Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
aktywności i zwycięstw, lekceważą liczne przestrogi o jego chytrości, a nawet wydaje się,
że nie wierzą w ogóle w jego istnienie. {WB 270.2}
Podczas gdy ludzie nie są świadomi posunięć szatana, ten czujny wróg ustawicznie
depcze im po piętach. Jest obecny w naszych mieszkaniach, na każdej ulicy naszych miast,
w kościołach, na zgromadzeniach, wywołuje tam zamęt oszukując, zwodząc i rujnując serca
i ciała mężczyzn, kobiet oraz dzieci, rozbija rodziny, wzbudza nienawiść, nakłania do
kłótni, buntów i morderstw. A świat chrześcijański uważa, że te rzeczy pochodzą od Boga i
muszą istnieć. {WB 270.3}
Szatan ciągle usiłuje pokonać lud Boży przez burzenie barier, które dzielą go od
grzesznego świata. Starożytny Izrael dał się zwieść do grzechu przez to, że związał się
zabronioną przez Boga przyjaźnią z poganami. W podobny sposób ulega zwiedzeniu
dzisiejszy duchowy Izrael: „Bóg świata tego zaślepił umysły niewierzących, aby im nie
świeciło światło ewangelii o chwale Chrystusa, który jest obrazem Boga”. 2 Koryntian 4,4.
Wszyscy, którzy nie są zdecydowanymi naśladowcami Chrystusa, są sługami szatana. W
nieodrodzonym sercu kryją miłość do grzechu oraz skłonność do pielęgnowania i
usprawiedliwiania go. W odnowionym sercu istnieje natomiast nienawiść do grzechu i
zdecydowane przeciwstawienie się mu. Gdy chrześcijanie przebywają w towarzystwie
niezbożnych i niewierzących, wystawiają się na pokusy. Szatan ukradkiem zaciąga na ich
oczy zwodniczą zasłonę. Nie dostrzegają, że takie towarzystwo przyniesie im duchową
szkodę. W miarę jak upodabniają się do świata pod względem charakteru, słów i czynów,
stają się coraz bardziej zaślepieni. {WB 271.1}
Dostosowanie się do grzesznych zwyczajów zawsze zbliża Kościół do świata, nigdy
natomiast nie przybliża świata do Chrystusa. Gdy chrześcijanin zaprzyjaźnia się z
grzechem, staje się on dla niego coraz mniej odrażający. Kto wybiera towarzystwo sług
szatana, ten wkrótce przestanie się obawiać jego wpływu. Jeśli spełniając swe obowiązki,
staniemy wobec ciężkiej próby, podobnie jak Daniel na dworze królewskim, to bądźmy
pewni, że Bóg nas ochroni, ale jeżeli sami wystawiamy się na pokuszenie, prędzej czy
później ulegniemy mu. {WB 271.2}
Kusiciel często najskuteczniej działa przez tych, którzy wydają się nie mieć z nim nic
wspólnego. Posiadacze talentów i wykształcenia są podziwiani i czczeni, jak gdyby te
rzeczy mogły zastąpić brak bojaźni Bożej lub upoważniały człowieka do względów u Boga.
Kultura osobista i zdolności same w sobie są darem Bożym, ale jeśli zastępują prawdziwą
pobożność, jeżeli zamiast przyprowadzać człowieka do Boga, odprowadzają go od Niego, to
stają się wtedy przekleństwem i sidłami. Panuje powszechne przekonanie, że wszystko, co
uprzejme i łagodne, musi w pewnym stopniu należeć do Chrystusa. Jest to największa
pomyłka. To prawda, że cechy te powinny zdobić charakter każdego chrześcijanina, gdyż
wywierają potężny wpływ na rzecz prawdziwej religii, ale jeśli nie są poświęcone Bogu,
340