nie może powiększyć jego prawdziwej wielkości. U Boga
jedyną wartość posiada piękno uświęconego, pokornego i cichego serca. {WB 302.5}
Elokwencja i ujmujący wygląd nie są jeszcze znakiem czystego i wzniosłego charakteru.
Zamiłowanie do sztuki i gładkie maniery często występują u osób zmysłowych i ziemskich.
Szatan wykorzystuje te cechy, aby ludzie zapomnieli o potrzebie duszy, żeby stracili z oczu
przyszłe nieśmiertelne życie, by odwrócili się od swego Wspomożyciela i żyli wyłącznie dla
doczesności. {WB 303.1}
Religia formalnych obrzędów jest bardzo pociągająca dla nieodrodzonego serca.
Okazałość i ceremonie Kościoła katolickiego posiadają w sobie zwodniczą, oczarowującą
moc, która zdobywa wielu. Na Kościół katolicki spogląda się jakby na bramę do nieba.
Oprócz tych, którzy przyjęli prawdę, i których serca są odnowione przez Ducha Bożego,
nikt nie jest wolny od jego wpływu. Tysiące ludzi nie znających Chrystusa przyjmie te
formy pobożności, nie posiadające żadnej mocy. Taka religia jest właśnie tym, czego pragną
masy. {WB 303.2}
Ponieważ Kościół uzurpuje sobie prawo do przebaczania grzechów, katolik sądzi, że
może swobodnie grzeszyć, instytucja spowiedzi, bez której Kościół nie daje rozgrzeszenia,
również prowadzi do szerzenia się zła. Kto klęka przed śmiertelnym człowiekiem i wyznaje
mu tajemnice swego serca, poniża się, ponieważ opowiada o swych grzechach kapłanowi,
który jest człowiekiem tak samo grzesznym i błądzącym. Wyobrażenie o Stwórcy
sprowadzone zostaje do poziomu grzesznych ludzi, bowiem kapłan występuje jako zastępca
Boga. Poniżająca spowiedź człowieka przed drugim człowiekiem jest ukrytym źródłem, z
380