Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach

Duchowa Opowieść o Dwóch Miastach
On „siedzieć i panować będzie na stolicy swojej, i będzie kapłanem na stolicy swojej”.
Teraz Chrystus jeszcze nie siedzi „na stolicy chwały swojej”, gdyż królestwo chwały
jeszcze nie zostało ustanowione. Dopiero po zakończeniu dzieła pośrednictwa „da mu Pan
Bóg tron jego ojca Dawida (...) a jego królestwu nie będzie końca”. Łukasza 1,32-33. Jako
kapłan, Chrystus siedzi teraz „wraz z Ojcem na jego tronie” (Objawienie 3,21), siedzi na
tronie wraz z wiecznym, samoistnym Bytem jako Ten, który „nasze choroby nosił, nasze
cierpienia wziął na siebie” (Izajasza 53,4), który był doświadczony „we wszystkim,
podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hebrajczyków 4,15), aby „dopomóc tym, którzy
przez próby przechodzą”. Hebrajczyków 2,18. „Jeśliby kto zgrzeszył, mamy orędownika u
Ojca, Jezusa Chrystusa, który jest sprawiedliwy”. 1 Jana 2,1. Jego orędownictwo dokonuje
się w oparciu o przebite ciało i życie bez nagany. Zranione ręce, przebity bok, pokaleczone
stopy, wstawiają się za grzesznikiem, którego zbawienie kupione zostało za tak wielką
cenę. {WB 221.2}
„Rada pokoju będzie między nimi obiema”. Miłość Ojca, nie mniejsza niż Syna, jest
źródłem zbawienia dla zgubionej ludzkości. Zanim Jezus odszedł, powiedział do swoich
uczniów: „Nie mówię wam, że Ja prosić będę Ojca za was, albowiem sam Ojciec miłuje
was”. Jana 16,26-27. „Bóg w Chrystusie świat z sobą pojednał”. 2 Koryntian 5,19.
„Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto
weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Jana 3,16. {WB 221.3}
Na pytanie, co to jest świątynia, Pismo Święte daje więc wyraźną odpowiedź. Użyty w
Biblii wyraz „świątynia” odnosi się, po pierwsze, do wzniesionego przez Mojżesza
przybytku Pana jako kopii rzeczy niebiańskich, a po drugie do „prawdziwej” świątyni
znajdującej się w niebie, której symbolem była świątynia ziemska. Z chwilą śmierci
Chrystusa symboliczna służba w świątyni starotestamentowej zakończyła się. Prawdziwa
świątynia, znajdująca się w niebie, jest świątynią nowego przymierza. Ponieważ proroctwa
z Księgi Daniela 8,14 wypełniły się w czasach nowego przymierza, świątynia, do której się
odnoszą, musi być świątynią tegoż przymierza. Przy końcu 2300 proroczych dni, w roku
1844, na ziemi nie było starotestamentowej świątyni od wielu już wieków. Dlatego
proroctwo: „aż do dwóch tysięcy trzystu wieczorów i poranków, wtedy świątynia będzie
oczyszczona” dotyczy bezsprzecznie świątyni w niebie. {WB 221.4}
Trzeba jednak jeszcze odpowiedzieć na najważniejsze pytanie: Co to jest oczyszczenie
świątyni? Stary Testament stwierdza, że służba odbywała się w świątyni ziemskiej. Ale czy
może być oczyszczone coś w niebie? W dziewiątym rozdziale Listu do Hebrajczyków
znajduje się wypowiedź na temat oczyszczenia zarówno ziemskiej, jak i niebieskiej
świątyni. „A według zakonu niemal wszystko bywa oczyszczone krwią, i bez rozlania krwi
nie ma odpuszczenia. Jest więc rzeczą konieczną, aby odbicia rzeczy niebieskich były
oczyszczone tymi sposobami, same zaś rzeczy niebieskie lepszymi ofiarami, aniżeli
te”. Hebrajczyków 9,22-23. „Lepszą ofiarą” stała się krew Chrystusa. {WB 221.5}
276