Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
wykonanie”. Filipian 2,12-13. Chrześcijanin nie będzie oczywiście wolny od pokus grzechu,
ale będzie z nimi ustawicznie walczył. I tu właśnie potrzebna jest pomoc Chrystusa, bowiem
ludzka słabość łączy się wtedy z mocą Boga, a wiara wykrzykuje: „Bogu niech będą dzięki,
który nam daje zwycięstwo przez Pana naszego, Jezusa Chrystusa”. 1 Koryntian
15,57. {WB 249.4}
Pismo Święte wyraźnie stwierdza, że dzieło uświęcenia jest stopniowym dążeniem
wzwyż. Jeżeli grzesznik odzyskuje przez krew pojednania pokój z Bogiem, to
jego chrześcijańskie życie dopiero się zaczyna. Teraz musi dojść do „doskonałości”,
dorosnąć do „wymiarów pełni Chrystusowej”. Efezjan 4,13. Apostoł Paweł pisze: „Ale
jedno czynię: zapominając o tym, co za mną i zdążając do tego, co przede mną, zmierzam
do celu, do nagrody w górze, do której zostałem powołany przez Boga w Chrystusie
Jezusie” (Filipian 3,13-14), a apostoł Piotr wskazuje na kolejne stopnie uzyskiwania
biblijnego uświęcenia: „Dołóżcie wszelkich starań i uzupełniajcie waszą wiarę cnotą, cnotę
poznaniem, poznanie powściągliwością, powściągliwość wytrwaniem, wytrwanie
pobożnością, pobożność braterstwem, braterstwo miłością (...) czyniąc to bowiem, nigdy się
nie potkniecie”. 2 Piotra 1,5-7.10. {WB 249.5}
Kto doświadczył biblijnego uświęcenia, będzie cechował się pokorą. Podobnie jak
Mojżesz, ujrzy potęgę majestatu świętości i dostrzeże własną nicość wobec czystości i
wzniosłej doskonałości Nieskończonego. {WB 250.1}
Prorok Daniel jest przykładem prawdziwego uświęcenia. Jego długie życie poświęcone
było służbie dla Mistrza. Był on „mężem miłym” dla nieba (Daniela 10,11), ale zamiast
twierdzić, że jest święty i czysty, prorok ten pomimo zaszczytu, jaki go spotkał zaliczył się
do grzesznych Izraela, gdy tak modlił się za swój lud: „Gdyż nie dla naszej sprawiedliwości
zanosimy nasze błaganie przed twoje oblicze, lecz dla obfitego twojego miłosierdzia. (...)
Zgrzeszyliśmy, bezbożnie postąpiliśmy”. Daniela 9,18.15. Dalej stwierdza: „Mówiłem,
modliłem się i wyznawałem mój grzech i grzech mojego ludu izraelskiego”. Daniela 9,20. A
kiedy później objawił mu się Syn Boży, aby go pouczyć, Daniel oświadczył: „Lecz nie było
we mnie siły, twarz moja zmieniła się do niepoznania i nie miałem żadnej siły”. Daniela
10,8. {WB 250.2}
Gdy Hiob usłyszał głos Pana, wykrzyknął: „Przetoż żałuję i pokutuję w prochu i
popiele”. Joba 42,6. Kiedy prorok Izajasz ujrzał chwałę Boga i usłyszał, jak cherubini
wołali: „Święty, Święty jest Pan Zastępów!”, wtedy zawołał: „Biada mi!
Zginąłem”. Izajasza 6,3.5. Apostoł Paweł po tym, jak „został uniesiony w zachwyceniu aż
do trzeciego nieba” i usłyszał „niewypowiedziane słowa, których człowiekowi nie godzi się
powtarzać” (2 Koryntian 12,2-4), mówił o sobie jako o „najmniejszym ze wszystkich
świętych”. Efezjan 3,8. Umiłowany uczeń, Jan, który spoczywał na piersi Jezusa, ujrzawszy
Jego chwałę, padł „jakby umarły”. Objawienie 1,17. {WB 250.3}
313