Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
14-15. To przyjście i przyjście Pana do swojej świątyni to dwa różne wydarzenia. {WB
226.3}
Wejście Chrystusa jako Najwyższego Kapłana do miejsca najświętszego niebiańskiej
świątyni w celu jej oczyszczenia, przedstawione w Księdze Daniela 8,14, przyjście Syna
Człowieczego do Sędziwego, ukazane w Księdze Daniela 7,13 oraz przyjście Pana do swej
świątyni, przepowiedziane przez proroka Malachiasza, to opisy jednego i tego samego
wydarzenia, które przedstawione jest również symbolicznie jako przyjście oblubieńca,
opisane przez Chrystusa w przypowieści o dziesięciu pannach z dwudziestego piątego
rozdziału Ewangelii Mateusza. {WB 226.4}
Latem i jesienią roku 1844 głoszono poselstwo: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na
spotkanie”. Ujawniło się wtedy istnienie dwóch grup ludzi przedstawionych w przypowieści
jako panny mądre i panny głupie, jedna grupa z radością oczekuje przyjścia Pana i poważnie
przygotowuje się na Jego spotkanie, zaś druga, działając pod wpływem lęku i podniecenia,
zadowala się własną koncepcją prawdy, ale nie posiada łaski Bożej. W przypowieści panny,
„które były gotowe, weszły z nim [oblubieńcem] na wesele”. Przedstawione tutaj przyjście
oblubieńca miało miejsce przed uroczystością weselną. Samo wesele symbolizuje przejęcie
przez Chrystusa Jego królestwa. Święte miasto, Nowe Jeruzalem, będące stolicą i symbolem
królestwa, nazwane jest „oblubienicą, małżonką Baranka”. „I zaniósł mnie — sprawozdaje
Jan — na wielką i wysoką górę i pokazał mi miasto święte Jeruzalem, zstępujące z nieba od
Boga”. Objawienie 21,9-10. Oblubienica symbolizuje więc święte miasto, a panny, które
wychodzą na spotkanie oblubieńca, są symbolem Kościoła. W dziewiętnastym rozdziale
Apokalipsy Jana lud Boży przedstawiony jest jako zaproszeni na ucztę weselną
goście. Patrz Objawienie 19,9. Będąc gośćmi nie mogą być jednocześnie oblubienicą.
Chrystus, jak stwierdza prorok Daniel, otrzyma od Sędziwego „władzę i chwałę, i
królestwo”. Daniela 7,14. Otrzyma On Nowe Jeruzalem, stolicę swego królestwa,
„przygotowane jak przyozdobiona oblubienica dla męża swego”. Objawienie 21,2.
Otrzymawszy królestwo, przyjdzie w chwale jako Król królów i Pan panów, by zbawić swój
lud, który „zasiądzie do stołu z Abrahamem i Izaakiem, i z Jakubem w Królestwie Niebios”
(Mateusza 8,11), aby wziąć udział w weselnej uczcie Baranka. Patrz Łukasza 22,30. {WB
226.5}
Poselstwo: „Oto oblubieniec, wyjdźcie na spotkanie”, które zaczęto głosić w roku 1844,
spowodowało, że tysiące oczekiwały bliskiego przyjścia Pana. Jednak w wyznaczonym
czasie oblubieniec nie przyszedł — jak się tego spodziewano — na ziemię, lecz do
Sędziwego, na uroczystość weselną, na przyjęcie swego królestwa. „Te, które były gotowe,
weszły z nim na wesele i zamknięto drzwi”. Nie będą cieleśnie obecne na tej uroczystości,
ponieważ odbędzie się ona w niebie, a one pozostawać będą jeszcze na ziemi. Naśladowcy
Chrystusa mają oczekiwać „Pana swego (...) kiedy powróci z wesela” (Łukasza 12,36), ale
283