Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Po upadku człowieka szatan nakazał swym aniołom, aby starali się wpoić ludziom wiarę
w naturalną nieśmiertelność człowieka, a gdy uda im się skłonić ich do przyjęcia tego błędu,
niech podsuną im myśl, że grzesznik będzie żył w wiecznych mękach. Książę ciemności,
działając teraz przez swych poddanych, przedstawia Boga jako mściwego tyrana
oświadczając, że wtrąca On do piekła wszystkich, którzy nie znajdują u Niego upodobania i
tam każe im stale odczuwać swój gniew; gdy cierpią ogromne tortury i wiją się w
wiecznych płomieniach, On spogląda na nich z zadowoleniem. {WB 285.5}
W ten sposób szatan przypisuje Stwórcy i Dobroczyńcy ludzkości swe własne cechy.
Okrucieństwo to jego cecha, natomiast Bóg jest miłością. Wszystko, co On stworzył, było
czyste, święte i pełne miłości, aż do czasu, gdy pierwszy wielki buntownik wprowadził
grzech. Szatan jest wrogiem, który najpierw kusi człowieka do grzechu, a następnie niszczy
go, jeśli tylko może; gdy opanuje już swą ofiarę, cieszy się z ruiny, jaką spowodował. {WB
285.6}
Gdyby mu pozwolono, wciągnąłby w swe sidła wszystkich ludzi. Bez interwencji
boskiej mocy, nie uratowałby się ani jeden syn, ani jedna córka Adama. {WB 286.1}
Szatan stara się dzisiaj zwieść ludzi w podobny sposób, jak zwyciężył naszych
pierwszych rodziców, mianowicie przez podważenie ich zaufania do Stwórcy i wzbudzanie
wątpliwości co do słuszności Jego rządów oraz sprawiedliwości Jego praw. Lucyfer i jego
współpracownicy przedstawiają Boga jako gorszego od siebie, aby usprawiedliwić własną
złość i bunt. Wielki oszust usiłuje przypisać straszne okrucieństwa własnego charakteru
naszemu Ojcu w niebie, aby dzięki temu mógł przedstawić siebie jako bardzo
pokrzywdzonego strąceniem z nieba za to, że nie chciał się poddać takiemu
niesprawiedliwemu władcy. Pokazuje ludziom, jaką wolnością mogliby się cieszyć pod jego
rządami, w przeciwieństwie do niewoli nałożonej na nich przez surowe przepisy Boga. W
ten sposób udaje się mu odwieść ludzi od posłuszeństwa Bogu. {WB 286.2}
Jakże odrażająca dla każdego uczucia miłości i miłosierdzia oraz dla poczucia
sprawiedliwości jest nauka, że zmarli niezbożni męczeni są w ogniu i siarce w wiecznie
płonącym piekle, że za grzechy krótkiego życia na ziemi muszą znosić wieczne męczarnie!
A jednak ta nauka wszędzie panuje i wierzą w nią liczne chrześcijańskie Kościoły. Pewien
doktor teologii powiedział: „Widok mąk piekielnych będzie potęgować szczęście świętych
w niebie. Gdy zobaczą tych, którzy posiadają tę samą naturę, co oni, i urodzili się w tych
samych warunkach, pogrążonych w takim nieszczęściu, a siebie tak wywyższonych, widok
ten pomoże im zrozumieć, jak bardzo są szczęśliwi”. Inny użył następujących słów:
„Podczas gdy wyrok potępienia będzie wiecznie wykonywany na naczyniach gniewu, dym
ich męczarni będzie ustawicznie wznosił się przed naczyniami miłosierdzia, które nie mając
udziału w nieszczęściu tych pierwszych będą wołać: «Amen, Alleluja! Chwała
Panu»”. {WB 286.3}
358