Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Rozdział 27 — Odrodzone życie
Gdziekolwiek Słowo Boże było wiernie głoszone, tam pojawiały się rezultaty
świadczące o jego boskim pochodzeniu. Duch Boży towarzyszył poselstwu Jego głosicieli,
a ci przemawiali z mocą. W grzesznikach budziło się sumienie. „Światłość, która oświeca
każdego człowieka” rozjaśniła wnętrza ich serc i ujawniła każdy ciemny czyn. W ich
umysłach rodziło się głębokie przekonanie o własnej grzeszności, o sprawiedliwości i
nadchodzącym sądzie. Ludzie zaczęli pojmować sprawiedliwość Bożą i ogarnął ich lęk, że
grzeszni i splamieni winą będą musieli stanąć przed Tym, który bada serca. W trwodze
wołali: „Któż mnie wybawi z tego ciała śmierci?” Kiedy wyjaśniono im znaczenie śmierci
Chrystusa i krzyża Golgoty jako ofiary ludzkości, zrozumieli, że jedynie zasługi Zbawiciela
mogą stanowić okup za ich przestępstwa, i że tylko one są w stanie pojednać człowieka z
Bogiem. W wierze i pokorze przyjęli Baranka Bożego, który gładzi grzechy świata. Przez
krew Jezusa otrzymali przebaczenie popełnionych grzechów. {WB 245.1}
Ludzie ci wydali prawdziwe owoce nawrócenia. Uwierzyli, ochrzcili się i powstali do
nowego życia. Stali się nowym stworzeniem w Jezusie Chrystusie, by nie kierować się już
dawniejszymi pożądliwościami, lecz, aby wierząc w Syna Bożego, iść Jego śladami,
odzwierciedlać Jego charakter i oczyścić się, tak jak On był czysty. Pokochali to, co kiedyś
nienawidzili, a to, w czym znajdowali dawniej upodobanie, stało się teraz dla nich
obrzydliwością. Zarozumiali i pewni siebie stawali się pokornymi i skromnymi, bluźniercy
— pełnymi czci, wyniośli i próżni — poważnymi i cichymi, pijacy — trzeźwymi, a
rozwięźli — nieskalanymi. Porzucono próżne zamiłowanie do strojów. Ich ozdobą przestało
być „to, co zewnętrzne, trefienie włosów, złote klejnoty lub strojne szaty”, stał się nią
„ukryty wewnętrzny człowiek z niezniszczalnym klejnotem łagodnego i cichego ducha,
który jedynie ma wartość przed Bogiem”. 1 Piotra 3,3-4. {WB 245.2}
Przebudzenie doprowadziło do gruntowej samokrytyki i skruchy. Nawróceni gorąco
wzywali grzeszników do opamiętania i miłowali tych, których Chrystus odkupił swoją
krwią. Mężczyźni i kobiety modlili się, błagając Boga o zbawienie. Skutki religijnego
przebudzenia były widoczne u tych, którzy nie bali się samozaparcia i ofiar, lecz cieszyli
się, że uznano ich za godnych znoszenia hańby i prześladowania w imię Chrystusa.
Wszyscy dostrzegali odrodzenie w życiu tych, którzy uwierzyli Jezusowi. Społeczeństwo
odczuwało ich błogosławiony wpływ. Wierzący siali z Duchem Świętym, a zbierali z
Chrystusem, by pomnożyć żniwo zbawionych. {WB 245.3}
Można było powiedzieć, że byli „zasmuceni ku upamiętaniu”. „Albowiem smutek, który
jest według Boga, sprawia upamiętnianie ku zbawieniu i nikt go nie żałuje, smutek zaś
światowy sprawia śmierć. Patrzcie, co ten wasz smutek według Boga sprawił, jaką
gorliwość, jakie uniewinnianie się, jakie oburzenie, jaką obawę, jaką tęsknotę, jaki zapał,
307