Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
Gdy w Dniu Pojednania najwyższy kapłan świątyni ziemskiej, opuściwszy miejsce święte,
wchodził do miejsca najświętszego, stawał przed Bogiem, aby złożyć przed Nim krew
ofiary za grzech i wstawić się w ten sposób za wszystkimi prawdziwie pokutującymi
Izraelitami. Podobnie Chrystus dokonał jednej części swego dzieła jako nasz pośrednik, aby
przystąpić do drugiej, podczas której nadal ofiarowuje swą przelaną krew, by wstawiać się u
Ojca za grzesznikami. {WB 228.1}
W roku 1844 adwentyści nie rozumieli tego zagadnienia. Nawet gdy minął czas, w
którym oczekiwali Zbawiciela, wciąż jeszcze wierzyli, że Jego przyjście jest bliskie.
Utrzymywali, że nastąpił punkt zwrotny i dzieło Chrystusa jako pośrednika zostało
zakończone. Wydawało się im, że Biblia uczy, iż czas próby dla ludzi zakończy się tuż
przed przyjściem Pana na obłokach nieba. {WB 228.2}
Sądzili, że dowodzą tego teksty mówiące o czasie, gdy ludzie będą szukać, pukać i
krzyczeć u wrót, ale te się przed nimi nie otworzą. Zastanawiali się, czy rok, w którym
oczekiwali przyjścia Chrystusa, nie jest raczej początkiem tego właśnie okresu,
bezpośrednio poprzedzającego Jego przyjście. Ponieważ obwieścili światu ostrzeżenie przed
nadchodzącym sądem byli przekonani, że wykonali już swoje zadanie, i że skończyła się ich
odpowiedzialność za ratowanie grzeszników, zaś śmiałe i bluźniercze szyderstwa
niezbożnych były dla nich następnym dowodem zaprzestania działalności Ducha Bożego
wśród odrzucających Jego łaskę ludzi. Wszystko to umacniało ich w wierze, że czas łaski
skończył się, że jak się wówczas wyrażali — „drzwi łaski zostały zamknięte”. {WB 228.3}
Lepsze zrozumienie tego zagadnienia przyszło wraz z próbą rozwiązania problemu
świątyni. Adwentyści stwierdzili, iż mieli słuszność wierząc, że koniec 2300 proroczych
dni, mający miejsce w roku 1844, będzie ważnym momentem. Choć prawdą było, że drzwi
nadziei i łaski, dzięki którym ludzie przez 1800 lat znajdowali dostęp do Boga, zostały
zamknięte, to jednak otworzyły się inne drzwi i przebaczenie grzechów było nadal możliwe
dzięki wstawiennictwu Chrystusa w miejscu najświętszym świątyni w niebie. Gdy
zakończył się jeden okres służby Chrystusa, rozpoczął się drugi. Drzwi niebiańskiej
świątyni, gdzie Jezus wstawia się za grzesznikiem, były nadal otwarte. {WB 228.4}
Dopiero teraz zrozumieli, że słowa Jezusa z Apokalipsy Jana, skierowane do zboru w
Filadelfii, odnoszą się właśnie do nich: „To mówi Święty, prawdziwy, Ten, który ma klucz
Dawida. Ten, który otwiera, a nikt nie zamknie, i Ten, który zamyka, a nikt nie otworzy.
Znam uczynki twoje, oto sprawiłem, że przed tobą otwarte drzwi, których nikt nie może
zamknąć”. Objawienie 3,7-8. {WB 228.5}
Wszyscy, którzy w wierze podążają za Chrystusem w Jego wielkim dziele pojednania,
skorzystają z błogosławieństw Jego wstawienniczej służby, natomiast tym, którzy odrzucają
światło wyjaśniające znaczenie tej służby, nie przyniesie ona żadnej korzyści. Żydzi,
wzgardziwszy światłem danym im przy pierwszym przyjściu Chrystusa, którego nie chcieli
285